W dniu 17 czerwca 1950 r. uroczystą sesją zainaugurowano działalność Miejskiej Rady Narodowej w Jaśle. Powstanie Miejskich Rad Narodowych było efektem wprowadzenia w życie ustawy z dnia 20 marca 1950r. o terenowych organach jednolitej władzy państwowej. Dz. U. RP. Nr 14. oraz uchwały Rady Ministrów z 17 kwietnia 1950 r. Ustawa znosiła jednoosobowe kierownictwo i administrację państwową w terenie skupiając w radach narodowych pełnię władzy administracyjnej. W praktyce władzę sprawował w imieniu Rady jej kolegialny organ tj. Prezydium Miejskiej Rady Narodowej. Aby usprawnić funkcjonowanie prezydium powołano wydziały i referaty przy prezydium rad narodowych. Kolejna reorganizacja miała miejsce w 1970 r. Ta struktura przetrwała do roku 1973 gdy na mocy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 kwietnia 1973 r. z dniem 10 grudnia 1973 r. w miejsce prezydium utworzono Urząd Miejski z Naczelnikiem Miasta Jasła na czele. Naczelnik był mianowany przez wojewodę na czas nieokreślony. Rada miała jedynie prawo zaopiniować kandydata. Po reformie w 1973 r. Prezydium Rady ograniczyło swą działalność jedynie do kierowania pracami rady i komisji. Podstawowym celem Rad Narodowych było w założeniach ustawy zaspokajanie potrzeb ludności o znaczeniu lokalnym. Głównie były to zagadnienia związane z gospodarką komunalną i kulturą. Radni niejednokrotnie dopominali się o zwiększenie kompetencji co pozwoliło by im faktycznie wpływać na gospodarkę i rozwój miasta. Na mocy uchwały Wojewódzkiej Rady Narodowej z dnia 29 grudnia 1964 r. rozszerzono kompetencje Miejskiej Rady Narodowej w Jaśle. Zgodnie z wcześniejszą uchwałąz dnia 22 listopada 1964 r. Miejska Rada Narodowa przejęła obowiązki związane z:
- zakładaniem i utrzymaniem cmentarzy komunalnych, domów pogrzebowych, grobów i cmentarzy wojennych,
- wpływy z koncesji mieszkaniowych i sprawy budownictwa mieszkaniowego,
- pomoc społeczną, utrzymanie żłobków oraz ich remonty,
- utrzymanie szkół podstawowych bez płac nauczycieli,
- utrzymanie ogródka jordanowskiego placów zabaw z płacami personelu,
- utrzymanie przedszkoli i świetlic z płacami pedagogów,
- dochody z przedszkoli,
- remonty kapitalne szkół, internatów oraz przedszkoli utrzymywanych z budżetu Miejskiej Rady Narodowej,
- wydawanie zezwoleń na zabawy taneczne,
- utrzymywanie małych zakładów jak młyny rozlewnie, wytwórni wód gazowanych, betoniarnie i cegielnie,
- ustalanie godzin pracy placówek handlowych i usługowych,
- rozdział puli materiałów budowlanych,
- wyrażanie opinii na temat nowych placówek przemysłowych handlowych i usługowych,
- otrzymała środki na finansowanie czynów społecznych,
- otrzymała udział we wpływach od podatków płaconych przez Miejski Handel Detaliczny,
- otrzymała udział w podatkach od obrotów nietowarowych i dochodach gospodarstw zarządzanych centralnie,
- miała prawo przyznawania ulg w dostawach obowiązkowych.
Wraz z uprawnieniami Miejska Rada Narodowa otrzymała na te cele środki z budżetu powiatowego.
Obradom sesji inauguracyjnej Miejskiej Rady Narodowej w 1950 r. przewodniczył pełniący od 1946 do 1949 r. funkcję burmistrza Józef Krzyżowski. Miejska Rada Narodowa liczyła 24 członków. Podział mandatów był następujący: 13 — PZPR, 8 — SD, 2 — ZSL, 1 — bezpartyjny. Członkowie Rady byli nominowani przez organizacje polityczne i związkowe. Rada w głosowaniu zatwierdziła nominację i pierwszym przewodniczącym został wybrany Józef Krzyżowski. Na posiedzeniu w dniu 24 sierpnia 1950 r. skład prezydium rozszerzono. Nowo wybrani członkowie to: mgr Rozpara Kazimierz i Maciechowski Andrzej. W prezydium zasiadało trzech przedstawicieli PZPR, jeden przedstawiciel SD i jeden bezpartyjny. Z tego czterech ukończyło szkołę powszechną, a jeden studia wyższe. Na posiedzeniu w dniu 24 lutego 1951 r. rezygnację złożyli Kazimierz Rozpara i Andrzej Maciechowski. Na ich miejsce do prezydium weszli Dyjak Tadeusz i Otton Sochacki. W marcu 1954r . nastąpiła kolejna reorganizacja w miejsce ustępującego Tadeusza Dyjaka do prezydium wybrano Zdzisława Witowskiego. Kolejna reorganizacja nastąpiła w 1955 r. Na czele prezydium pozostał Józef Krzyżowski, jego zastępcą wybrano Józefa Betleja a sekretarzem Stanisława Pietraszka. Członkowie prezydium to Byczek Stanisław i Karpowicz Franciszek. Zgodnie z regulaminem Przewodniczący Prezydium miał nadzór i kierował całością zagadnień związanych z pracą Rady i prezydium. Zastępca przewodniczącego prezydium nadzorował referat gospodarki komunalnej i mieszkaniowej wraz z przedsiębiorstwami komunalnymi. Sekretarz Prezydium sprawował nadzór nad referatem ogólno-administracyjnym, finansowym, spraw socjalnych, kultury i wojskowym. Pozostali dwaj członkowie, którym do pomocy przydzielano jednego z radnych doglądali magazynów przedsiębiorstw miejskich i opiniowali sprawy wymagające pomocy prawnej. Do ich kompetencji należały sprawy związane z estetyką miasta. Prezydium decydowało o obsadzie kierowniczej referatów. Nowo obrany przewodniczący powiadomił radnych o reorganizacji prezydium i utworzeniu referatów i obsadzie kierownictwa. Aby usprawnić działanie Rady powołano komisje.
