Strona główna Rys historyczny

Rys historyczny

Jasło jest malowniczo położonym miastem z tradycją historyczną, sięgającą XII wieku. Pierwsze źródła pisane na temat osady Jasiel pochodzą z 1185 r., a w 1261 r. powstała tu osada targowa należąca do cystersów. Miasto leży w Polsce południowo-wschodniej, u podnóża Karpat, a otaczają go aż trzy rzeki: Jasiołka, Wisłoka i Ropa. Dawny rozwój miasta związany był ze szlakami handlowymi, które prowadziły kupców przez rozkwitające Jasło.

Podczas II wojny światowej miasto zostało niemal całkowicie zniszczone (w 97 proc.), mieszkancy jednak nie poddali się i rozpoczęli bardzo trudny proces odbudowy Jasła.

Pod względem architektonicznym Jasło jest miastem „młodym”, a z pośród najciekawszych jego obiektów, będących zarazem obiektami zabytkowymi są:kościół farny pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny (XV w., zniszczony w 1944 r., odbudowany po wojnie), figura św. Jana Nepomucena z 1770 r., kościół p.w. św. Stanisława B.M. wybudowany w latach 1892-1893 r., cmentarz żydowski – kirkut (XIX w.) czy kościół i klasztor sióstr wizytek p.w. NSPJ i NSNMPz 1903 r.

Dziś bez wątpienia można powiedzieć, że Jasło stało się nową stolicą polskiego winiarstwa i głównym punktem na mapie „Winiarskich ścieżek Podkarpacia”, którymi można podążać korzystając z dynamicznie rozwijającej się turystyki konnej. Tradycyjnie już, co roku, odbywają się podczas ostatniego sierpniowego weekendu Międzynarodowe Dni Wina, które stały się świętem winiarzy z Polski i z zagranicy.

Historia Jasła z perspektywy samorządu

Jasielski samorząd już od XVI wieku spełniał bardzo ważną rolę w życiu miasta. Wszystkie ważniejsze przedsięwzięcia realizowane w mieście zależały od jego decyzji. W związku z powyższym takie ujęcie historii Jasła na pewno nie wyczerpuje wszystkich jego aspektów, ale na pewno jest próbą jej bliższego przedstawienia.

Kotlina Jasielska oraz jej obrzeża były stosunkowo wcześnie zasiedlone przez ludzi. Znaleziska archeologiczne, datowane na około 30 tysięcy lat temu,a pochodzące z górnego paleolitu, potwierdzają pobyt człowieka na tym terenie w okresie zlodowaceń. Liczne zachowane narzędzia krzemienne potwierdzają także fakt, że w okresie schyłkowego paleolitu tereny te były sezonowo penetrowane przez małe grupy ludzi.

Z okresu neolitu (4.500 – 1.850 lat p.n.e.) znane są bardzo liczne stanowiska archeologiczne z okolic Jasła. Są one związane z ludnością kultury pucharów lejkowatych, której osady odkryto w Niepli, Przybówce i Sieklówce. Natomiast odkryte na Garbie Warzyckim kurhany, występujące także w Bierówce, Niepli i Krajowicach, związane są z ludnością kultury ceramiki sznurowej.

W obecnych granicach miasta, na tzw. „Gródku”, odkryto zabytki kultury mierzanowickiej i pozostałości osady trzciniecko–otomańskiej, potwierdzając fakt swobodnego przenikania ludności z południowej strony Karpat na północ i przenoszenia obcych elementów kulturowych na te tereny.

Epoka żelaza jest stosunkowo mało poznana w okolicach Jasła. Z okresu wpływów rzymskich, przypadających na początek naszej ery, pochodzą liczne znaleziska, w tym znaleziska monet antycznych, które pozwalają stosunkowo łatwo je datować. Umożliwiają one także wyznaczenie ówczesnych szlaków handlowych prowadzących z południowej Europy na północ, nad Bałtyk.

Z II-IV wieku naszej ery pochodzą osady kultury przeworskiej odkryte w okolicach Jasła, a także w Ujeździe i Świerchowej.
Początki rolnictwa i wyspecjalizowanych rzemiosł w Kotlinie Jasielskiej związane są z okresem wędrówek ludów i wczesnym średniowieczem. Na wieki VII/VIII-X określa się zasiedlenie obrzeży Dołów Jasielsko-Sanockich przez plemię nazwane jasielsko-sanockim. Z nim wiąże się liczne grody, których pozostałości zachowały się do naszych czasów.

W latach 950-973/974 obszary w dorzeczu Wisłoki weszły w strefę wpływów i granice państwa czeskiego. Dopiero w X-XI wieku formuje się ostatecznie państwo polskie oraz przebieg rubieży granicznej między Polską, Rusią i państwem czeskim.

Z tego okresu pochodzi też nazwa „Jasiel”, którą określano osadę położoną nad środkową Wisłoką w pobliżu miejsca, gdzie wpada do niej rzeka Jasiołka i Ropa. Osada ta dała początek dla miasta Jasła.