W magistracie zatrudnionych było w 1950 r. 11 etatowych urzędników, a po reorganizacji jaka nastąpiła z dniem 1 stycznia 1951r. ilość etatów podniesiono do 27. W tym samym okresie powołano do życia sześcioosobową straż porządkową pilnującą porządku w mieście na zmianę w dzień i w nocy. W omawianym okresie w Jaśle zamieszkiwało około 6.000 mieszkańców ale jako centrum administracyjne i gospodarcze zaliczane było do miast o wyższej randze. Powodem niskiej liczby mieszkańców były zniszczenia wojenne i brak mieszkań. MRN aby podnieść oficjalnie rangę miasta Jasła zwróciła się specjalną uchwałą do WRN o oficjalne uznanie Jasła jako miasta liczącego powyżej 10.000 mieszkańców.
W 1950 r. Rada przeznaczyła środki finansowe na remont szkół. Remontu wymagały szczególnie szkoły im. Traugutta i Konopnickiej. Zostały one pobieżnie odremontowane po 1945 r. i należało dokonać gruntownych remontów. Planowano je przeprowadzić w okresie wakacji. Wydział oświaty podjął się jednak zorganizować w tym czasie kolonie letnie dla dzieci w tych szkołach co w znacznym stopniu utrudniło przeprowadzenie prac remontowych. Pomimo tych trudności remonty zakończono formalnie do dnia 1 września. Komisja oświaty zgłaszała jednak wiele zastrzeżeń co do jakości przeprowadzonych prac. Komisja oświaty apelowała również do Radnych o wyrażenie zgody na zlikwidowanie głośnika radiowęzła przy pl. Żwirki i Wigury, który przeszkadzał w lekcjach młodzieży.
Apelowano do Prezydium o poczynienie stosownych starań o zlikwidowanie przerw w dostawach energii elektrycznej wieczorem, gdyż w tym czasie odbywały się zajęcia na kursach wieczorowych. Rada postulowała również wprowadzenie zakazu sprzedaży biletów na seanse wieczorne w kinie dla młodzieży szkolnej, a w zamian umożliwienie szkołom korzystania z sali kinowej w godzinach przedpołudniowych. Planowano utworzenie świetlicy dla młodzieży dojeżdżającej koleją by młodzież wieczorami nie włóczyła się po mieście. W trosce o moralność i porządek w mieście na wniosek radnej Marii Kotulowej Rada wprowadziła zakaz sprzedaży wódki w piątki, soboty i niedziele oraz w dni wypłaty 1– go i 15 – go każdego miesiąca. Wysiłki te nie przynosiły jednak spodziewanych rezultatów, gdyż Rada kilkakrotnie decydowała się na przeprowadzanie odczytów w zakładach pracy i apelowała do Milicji Obywatelskiej o częstsze interwencje.
Sprawa budynków zwłaszcza mieszkalnych była największym problemem, z jakim Rada musiała się uporać w zniszczonym mieście. Do lipca 1950 r. udało się zabezpieczyć i wyremontować 540 budynków, co stanowiło 60% zabudowy przedwojennej. Tylko w lecie 1950 r. wyremontowano 12 budynków mieszkalnych zaplanowano jeszcze remont budynku Krementowskiego i Łonickiej w Rynku. Niektórzy mieszkańcy w dalszym ciągu mieszkali w wilgotnych piwnicach, dlatego pilnie poszukiwano rozwiązań, które pozwoliłyby na zapewnienie im odpowiednich warunków mieszkaniowych. Próbą rozwiązania problemów mieszkaniowych było zalecenie przez Miejską Radę Narodową wprowadzenie na terenie miasta publicznej gospodarki lokalami. Decyzja taka została podjęta w dniu 15 listopada 1950 r., zgodnie z wytycznymi Wojewódzkiej Rady Narodowej. Na podstawie danych zawartych w protokołach posiedzeń Rady z 1950 r. na ogólną liczbę 6.117 mieszkańców, w Jaśle istniało 630 budynków, w których mieściło się 3.780 izb mieszkalnych o przeciętnej wielkości 20 m². W tej liczbie pomieszczeń 2.700 zostało odbudowanych po wojnie. Na jedną izbę przypadało więc przeciętnie 2 osoby. Szacowano iż w mieście pilnie potrzeba 180 izb mieszkalnych dla robotników i 120 dla inteligencji i urzędników. Zgodnie z szacunkami statystycznymi przeprowadzonymi przez Prezydium poprzez wprowadzenie społecznego gospodarowania lokalami mieszkalnymi planowano uzyskać 120 izb mieszkalnych, a dzięki kapitalnym remontom budynków w mieście dalszych 100 izb. Na posiedzeniu w dniu 23 listopada 1950 r. ustalono kryteria, według których przysługiwało:
- 1 izba — dla osób samotnych,
- 2 izby — dla rodzin 3 osobowych,
- 3 izby — dla rodzin 4 i więcej osobowych.
W miesiącu październiku oddano do użytku 56 izb mieszkalnych i 11 handlowych.
Udało się również wyremontować salę Sokoła. Wybudowano nowe magazyny w betoniarni i ośrodek przeciwgruźliczy. Skanalizowano Targowicę, poszerzono i wyżwirowano ul. Kościuszki przy wlocie na Rynek. Sprowadzono do Jasła deficytowe wówczas materiały budowlane, między innymi 180 m³ drewna budowlanego. Rada wystąpiła z propozycją przejęcia na potrzeby miasta tartaku obywatela Frączka, który stał nieczynny, a drewno na potrzeby miasta przecinano w Żmigrodzie.
Aby usprawnić komunikację w mieście wyżwirowano ulice: Na Błonie, Sokoła, Igielną, Staszica, Czackiego, wyczyszczono rowy wzdłuż ulic i poprawiono chodniki przy ul. Ducala i 3 go Maja. Ukończono budowę kanału przy ul. Ducala i kanału od szpitala Powiatowego.
W sumie do końca 1950 r. wykonano 1.161 m² chodników z nowych płyt i 772 m² chodników ze starych płyt. Ułożono 991mb. krawężników i zamontowano kilkanaście studzienek kanalizacyjnych na ulicach. Udało się wykonać ponad 700mb. kanalizacji oraz odtworzyć ponad 800mb. starych kanałów miejskich. Na ulicach rozsypano ponad 1000m³ żwiru i piasku. Uprzątnięto 230m³ rumowisk. Wiele prac związanych było z czynami z okazji 22 lipca czy uczczenia Rewolucji.
Rada przejęła 8 hektarów gruntu po klasztorze Wizytek i przeznaczyła je na ogródki działkowe. W listopadzie 1950 r. Rada postanowiła przekazać grunt tzw. Sokołówki pod budowę lecznicy weterynaryjnej. Po wojnie istniał duży bałagan w kwestii granic posesji. Aby unormować te sprawy na początku 1951r. dokonano spisu parcel i posesji w mieście oraz nadano im nowe numery. Właściciele zostali przez gońców powiadomieni o nadanych numerach i na własny koszt byli zobowiązani sporządzić tabliczki z numerami i oznaczyć nimi posesje.
Przeprowadzono skomplikowaną i pracochłonną akcję przemeldowania ludności wydawania nowych dokumentów tożsamości.
Radni dopominali się by opracować szczegółowe plany inwestycyjne dla miasta Jasła. Brak tych planów uniemożliwiał starania o środki z budżetu centralnego lub powodował nieracjonalne ich wykorzystanie. Dla przykładu fundusz inwestycyjny betoniarni miejskiej wynosił 2.000.000 zł. i nie został praktycznie wykorzystany. Na zieleńce miejskie i ogrodzenie parku przeznaczono 1.500.000 zł, a wykorzystano jedynie 900.000. Na odbudowę dróg i chodników przeznaczono 3.000.000 zł a wykorzystano jedynie 2.500.000.
Szczególnie wnikliwie Rada zajęła się sprawą Zakładu Oczyszczania Miasta , który był deficytowy. Zalecono między innymi uzupełnienie ławek w parku i częstsze wykaszanie trawy na trawnikach. Było to niewątpliwie przejawem dbałości o estetykę miasta. Wykonano karuzele i inne sprzęty dla ogródka Jordanowskiego. Drzewka i krzewy zostały dostarczone przez Nadleśnictwo. Zobligowano kierownictwo przedsiębiorstw komunalnych do likwidacji zadłużenia odbiorców.