W źródłach pisanych nazwa „Jasiel” pojawia się po raz pierwszy w 1185 roku, w funadacji komesa Mikołaja Bogorii dla klasztoru w Koprzywnicy. Potwierdza ją także dokument Bolesława Wstydliwego z 1277 roku, zatwierdzający posiadłości cystersów koprzywnickich. W XIII wieku osada „Jasiel” ma charakter handlowy. Sprzyja temu usytuowanie osady na przecięciu szlaków handlowych. W roku1262 Bolesław Wstydliwy nadje targowi jasielskiemu immunitet skarbowy i sądowy na równi z koprzywnickim, co wpłynęło pozytywnie na rozwój osady.

Dopiero jednak w roku 1365 osada „Jasiel” otrzymuje prawa miejskie. Dokument lokacyjny dla miasta Jasła nadaje w dniu 26 kwietnia 1365 roku król Kazimierz Wielki w czasie pobytu w Sanoku. Miasto lokowane jest na prawie magdeburskim, jak większość miast na terenie ówczesnych ziem polskich. Akt lokacyjny porządkuje organizację wewnętrzną miasta oraz sprawy sądownicze i zapoczątkowuje gospodarkę towarowo-pieniężną. Do dzisiaj zachowało miasto średniowieczny układ przestrzenny sprzed ponad sześciuset lat, widoczny zwłaszcza w centrum, gdzie znajduje się prostokątny rynek z kościołem farnym z jednym narożu i ulicami odchodzącymi od rynku. Jasielski kościół farny jest też najstarszym obiektem zabytkowym miasta, pomimo tego, że jego obecna forma architektoniczna znacznie odbiega od pierwotnej, gdyż w ciągu swojego istnienia kilkakrotnie był niszczony i palony, a nie zawsze odbudowywany w pierwotnym kształcie. Według Jana Długosza został on zbudowany w 1446 roku.

Również herb miasta ma dawne pochodzenie. Tworzą go litery J.A.R. i korona o kroju gotyckim nad nimi. Większość badaczy łączy ten herb z królem Janem Olbrachtem (1492-1501), który w 1497 roku nadał przywilej dla Jasła. Najstarsza zachowana pieczęć z tym herbem, to pieczęć radziecka używana w latach 1532-1565.

Pierwotnie Jasło było własnością cysterską. W 1368 roku przechodzi na własność królewską. Jako królewszczyzna bardzo prężnie się rozwija, a sprzyja temu położenie na szlaku węgierskim prowadzącym z Bardiowa przez Jasło do Sandomierza, z odgałęzieniem w kierunku zachodnim do Biecza.

Podstawą utrzymania ludności miasta było rzemiosło i handel. Z Jasła i okolic wywożono do miast północnej Słowacji głównie płótno i sukno, a także sól, ryby, zboże i woły. Z terenów obecnej Słowacji (wtedy były to Węgry) sprowadzano do Jasła, Biecza i Żmigrodu wino, piwo bardiowskie oraz konie. Dużą rolę gospodarczą pełniły w tym czasie targi, które były głównym miejscem zawierania transakcji handlowych. Na początku XV wieku jednym z wójtów jasielskich był Zyndram z Maszkowic jeden z głównych dowódców wojsk polskich w bitwie z Krzyżakami pod Grunwaldem w 1410 roku.

Do 1400 roku przeważało w Jaśle budownictwo drewniane. Od początku XV wieku powstaje w mieście wiele budynków murowanych, z których najokazalszym był klasztor karmelitów, usytuowany w miejscu obecnego Placu Żwirki i Wigury. Murowane były również kamieniczki mieszczańskie wokół rynku.

Zachowane, chociaż w niepełnej formie źródła historyczne pozwalają ustalić, że w końcu XIV wieku i w wieku XV istniała w Jaśle szkoła parafialna, której wychowankowie studiowali następnie w Akademii Krakowskiej. Szczyt rozwoju jasielska szkoła parafialna osiągnęła w wieku XVI. Najsłynniejszym wychowankiem tej szkoły był Bartłomiej z Jasła – profesor Akademii Krakowskiej, który w końcu XIV wieku przyczynił się znacznie do jej odnowienia.

W drugiej połowie wieku XV gospodarka Jasła i okolicznych miasteczek znacznie podupada. Przyczyną utrudnień handlowych są wojny z lat 1471-1491 i napady band rozbójników w latach 1443-1483, szczególnie aktywnych wzdłuż ówczesnych szlaków handlowych.