Najmniej efektywnym przedsiębiorstwem miejskim była betoniarnia. Dziwi to tym bardziej, iż w zniszczonym mieście brakowało wszystkiego do odbudowy. Powodem takiej sytuacji były kłopoty ze sprowadzeniem dostatecznej ilości cementu i dotkliwy brak urządzeń technicznych. Rada wielokrotnie apelowała do kierownictwa betoniarni o wykorzystanie środków na inwestycje. Jedyne inwestycja, jakie prowadziło w tym czasie miasto to rozbudowa sieci wodociągowej i gazowej. Dokumentację wykonał zespół pod kierunkiem prof. Mańkowskiego, a wykonawcą miało być Miejskie Przedsiębiorstwo Remontowo Budowlane. Z funduszy prezydium zakupiono rury i zabezpieczono stosowne kredyty w kwocie 600.000 zł . Sprawa ta jednak ciągnęła się przez kilka lat, gdyż plany wymagały odgórnego zatwierdzenia,
a pomiędzy prof. Mańkowskim i inż. Lauterbachem jako dyrektorem M.P. R. B. doszło do otwartego konfliktu w sprawie planów wieży ciśnień. Nie udało się zrealizować planów w sprawie budowy ujęcia wody w Foluszu i na Wisłoce powyżej Rafinerii. Ostatecznie z braku środków zdecydowano się na budowę studni głębinowych. W sprawie wodociągów do Warszawy wyjechali przedstawiciele Rady by ubiegać się o dodatkowe fundusze. Delegację wysłano również do Węgierskiej Górki by zdobyć materiały potrzebne do rozbudowy instalacji wodociągowej.
Aby usprawnić działanie przedsiębiorstw miejskich Rada zdecydowała się na posiedzeniu w dniu 28 września 1950 r. powołać Biuro Przedsiębiorstw Komunalnych w Jaśle. Przejęło ono wszelkie sprawy związane z zarządzaniem zakładów miejskich:
- Betoniarni Miejskiej,
- Rozdzielni Gazu Ziemnego,
- MPRB,
- Rzeźni i Targowicy,
- Zakładu Oczyszczania Miasta,
- Zarządu Nieruchomości Miejskich.
Z dniem 1 stycznia 1951r. Betoniarnia Miejska została przekazana utworzonej przy WRN Dyrekcji Przedsiębiorstw Wielobranżowych. Dodatkowo w tym samym okresie zlikwidowano miejski dom starców, kuchnię powszechną i punkt opieki nad matką i dzieckiem. Kuchnia powszechna i punkt opieki nad matką i dzieckiem były rozwiązaniami doraźnymi mającymi pomóc w normalizacji życia po wojnie. Ich likwidacja była konsekwencją pewnego powrotu do normalności. Likwidacja domu starców wiązała się z wytycznymi odgórnymi i była konsekwencją przejęcia opieki społecznej przez instytucje centralne.
Na posiedzeniu w dniu 5 lipca 1951r. dokonano zmiany nazw ulic: Andrzeja Potockiego na 1 Maja . Bocznej ulicy 3 Maja nadano nazwę Marcelego Nowotki [Baczyńskiego]. Boczną ulicę od K. Wielkiego do Targowicy — Pawła Findera [Modrzejewskiego]. Nowej ulicy z Rynku w kierunku Śniadeckich — Hanki Sawickiej [ Jana Pawła II]. Ulicę prowadzącą od ul. 3 Maja do ul. Kościuszki nadano nazwę Manifestu Lipcowego [Dworcowa]. Ulicę Sokoła i Pierackiego przemianowano na Marchlewskiego [Kadyiego].
Prezydium Miejskiej Rady Narodowej decydowało o obsadzie personalnej Straży Pożarnej. W jej obsadzie występowały ciągłe zmiany. Jednym z nich były limity etatów określane przez władze zwierzchnie jak i zastrzeżenia do pracy strażaków, którzy obowiązani byli do zapalania i gaszenia oświetlenia ulicznego. W 1951r. powołano czteroosobową straż przemysłową, której celem było wzmożenie ochrony obiektów miejskich. Zaangażowano czterech strażników.
Do obowiązków Rady należało nadzorowanie skupu zboża i walka z analfabetyzmem, ustalanie opłat cmentarnych, za użycie łaźni, za place postojowe za oczyszczanie miasta. Prezydium miało prawo określania wysokości dostaw obowiązkowych i wydawało opinie w sprawie zwolnienia z odbywania służby wojskowej.
W swych sprawozdaniach zarówno Prezydium jak i Rada często dokonywali wymaganej wówczas samokrytyki. Za największe niedociągnięcia uznawano brak zaangażowania szerszych rzesz społeczeństwa w działalność Rady.
W 1952 r. Rada zapoznała się z opracowanymi w Krakowie planami rozbudowy miasta, które przewidywały rozwój terytorialny do około 180 ha i zaludnieniu w granicach 38.000 mieszkańców. Zgodnie z założeniami tego planu miasto podzielono na trzy dzielnice.
Rada jako główny cel zakładała budowę mieszkań dla ludności, odbudowę dróg, rozbudowę kanalizacji i gazociągu zabudowę placu po budynku Ratusza zniszczonym przez Niemców. W trakcie kadencji największe kwoty zostały przeznaczone w budżecie miasta na remonty szkół i przedszkoli, budowę i remonty mieszkań, utrzymanie dróg i oświetlenie miasta. Wybudowano w tym czasie 760 izb mieszkalnych, a wyremontowano 102. W sumie dało to 862 pomieszczenia mieszkalne. Dodatkowo w wyremontowanych i nowo wybudowanych domach wygospodarowano 69 lokali na sklepy i działalność usługową. W trosce o estetykę miasta udało się ze skromnych środków, jakimi dysponowała Miejska Rada Narodowa, odnowić elewacje niektórych kamienic w Rynku. Popierano w miarę posiadanych materiałów budowlanych budowę domów prywatnych bądź odbudowę zrujnowanych w czasie wojny. Rada posiadała pewną pulę deficytowych materiałów budowlanych, którą rozdzielała potrzebującym. Były to ilości niewielkie dlatego zwrócono się z prośbą o interwencję do Piotra Jaroszewicza, który jako poseł z okręgu jasielskiego wpłynął w Warszawie na dodatkowe przydziały materiałów budowlanych dla miasta.
Miasto odczuwało dotkliwe braki w zaopatrzeniu w wodę. Liczący w 1954 r. 4.241 mb. wodociąg udało się przedłużyć jedynie o 500 m z powodu braku niezbędnych materiałów instalacyjnych. Środki finansowe pozwoliły jedynie na zakup drugiej pompy i wybudowanie dwóch studzien. Wystarano się w Wojewódzkiej Radzie Narodowej o środki na inwestycje w roku 1958. O 500 mb udało się przedłużyć gazociąg miejski. Pozwoliło to na przyłączenie prawie pięciuset nowych odbiorców i zwiększenie zysku z tytułu dostarczania gazu o 20%.
Miejska Rada Narodowa zarządzała przedsiębiorstwami miejskimi świadczącymi usługi dla ludności. W omawianym okresie były to: Miejskie Przedsiębiorstwo Gospodarki Komunalnej, Miejskie Przedsiębiorstwo Remontowo Budowlane, Miejskie Przedsiębiorstwo Handlu Detalicznego, Miejski Zarząd Budownictwa Mieszkaniowego, Przedsiębiorstwo „Targowica”.
Największe z tych przedsiębiorstw to MPGK. w jego skład wchodziły: Zakład wodno kanalizacyjny, Hotel miejski, Rozdzielnia gazu, Łaźnia miejska, Zakład Oczyszczania Miasta.
Dokonano reorganizacji przedsiębiorstw miejskich. W 1960 r. nastąpiła likwidacja Przedsiębiorstwa „Targowisko”, a jego majątek został włóczony do MPGK i Rzeźni miejskiej. Staraniem Rady i dzięki poparciu P. Jaroszewicza utworzono w Jaśle MPK. Jasło jako pierwsze miasto w regionie otrzymało sześć autobusów marki „San”, które obsługiwały cztery linie autobusowe. Usprawniło to w znacznym stopniu komunikacje w mieście i okolicy.
W trosce o estetykę miasta zlecono wykonanie elewacji na budynkach miejskich. Przetarg wygrały firmy prywatne, które zaoferowały niższą cenę. Podczas kadencji Rady trwała budowa Zakładów Przetwórstwa Owocowo- Warzywnego, „Pektowin”. W miejscu przedwojennego ratusza w 1959 r. rozpoczęto budowę nowego gmachu, który oddano do użytku w dniu 31 października 1962 r. Pozwoliło to na zgromadzenie instytucji miejskich w jednym budynku. W 1960 r. Rada dokonała zmiany nazw ulic: ulica boczna Kazimierza Wielkiego otrzymała nazwę Żeromskiego; ulica od A. Czerwonej [Lwowska] aż do Hankówki otrzymała imię Marii Konopnickiej; dawną ulicę Wysoką i Widok zmieniono na Wysoką; zniesiono nazwę ulicy Na Młynek i przedłużono ulicę Szopena aż do granicy Gądek.; ulicę od Krasińskiego do Szajnochy równoległą do Jagiełły nadano imię Marii Curie Skłodowskiej; ulicę Za Bursą przemianowano na Partyzantów; ulicę wzdłuż torów kolejowych nazwano Kolejową; ulicy wiodącej od ul. Metzgera do Żółkowa nadano imię Sienkiewicza; ulicy od ulicy Kolejowej równoległej do Sienkiewicza nadano imię B. Prusa; ulicy przebiegającej obok pomnika grunwaldzkiego nadano nazwę Grunwaldzkiej; boczną ulicę 3-go Maja wiodącą do ulicy Metzgera nazwano Waryńskiego; boczną część ulicy Klasztornej nazwano ul. Ogrodową; boczną ulicy Floriańskiej równoległą do torów kolejowych nazwano Hutniczą; ulice boczną od ul. 3-go Maja nazwano ulicą Polną. Podczas trwania kadencji udało się poprawić stan dróg w mieście i wykonać nawierzchnię asfaltową na ulicach: Czackiego, Karmelickiej, Floriańskiej, placu Żwirki i Wigury, i na ulicach wokół parku. Na Rynku przebudowano instalację elektryczną montując kable ziemne.