W 1474 roku Jasło, a także Żmigród, Kołaczyce i Dębowiec i ponad 200 okolicznych wsi ograbiły i spaliły wojska węgierskie Tomasza Tharczaya z Lipian. Jasło w tym czasie nie było miastem obronnym, a raczej miało charakter otwarty, co umożliwiało stosunkowo łatwy do niego dostęp ewentualnych najeźdźców .Charakter obronny miał natomiast mały zameczek „Golesz”, położony kilka kilometrów na północ od Jasła, ale on także został zdobyty i zniszczony przez Węgrów. Najstarsza wzmianka o Goleszu pochodzi z 1319 roku. Był on pierwotnie własnością klasztoru tynieckiego, później rodu Bogoriów. W 1320 roku ponownie przeszedł na własność klasztoru i stał się centrum administracyjnym kompleksu dóbr benedyktynów tynieckich. Był wtedy siedzibą starosty „capitaneusa”, urzędnika opackiego. W latach 1453-1478 zameczek był niszczony przez Węgrów, a następnie odbudowywany.
W roku 1657 został ponownie zdobyty przez Rakoczego i od tego czasu nie był już odbudowany. Do dzisiaj zachowały się ledwo widoczne resztki baszty zamkowej, które niewiele mówią o jego dawnej historii.

Miasto Jasło od początku swojego istnienia zachowywało polski charakter zaludnienia. Analiza imion i nazwisk jasielskich mieszczan i rzemieślników z końca XIV wieku pozwala stwierdzić, że ponad 90% z nich ma charakter polski. Przeczy to opinii, że powstanie i rozwój większości miast polskich lokowanych na prawie niemieckim (tj. magdeburskim) odbywał się dzięki napływowi ludności obcej, zwłaszcza niemieckiej.

W wiekach następnych, gdy prężnie rozwija się rzemiosło i tworzą się cechy, czyli specyficzne organizacje rzemieślnicze, w ich składzie pojawia się większa liczba osób obcego pochodzenia. Poza tymi organizacjami pozostają jedynie Żydzi, których obejmuje także zakaz osiedlania się w mieście.

Zniszczenie Jasła przez Węgrów w 1474 roku było tak dotkliwe, że król Kazimierz Jagiellończyk zwalnia miasto na 5 lat od płacenia podatków, co pozwala je odbudować. Kolejny król – Jan Olbracht w 1497 roku zwalnia 26 mieszczan, których domy spłonęły, na 8 lat od podatków i świadczeń na rzecz króla, a dla miasta nadaje przywileje. Być może te fakty zaważyły o przyjęciu inicjałów królewskich J.A.R. (Joannes Albertus Rex) do herbu miasta, który tworzyły te właśnie litery oraz korona w kolorze złotym, a całość umieszczona na czerwonym tle.

W końcu XV wieku Golesz i jego okoliczne dobra połączone zostają z Jasłem i okolicznymi wsiami i utworzone zostaje wspólne Starostwo Ziemskie.
Inni królowie polscy, w tym Zygmunt I Stary, wykazali także zainteresowanie Jasłem. W 1514 roku król pozwala wykupić połowę wójtostwa Stanisławowi Gniademu, co zapobiegło rozdrobnieniu uposażeń i sprzyjało skupieniu go w jednym ręku, a przez to zapewniło miastu lepszą opiekę od dziedzicznego wójta i właściwie kształtowało dochody miasta. Działania w tym celu rozpoczął jeszcze król Władysław Jagiełło w 1429 roku, a zrealizowane zostały dopiero po 100 latach.

O rozwoju miasta w wieku XV i XVI decydowało głównie rzemiosło i handel, chociaż mały udział miało także rolnictwo. Najstarsza wzmianka źródłowa o rzemiośle jasielskim pochodzi z 1388 roku. Dotyczy ona informacji o łaźni miejskiej, którą musiał prowadzić wykwalifikowany łaziebnik. Najstarszą organizacją cechową w mieście posiadali szewcy, chociaż pierwsza zachowana o nich wzmianka źródłowa pochodzi dopiero z 1410 roku. Najstarszy zaś statut cechowy szewców pochodzi z 1448 roku, z nadania wójta dziedzicznego Prokopa Pieniążka. Również średniowieczny rodowód miały cechy jasielskich tkaczy, płócienników, kowali i rzeźników.

W wieku XV i połowie XVI, które były złotym wiekiem dla szlachty polskiej, pogarsza się znacznie sytuacja ekonomiczna mieszczan i chłopów. W tym czasie większość królewszczyzn skupiają w swych rękach wielkie rody magnackie.

W okolicach Jasła większość królewszczyzn była w posiadaniu rodu Mniszchów. Podstawą gospodarki była wtedy uprawa roli, a główną rolę pełniły folwarki. Ziemia stanowi wtedy dużą wartość i często dochodzi do rugowania z niej chłopów, co niekiedy przybierało olbrzymie rozmiary. Powstają wtedy duże własności ziemskie, przynoszące znaczne dochody ich właścicielom, tj. szlachcie.