Opracowano szkicowy plan przebudowy instalacji świetlnej dla miasta.
Rada na posiedzeniu w dniu 26 kwietnia 1961r. opracowała nowy regulamin Miejskiej Rady Narodowej w Jaśle. Zgodnie z postulatami z kampanii wyborczej plan pracy Rady przewidywał:
- budowa Domu Kultury,
- utworzenie w Jaśle szkół zawodowych i zapewnienie dla nich budynków,
- remont ulic i wykonanie nawierzchni asfaltowych,
- przyłączenie Gorajowic,
- oświetlenie miasta.
Budowa Domu Kultury nie mogła być sfinansowana ze środków budżetu centralnego dlatego powołano do życia Społeczny Komitet Budowy Domu Kultury na czele którego stanął Wojciech Kosiba. W ramach czynów społecznych i za środki na ten cel przeznaczone wykonano projekt i plan przestrzenny. Gromadzono potrzebne środki, a udział w budowie deklarowały zakłady pracy i instytucje. Udało się zgromadzić środki finansowe wywłaszczyć i wykupić potrzebny pod budowę teren oraz rozprowadzić cegiełki wśród mieszkańców na kwotę 313.000zł.
W mieście trwała intensywna rozbudowa przemysłu. Wybudowano kosztem 10 mln zł. zatrudniający 200 osób Zakład Cukierniczy Spółdzielni Inwalidów. Rozpoczęto budowę Zakładu Płyt Wiórowych. Wybudowano nową masarnię, która dostarczała 1 tonę wyrobów dziennie na lokalny rynek. Rozpoczęto budowę nowej piekarni mechanicznej o wydajności 6 ton pieczywa. Wraz z rozwojem sieci handlowej pozwoliło to na poprawę jakości zaopatrzenia w mieście i okolicznych miejscowościach.
Wybudowano gmach Sądu Powiatowego i Rejonu Eksploatacji Dróg Publicznych. Wzniesiono obiekty Centrali Nasiennej.
W mieście intensywnie rozwijano szkolnictwo na poziomie średnim. W 1961r. w Jaśle istniało Liceum Ogólnokształcące, Liceum dla Wychowawczyń Przedszkolnych i Zasadnicza Szkoła Zawodowa. Do roku 1965 udało się uruchomić w Jaśle 5 letnie Technikum Ekonomiczne, 2 letnią Szkołę Handlową i Szkołę Pielęgniarską w Gorajowicach, Technikum Chemiczne. W sumie w Jasielskich szkołach średnich kształciło się ponad 4.000 uczniów. W szkołach podstawowych kształciło się prawie trzy tysiące młodzieży. W trakcie kadencji Rady wybudowano budynek dla Liceum Ogólnokształcącego i szkołę podstawową na ul. Wincentego Pola. Inwestycjom tym towarzyszyła budowa domów mieszkalnych . W mieście wybudowało 8 bloków mieszkalnych, w których wygospodarowano 250 mieszkań. Zakłady pracy w ramach budownictwa zakładowego wybudowały 6 bloków czyli kolejnych 111 mieszkań. Dwa bloki wybudowała spółdzielnia mieszkaniowa. Wszystko to jednak było kroplą w morzu potrzeb. Starano się wspierać przez uzbrojenie terenu budownictwo indywidualne. W omawianym okresie wybudowano 209 budynków indywidualnych. Miasto w trosce o estetykę wykonało elewacje na 11 budynkach miejskich.
Inwestowano w budowę ulic kładąc nawierzchnię bitumiczną na ul. Marchlewskiego [Kadyiego], Asnyka, Słowackiego, Szopena, Igielnej, Rynku, Ujejskiego, Wincentego Pola, Tkaczowa, Krótkiej, Bednarskiej, Koralewskiego, Kraszewskiego, Jagiełły, Basztowej, Metzgera, Kościuszki i Placu Żwirki i Wigury. Przy większości ulic przebudowano chodniki i ułożono nowe krawężniki. W firmie projektowej w Poznaniu zamówiono projekt oświetlenia ulic. W oparciu o to opracowanie przebudowano system oświetlenia miasta. Założono nową instalację, a ilość punktów świetlnych wzrosła z 230 w 1961 do 514 w 1964 roku. Oświetlono ulice: 3 Maja, Świerczewskiego [Kołłątaja], Kościuszki, Micała [Metzgera], K. Wielkiego, Nowotki [Baczyńskiego], Wincentego Pola, Staszica, St. Ziaji [Armii Krajowej], Sobieskiego, Hanki Sawickiej [Jana Pawła II], Śniadeckich, Manifestu Lipcowego [Dworcowa], Lenartowicza, Igielną i osiedle Gorajowice. Część oświetlenia tych ulic została wyremontowana, a część wykonana na nowo. Miejska Rada Narodowa pokrywała z własnego budżetu wydatki na oświetlenie i wymianę niektórych lamp na rtęciowe.