W dobie renesansu, gdy w kraju panuje rozkwit gospodarczy, w znaczny sposób bogaci się także duchowieństwo, tracąc przez to swój dotychczasowy autorytet, zwłaszcza w oczach uboższych warstw społeczeństwa. W tym czasie na podatny grunt trafiają hasła reformacyjne, mające często podłoże społeczno-polityczne. W XVI wieku Jasło było jednym z głównych ośrodków kalwinizmu na Podgórzu. Bardzo skuteczną propagandę szerzył wtedy zbór z Sieklówki i jego wędrowni misjonarze. Arianie, czyli bracia polscy, stanowili dosyć liczną grupę wśród jasielskich mieszczan. Byli na tyle wpływowi, że dzierżawili od rady miejskiej ratusz w celu odbywania w nim swoich zebrań. Pod koniec XVI wieku nasiliła się w Jaśle kontrreformacja. W 1597 roku wojewoda sandomierski Jerzy Mniszech zabronił braciom polski zebrań religijnych w mieście Jaśle, a biskup krakowski, kardynał Jerzy Radziwiłł zagroził im wygnaniem poza granice kraju. Spowodowało to w stosunkowo szybkim czasie zanik arianizmu w mieście.

W końcu wieku XVI również królowie porządkują swoje królewszczyzny dokonując ich wizytacji i sprawdzenia, czy w sposób właściwy wywiązują się ze swoich powinności. Znakomitym przykładem takiej wizytacji, zawierającej opis stanu gospodarki miasta Jasła jest wizytacja Radziwiłłowska z 1596 roku.

Miasto Jasło rozwija się wtedy dzięki dogodnemu położeniu na tzw. Szlaku węgierskim. Handel i rzemiosło dominują w jego gospodarce. Równocześnie źródła historyczne odnotowują liczne przypadki grabieży i napadów zbójeckich, głównie na kupców podróżujących tym szlakiem. Z tego okresu pochodzi też wiele informacji na temat sądów nad tymi zbójcami, często nazywanymi „beskidnikami”, które prowadziły miejscowe sądy, w tym sąd grodzki w Bieczu, a wyroki wykonywał między innymi biecki kat.

W wieku XVII i XVIII widoczny jest upadek gospodarczy Jasła, jak też wielu miasteczek regionu. Powodem tego są epidemie chorób zakaźnych nazywanych wtedy „zarazami” lub „morowym powietrzem”. Największe z nich miały miejsce w 1652 i 1653 roku. Dodatkowo w roku 1657 wojska Jerzego II Rakoczego niszczą okoliczne miejscowości oraz rabują Jasło. Do upadku gospodarczego miasta przyczyniają się także stacjonujące tu w 1661 i 1662 roku wojska polskie, co związane było z licznymi rekwizycjami na rzecz wojska, a także wymuszaniem wyższych powinności i podatków na mieszczanach.

Upadek gospodarczy miasta i zubożenie jego mieszkańców powiększają pożary, które niszczą miasto w latach 1670, 1683, 1691, 1754. W 1683 roku spłonął drewniany ratusz miejski, który znajdował się we wschodniej części rynku, a w nim oryginały przywilejów nadanych miastu przez królów, wyroki sądów, akta radzieckie i ławnicze, lustracje i kwity podatkowe. Wtedy właśnie spłonęły przywileje królewskie nadane dla Jasła w roku 1365, 1430, 1442, 1493, 1550, 1578, 1589, 1633 i 1669.

Po klęskach pożarów miasto z wielkim trudem odbudowuje się, chociaż staje się coraz uboższe. Ówcześni królowie polscy popierali te działania, a August II Mocny w dniu 2 grudnia 1697 roku potwierdził w Krakowie dawne przywileje nadane dla Jasła przez poprzednich władców. Uczynił to także w 1754 roku król August III Sas.

Na przestrzeni ponad 400 lat doniosłą rolę gospodarczą w Jaśle pełnił klasztor karmelitów. Działał on w Jaśle od początku XV wieku i posiadał liczne nieruchomości i grunty. Klasztor prowadził także szpital, który pełnił raczej funkcję obecnego przytułku dla starców i kalek. Znacznych dochodów przysparzała także klasztorowi cegielnia. Dobra klasztorne, a także rzemieślnicy i inni pracownicy pracujący w dobrach klasztornych zwolnieni byli od podatków i innych powinności. Powodowało to od początku istnienia klasztoru liczne spory z miejscowymi mieszczanami, a także władzami miejskimi, zwłaszcza radą. Odbiciem tych sporów były ciągłe rozprawy sądowe, wyroki, odwołania od nich, które zachowały się do naszych czasów.

W bieckich grodzkich księgach relacyjnych znajduje się wiele dowodów ostrej walki między miastem a klasztorem, głównie na tle podatkowym. Świadczą o tym liczne pozwy, protestacje i manifestacje wnoszone przez obie strony konfliktu, między innymi w latach 1654, 1658, 1659, 1660, 16661, 1662, 1667 i 1682. Konflikt kończy się dopiero w końcu wieku XVIII, w dobie reform józefińskich. Następuje wtedy kasata zakonu karmelitów przez cesarza Józefa II, a inne zakony zostały podporządkowane państwu. Budynek kościoła i klasztoru karmelitów w Jaśle uległw roku 1786 pożarowi, a następnie został rozebrany. Dobra poklasztorne zostały sprzedane.