Poprawiło się zaopatrzenie miasta w energię elektryczną po wybudowaniu rozdzielni na ul. Marchlewskiego [Kadyiego] i w Niegłowicach.
Z dniem 1 stycznia 1962 r. do Jasła zostały przyłączone Gorajowice obszar miasta powiększył się o 241ha.
W trosce o zdrowie mieszkańców rozbudowano szpital tworząc dodatkowo 50 łóżek szpitalnych w sumie w 1964 r. było ich 400 w tym 30 dla noworodków. W budowie był nowy szpital powiatowy na 200 łóżek. Liczba lekarzy praktykujących w Jaśle wzrosła z 54 w 1951 roku do 69 w 1964 .
Rozbudowano gazociąg miejski poprzez wymianę starej sieci gazowej na ul: Jagiełły, Szajnochy, Kraszewskiego, Szopena, 3 Maja, Kościuszki, Krasińskiego, Kazimierza Wielkiego, Świerczewskiego [Kołłątaja], Rejtana i w Rynku.
Nastąpił rozwój Miejskiej Komunikacji Samochodowej. Wybudowano garaże i budynek administracyjny, a liczba autobusów z 6 w 1960 wzrosła do 14 w 1964. Pozwoliło to na uruchomienie 8 tras.
Rozbudowano Zakład Oczyszczania Miasta poprzez zakup nowego sprzętu i zwiększenie zatrudnienia. Uruchomiono pralnię bielizny i oczyszczalnię chemiczną dzięki przekazaniu przez Ministerstwo Gospodarki Komunalnej wyposażenia pochodzącego z importu.
Celem Rady było włączenie społeczeństwa w realizację kolejnych planów gospodarczych. Służyły temu czyny społeczne. Rada posiadała na ten cel specjalne środki. Z pomocą przychodziły również zakłady pracy.
W ramach decentralizacji władzy miasto przejęło prowadzenie młyna, żłobka, punktu położniczego, świetlic międzyszkolnych, wyżywienie dzieci w przedszkolach, zaopatrzenie w pomoce naukowe szkół podstawowych i finansowało przeprowadzane w nich remonty kapitalne.
W ramach obchodów 600-lecia miasta udało się wydać monografię w 4.000 nakładzie przygotować przewodnik po powiecie, przygotować album fotograficzny i film o Jaśle przedwojennym i powojennym.
W trakcie kadencji Rady w latach 1965—1969 ludność miasta wzrosła o około 2.000 i wynosiła w 1969 r. 17 257 mieszkańców. Finanse miejskie z 50.645.207 zł na początku kadencji wzrosły do kwoty 76.270.057 zł. Po przekazaniu części uprawnień przez Powiatową Radę Narodową miasto utrzymywało przedszkola, świetlice międzyszkolne, świetlicę dla młodzieży dojeżdżającej na dworcu PKP i Dom Dziecka. Rada finansowała również w ramach działalności oświatowej działalność Towarzystwa Miłośników Muzyki i przeznaczała środki na zakup instrumentów muzycznych dla Orkiestry Symfonicznej działającej w ramach Towarzystwa. Była to pierwsza tego typu orkiestra w regionie. Rada wspierała działalność Towarzystwa Miłośników Jasła i Regionu Jasielskiego. Na zakup sprzętu sportowego dla ZHP przeznaczono z budżetu miasta 8.000 zł.
Spore środki finansowe przeznaczono na odnowienie stadionu sportowego.
By poprawić warunki mieszkaniowe w mieście ze środków Rady wybudowano 2 bloki komunalne i rozpoczęto budowę kolejnego przy ul. Nowotki. Jasielskie zakłady pracy oddały w tym czasie 3 bloki z 107 mieszkaniami. Spółdzielnia Mieszkaniowa 2 bloki ze180 mieszkaniami. Miejski Zarząd Budownictwa Mieszkaniowego przeprowadził remonty kapitalne w zarządzanych budynkach, a w 36 wykonano nową elewację.
W ramach środków na utrzymanie ulic wyremontowano zniszczone fragmenty jezdni o łącznej długości 6 km . Odnowiono 16.000 m² chodników. Na trzynastu ulicach wykonano oświetlenie zwiększając ilość punktów świetlnych do 605. Między innymi oświetlono osiedle XX-Lecia.
Odnowiono zieleń w Parku miejskim i wykonano alpinarium.
Aby usprawnić system kanalizacyjny miasta wybudowano kolektor ściekowy odprowadzający ścieki z północnej części miasta. Przy udziale finansowym Pektowinu rozpoczęto budowę kolejnego kolektora.