Na początku XVIII wieku dało się zauważyć pewne ożywienie gospodarcze w regionie, natomiast w samym Jaśle widoczny był duży spadek liczby rzemieślników, którego powodem były zniszczenia wojenne, pożary i choroby, jakie nękały miasto jeszcze w wieku XVII.

W wieku XVII i XVIII jedynymi zakładami produkcyjnymi na terenie miasta były dwa młyny, folusze, słodownie, gorzelnie, cegielnia i 4 folwarki. Na folwarcznych pastwiskach mieszczanie wypasali bydło. W samym mieście były też dwa szpitale, parafialny i klasztorny. W końcu XVIII wieku istniały w Jaśle dwie szkoły trywialne, które mieściły się w dawnym budynku poklasztornym.

W 1772 roku, w wyniku pierwszego rozbioru Polski region jasielski przechodzi pod panowanie austriackie. Od 1780 roku Lwów staje się stolicą „Galicji” i siedzibą gubernatora. W tym czasie Jasło i przyległe tereny wchodzą w skład cyrkułu dukielskiego, stanowiącego jedną z 18 nowych jednostek administracyjnych ówczesnej Galicji. W roku 1790 stolica cyrkułu zostaje przeniesiona do Jasła. Fakt ten wpływa korzystnie na rozwój miasta. Miasto pełniące do tej pory funkcje rzemieślniczo-handlowe staje się ośrodkiem administracyjnym. Jasło liczyło w tym czasie zaledwie 1500 mieszkańców. Cyrkuł jasielski obejmował powierzchnię 52 mil kwadratowych i posiadał 192.611 mieszkańców. Należał do najbardziej zaludnionych.

Wraz z utworzeniem cyrkułu do miasta napłynęli liczni urzędnicy i ściągnięte zostało wojsko w sile jednego batalionu. Cyrkuł jasielski istniał do roku 1860, zaś wojsko przebywało w mieście do roku 1882. Po likwidacji cyrkułu, w Jaśle pozostał C.K. Urząd Powiatowy należący do obwodu tarnowskiego. Na jego czele stał starosta. Kolejna reforma administracyjna przeprowadzona została w roku 1867. Do Starostwa Jasielskiego należało wtedy 156 gmin z liczbą 83.664 mieszkańców.

W połowie XIX wieku w okolicach Krosna, Jasła i Gorlic odkryta została ropa naftowa. Odkrycie jej miało doniosłe znaczenie dla rozwoju gospodarczego tej części Galicji, która słynęła z przysłowiowej biedy. Na początku XIX wieku w samym mieście Jaśle nie powstają nowe zakłady produkcyjne. Miasto zachowuje nadal charakter handlowo-rzemieślniczy. Doświadcza natomiast kolejnego zniszczenia w wyniku dużego pożaru, który miał miejsce w dniu 5 stycznia 1826 roku. Spłonęło wtedy praktycznie całe miasto. Ocalał tylko budynek cyrkułu, kościół parafialny i kilka domów. W latach następnych miasto zostaje odbudowane i na miejscu spalonych w pożarze budynków, w większości drewnianych, powstają murowane kamieniczki. Miasto uzyskuje wtedy nowe oblicze i w niewiele zmienionym kształcie zachowuje swój wygląd aż do tragicznej jesieni 1944 roku, gdy zostaje bestialsko zniszczone przez hitlerowców.

W latach 1844/45 w północnej części obwodu jasielskiego mają miejsce klęski elementarne, pomory bydła i owiec, co powoduje nasilenie się nędzy chłopów i prowadzi do ich buntów. W 1846 roku na czele buntów chłopskich staje Jakub Szela. Efektem tych rozruchów są napady na dwory, liczne samosądy wykonywane na właścicielach dworów, grabieże i liczne ofiary śmiertelne. Wzburzenie wsi galicyjskiej zbiegło się w czasie ze wzmożoną agitacją polskich sił demokratycznych przygotowujących się do wybuchu powstania narodowego. Celem powstania miało być między innymi uwłaszczenie chłopów. Pomimo interwencji administracji austriackiej i prowadzenia agitacji wśród chłopów mającej na celu udowodnienie, że ich dobroczyńcą jest cesarz, nie udało się uniknąć tragicznych następstw tych rozruchów, które przeszły do historii pod nazwą „rabacji galicyjskiej”.

W dobie autonomii galicyjskiej, w latach 1860-1914 następuje prężny rozwój Jasła. Jego przyczyną było odkrycie złóż ropy naftowej i rozwój ruchu kopalnianego po roku 1863. W miejscowości Świerchowa uruchomiono wtedy kopalnię, w której 25 szybów było własnością Galicyjsko-Karpackiego Towarzystwa Naftowego Bergheim i MacGarvey, a w Harklowej aż 120 szybów należało do Spółki Edwarda Dzwonkowskiego, a 39 do Galicyjskiego Gwarectwa Naftowego Harklowa. Rozwój kopalnictwa naftowego w powiecie jasielskim spowodował lokalizację i budowę rafinerii nafty na przedmieściu Jasła, w Niegłowicach, w końcu lat 80-tych XIX wieku.

Właścicielem rafinerii była Spółka Gartenberg Schreyer i Gorschlag. Zatrudniała ona ponad 600 osób. Prekursorem wykorzystania ropy naftowej, nazywanej wtedy olejem skalnym, do celów oświetleniowych, po wcześniejszej destylacji, był aptekarz – Ignacy Łukasiewicz, który w 1855 roku w Ulaszowicach, na przedmieściu Jasła zbudował pierwszą w świecie destylarnię ropy, która stała się poprzedniczką późniejszych rafinerii. Uzyskana z ropy nafta, a także inne substancje wykorzystywane były nie tylko jako paliwo do lamp naftowych, lecz także w medycynie i przemyśle. Ignacy Łukasiewicz zasłynął także jako konstruktor lampy naftowej, która stała się bardzo powszechnym urządzeniem oświetleniowym. Ten wielki odkrywca i konstruktor związany był nie tylko z Jasłem, gdzie pracował jako aptekarz. Mieszkał i pracował także w Gorlicach, Krośnie i Bóbrce.

O prężnym rozwoju Jasła w dobie autonomii galicyjskiej świadczy szybko rosnąca liczba mieszkańców, w 1880 roku – 2.936, w 1891 roku – 4.513, w 1901 roku – 6577, a w 1911 roku już 10.150 mieszkańców. W roku wybuchu I-ej wojny światowej Jasło liczyło ponad 10.000 mieszkańców i zajmowało siódme miejsce pod względem ludności w Galicji zachodniej, po Krakowie, Tarnowie, Nowym Sączu, Jaworznie, Chrzanowie i Bochni.

Duże znaczenie dla rozwoju miasta miała budowa w latach 1872-1884 linii kolejowej ze Stróż do Zagórza, przebiegającej przez Jasło, a w roku 1890 linii kolejowej łączącej Rzeszów z Jasłem. Miasto jest wtedy nie tylko ważnym węzłem komunikacyjnym, lecz także centrum administracyjnym i gospodarczym. W roku 1859 wybudowane zostają w mieście koszary wojskowe, a dwa lata wcześniej, w 1857 roku prochownia, w miejscu gdzie obecnie mieści się klasztor SS. Wizytek. W 1868 roku, staraniem ówczesnego burmistrza Antoniego Koralewskiego powstaje w Jaśle Gimnazjum, szkoła, której liczni absolwenci po ukończeniu wyższych uczelni wpiszą się trwale nie tylko do nauki polskiej, lecz także światowej.

W 1889 roku otwarto w Jaśle sąd okręgowy, który był trybunałem pierwszej instancji dla miasta, a także 8 okolicznych sądów powiatowych. Przy sądzie istniało również więzienie.

W latach 1896/97 wybudowano w mieście elektrownię, a także oddano do użytku nową siedzibę Rady Powiatowej, gmach Kasy Oszczędności, Urząd Pocztowy i założono park miejski. W latach 1891-1900 wybudowano w mieście 100 domów, a w następnym dziesięcioleciu około 150, w tym jedno- i dwupiętrowe. W 1892 roku miasto otrzymało nowe gimnazjum, a w latach następnych dwie dwupiętrowe szkoły powszechne, kościół OO. Franciszkanów, żydowską bożnicę, budynek „Sokoła” i Kasy Zaliczkowej.

Dbano także o postęp w rolnictwie. W 1880 roku powstało w Jaśle Okręgowe Towarzystwo Rolnicze, którego celem było rozpowszechnianie wiadomości o postępie w rolnictwie, wymiana doświadczeń oraz urządzanie wystaw rolniczych. Swoją działalność prowadziło w kilku okolicznych powiatach, szczególnie po roku 1894, kiedy jego prezesem był Stanisław Ostaszewski. Oświatę rolniczą szerzyło też Towarzystwo Kółek Rolniczych z siedzibą w Jaśle, które w 1903 roku opiekowało się 36 kółkami w powiecie.