Wybudowano nowy wodociąg o długości 1.100 m, co pozwoliło na wykonanie nowych przyłączy o długości 2000 mb . Gazociąg miejski rozbudowano o kolejnych 800 mb.
W trosce o rozwój oświaty rozbudowano Szkołę Podstawową nr 3 dobudowując do istniejącego obiektu pawilon z siedmioma klasami i pomieszczeniami pomocniczymi. Dla Liceum Medycznego zaadoptowano pałacyk w Gorajowicach. Budynek po dawnym Sądzie Powiatowym przerobiono na internat dla Liceum Ekonomicznego i rozpoczęto budowę sali gimnastycznej dla tejże szkoły. Trwały przygotowania do rozpoczęcia budowy szkoły Podstawowej nr 5. Sporządzono już dokumentację techniczną i przystąpiono do wywłaszczania potrzebnych terenów. Wywłaszczono i zniwelowano teren pod budowę Ogródka Jordanowskiego. W 1968 r. Rozpoczęto prace przy budowie Domu Nauczyciela i obiektów Zasadniczej Szkoły Zawodowej nr 1. Na ukończeniu były prace przy budowie Powiatowego Domu Kultury.
W trakcie kadencji Rady ukończono budowę szpitala powiatowego na 300 łóżek i wybudowano oddział zakaźny. Jednocześnie przystąpiono do remonty budynku starego szpitala.
Podczas kadencji Rady w latach 1969—1973 rozbudowano zakłady Gamrat budując kosztem 374 mln zł wydział przetwórstwa płytek PCV, węży zbrojonych i polietylenu. Inwestycje w Rafinerii osiągnęły kwotę 694 mln. zł. Za wymienione środki uruchomiono oddział Sadzy Technicznej. W „Pektowinie” za 49 mln. zł wybudowano halę przygotowania opakowań, mechaniczną oczyszczalnię ścieków , wybudowano ujęcie wody, przeprowadzono ciepłociąg z Rafinerii, rozpoczęto budowę ośrodka doświadczalnego preparatów enzymatycznych. W Hucie Szkła rozpoczęto modernizację i budowę filii w Tarnowcu. W trakcie budowy były Zakłady Płyt Wiórowych, a koszt inwestycji wynosił 600 mln. zł. Z chwilą uruchomienia zakładu planowano zatrudnić w nim około 600 osób. Trwała intensywna rozbudowa Liwocza. W ramach rozbudowy węzła PKP prowadzona była budowa Lokomotywowni.
Wybudowano tzw. Osiedle Budownictwa Wysokiego przy ul. Nowotki, gdzie w 3 blokach oddano do użytku 720 mieszkań. Trwała budowa osiedla domków jednorodzinnych pomiędzy ulicami Szajnochy, Jagiełły i Mickiewicza, w sumie około 100 domków jednorodzinnych. W innych częściach miasta wybudowano około 200 domków jednorodzinnych. Rada zapewniła uzbrojenie terenu i przydzielała deficytowe materiały budowlane. Własne bloki mieszkalne budowały zakłady pracy. Ze środków miejskich przeprowadzono remonty 24 bloków mieszkalnych i 51 budynków czynszowych prywatnych będących w zarządzie MZBM.
Wyremontowano nawierzchnię ponad 20 ulic niektóre wraz z chodnikami:
Nowotki, Wysoką, PCK, Micała, 17 Stycznia, Karmelicką, Wałową, Kilińskiego, Cmentarną, Stromą, Zieloną, Stary Rynek, Floriańską, Wyspiańskiego, Kochanowskiego, Koralewskiego, Hubalczyków, XX — Lecia, Rodziny Madejewskich, Zyndrama z Maszkowic, Rafineryjną. Zmodernizowano ul. Chopina i na jej zakończeniu wybudowano most wiszący. Zmodernizowano trasę przelotową wiodącą przez centrum miasta przez wymianę nawierzchni i krawężników oraz przebudowę oświetlenia. Wykonano oświetlenie w Parku Miejskim, Ogródku Jordanowskim, na ul. Rodziny Madejewskich, XX — Lecia, Hubalczyków, Zyndrama z Maszkowic, Pawłowskiego, Obrońców Westerplatte, Nowotki, Łukasiewicza, Marchlewskiego, Dzierżyńskiego, Klasztornej, Mickiewicza, Findera, Zielonej, Wałowej, Cmentarnej, Kilińskiego i w Rynku.
Wybudowano budynek dla Zespołu Szkół Zawodowych wraz z internatem i salą gimnastyczna. Salę gimnastyczną wybudowano również w Liceum Ekonomicznym i Szkole Podstawowej nr 2. W trakcie budowy były budynki Zespołu szkół Chemicznych i Budowlanych.
Wybudowano siedzibę Powiatowego Domu Kultury gdzie siedzibę znalazła Biblioteka i Muzeum Regionalne. Tymczasowo umieszczono tam również Szkołę Muzyczną.