W życiu społecznym i kulturalnym miasta dużą rolę odgrywało także od końca XIX wieku Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół”, powstałe w 1907 roku koło śpiewacze „Lutnia Sokola”, a także Towarzystwo Mieszczańskie „Zgoda”, zrzeszające inteligencję i rzemieślników. Gromadzeniem funduszy na budowę szkół w powiecie zajmowało się Towarzystwo Szkoły Ludowej. W latach 1883/84 wydawana była w Jaśle gazeta pod tytułem „Nowiny Jasielskie”. Jej wydawcą był adwokat dr Wiediger. Tuż przed wybuchem I-ej wojny światowej, w latach 1913-1914 wydawany był w Jaśle „Głos Jasielski”, pod redakcją inż. Kostkiewicza. Duży udział w rozwoju gospodarczym Jasła i powiatu w drugiej połowie XIX wieku i dwóch pierwszych dziesięcioleci wieku XX miał kapitał polski, chociaż w przemyśle wydobywczym ropy naftowej i jej przetwórstwie przewagę miał kapitał obcy, głównie kanadyjski, belgijski, francuski, austriacki, węgierski i angielski. Było to zjawisko typowe nie tylko dla zaboru austriackiego, lecz także innych części dawnych ziem polskich oraz krajów Europy środkowej. Znaczący udział w przemyśle, głównie zaś w firmach handlowych mieli Żydzi. W Jaśle, a także innych miastach i miasteczkach Podkarpacia liczba ludności żydowskiej w stosunku do ogółu mieszkańców ciągle rosła.

Według danych dotyczących Jasła, w roku 1785 miasto liczyło 1448 mieszkańców, w tym 16 Żydów. W roku 1880 miasto liczyło 2.936 mieszkańców, w tym 433 Żydów, w roku 1900 – 4.527 mieszkańców, w tym 935 Żydów, a w roku 1912 na 10.150 mieszkańców 1.524 to Żydzi. Stanowili oni ponad 15% udział w strukturze ludnościowej miasta. Procent ludności żydowskiej w takich miasteczkach jak Żmigród czy Osiek był znacznie wyższy. Społeczność żydowska posiadała w swoich rękach wiele budynków i nieruchomości w mieście, w tym kamienice w rynku. Była właścicielem większości sklepów oraz licznych warsztatów rzemieślniczych. Posiadała w mieście własną bożnicę, szkołę wyznaniową oraz czytelnię.

Dynamiczny rozwój miasta i powiatu zatrzymuje I wojna światowa. Same działania wojenne oszczędzają miasto, chociaż w pierwszym roku wojny aż pięciokrotnie przechodzi ono z rąk do rąk. W jesieni 1914 roku miasto raz jest w rękach austriackich, raz w rosyjskich. Podobnie jest na początku roku 1915. Dopiero w wyniku słynnej ofensywy i bitwy gorlickiej z początku maja 1915 roku Rosjanie zostają wyparci z miasta. O zaciętych walkach I-ej wojny światowej świadczą liczne cmentarze wojenne z lat 1914/15, których ponad 50 jest na terenie powiatu jasielskiego.

Rok 1918 przynosi Polsce Niepodległość. W dniu 11 listopada 1918 roku z budynku Starostwa Powiatowego w Jaśle zdjęty zostaje orzeł austriacki, a zawieszony orzeł polski – godło niepodległej Rzeczypospolitej. W dniu 11 listopada 1918 roku desygnowany komisarzem na teren Jasła przez Polską Komisję Likwidacyjną – Stanisław Szymański powoduje podjęcie uchwały akceptującej połączenie Wydziału Powiatowego i Starostwa w jedno ciało. Pierwsze, inauguracyjne posiedzenie Rady Powiatowej w Jaśle pod przewodnictwem Sroczyńskiego ma jednak miejsce dopiero 12 marca 1919 roku. Jego opóźnienie spowodowane było walką polityczną o władzę pomiędzy prawicą narodową popierającą Radę Regencyjną w Warszawie a lewicą, czyli rządem lubelskim Ignacego Daszyńskiego. Polska komisja Likwidacyjna, będąca namiastką rządu koalicyjnego dla Galicji stała na uboczu obu walczących stron.

Okres dwudziestolecia międzywojennego nie był okresem korzystnym dla rozwoju samorządu terytorialnego w Jaśle. Budżet funduszu administracyjnego Rady Powiatowej już w pierwszym roku po odzyskaniu niepodległości zamknął się niedoborem 56.727 koron. W następnych latach niedobór ten był zjawiskiem stałym, co powodowało obciążanie obywateli miasta wciąż nowymi ciężarami. W 1928 roku wojewoda krakowski rozwiązuje Radę Powiatową i w jej miejsce powołuje Tymczasowy Zarząd Powiatowy złożony z 12 członków pod kierownictwem starosty Antoniego Zolla. Zarząd ten był pierwszym krokiem do likwidacji samorządu w mieście.

W latach 1924-1929 toczyły się w Jaśle spory dotyczące przyłączenia do miasta podmiejskich gmin. Dopiero w 1929 roku do Jasła przyłączona zostaje część Niegłowic, Gorajowice, Ulaszowice, Kaczorowy i Gądki. W 1931 roku wojewoda krakowski rozwiązuje reprezentację Jasła z powodu szkodliwej działalności dla interesów gminy i wykroczeniom przeciw ustawom. Komisarzem przez niego mianowanym zostaje Jerzy Ligocki.

Pomimo licznych sporów wokół władz samorządowych w mieście, trwających do początku lat trzydziestych, życie miasta ustabilizowało się w ciągu dwóch lat po odzyskaniu niepodległości, czyli do roku 1920. W roku 1921 miasto liczyło 10.257 mieszkańców.

W latach 1918-1939 miasto wzbogaciło się o 130 nowych budynków, w tym 9 dwupiętrowych i 16 jednopiętrowych. W mieście wybudowany został nowy Ratusz, ozdobiony na frontonie posągami króla Kazimierza Wielkiego i królowej Jadwigi.

W 1934 roku w mieście było łącznie 1.030 domów, z których większość była własnością Żydów. W 1939 roku Jasło miało 12.000 mieszkańców, w tym 3.000 Żydów. 25% udział tej społeczności w strukturze ludnościowej miasta rzutował także na gospodarkę miejską, handel, usługi. W 1934 roku na terenie miasta znajdowało się 343 ha ziemi uprawnej, 144 ha dróg i nieużytków, 20 ha pastwisk, 10 ha łąk 25 ha ogrodów. Największym zakładem przemysłowym miasta była Rafineria Nafty w Niegłowicach, w której w 1923 roku uruchomiono dział oddestylacyjny parafiny. Zatrudniał wtedy 457 osób. W czasie I wojny światowej była spalona, ale w ciągu 6 miesięcy ponownie uruchomiona. Jej właścicielem był Gartenberg i Schreyer.

Drugim większym zakładem przemysłowym w mieście była Huta Szkła wybudowana w 1923 roku. Jej właścicielami byli Baruch Margulies i Zygmunt Begleiter. Rocznie w hucie produkowano 280 tyś. szkła okiennego.

Trzecim znaczącym zakładem przemysłowym, usytuowanym w Krajowicach pod Jasłem były Zakłady „Gamrat”, wybudowane w ramach Centralnego Okręgu Przemysłowego (COP). Był to zakład o znaczeniu wojskowym, gdyż produkował proch strzelniczy.

W mieście istniały także mniejsze zakłady jak: młyn, Wytwórnia Olejów Roślinnych, Fabryka Mioteł Ryżowych „Jaślanka”, a także spółki: „Żwir”, „Osada”, „Wisłoka” i „Orbis”. Własnymi przedsiębiorstwami miejskimi była też gazownia, elektrownia i betoniarnia.

W okresie międzywojennym działała w Jaśle Kasa Oszczędności (powstała w 1868r.), Towarzystwo Zaliczkowe (powstałe w 1886r.), Bank Związkowy dla Oszczędności i Kredytu, Bank Zaliczkowy (powstały w 1887 r.), Bank Ekskontowy i Handlowy założony w 1908 roku, Bank Pożyczkowy dla Drobnego Handlu i Drobnego Przemysłu, Bank Spółdzielczy „Fortuna” i Powiatowa Kasa Rękodzielnicza.

Po roku 1918 szczególnie ożywił się w Jaśle ruch spółdzielczy, przeważnie w branży spożywczej. Od 1913 roku prężnie działała w Jaśle Spółdzielnia Spożywców Kolejarzy, a od 1919 roku Kooperatywa Robotnicza Spożywczo – Wytwórcza „SIŁA”, pod patronatem Polskiej Partii Socjalistycznej. Środowisko nauczycielskie miało Własną Spółkę Gospodarczą Nauczycieli Ludowych Powiatu Jasielskiego, a mieszczanie Związek Mieszczański „ZGODA”, prowadzący sklepy spółdzielcze. Również jasielscy szewcy zawiązali Spółkę Szewców w oparciu o statut z 1913 roku.

Spośród stowarzyszeń społecznych najbardziej aktywnie działały Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół”, Towarzystwo „Zgoda”, Towarzystwo Szkoły Ludowej, Kasyno Urzędnicze, Związek Strzelecki oraz Związek Obywatelski Pracy Kobiet. Wszystkie te towarzystwa posiadały własne biblioteki i czytelnie. Bardzo dobrze wyposażoną bibliotekę posiadało także żydowskie stowarzyszenie „Jeszurum”.

W związku ze spadkiem nakładów na oświatę i budownictwo szkolne w końcu lat 20-tych, ciężary z tym związane przejęło Towarzystwo Popierania Budowy Publicznych Szkół Powszechnych. Dzięki wysiłkowi wielu nauczycieli i osób spoza tego środowiska udało się przezwyciężyć wiele trudności związanych z oświatą na szczeblu podstawowym, wyremontować wiele szkół i powiększyć ich zasoby materialne. Sytuacja w szkolnictwie średnim również stawała się coraz trudniejsza. Liczba uczniów spadła do liczby 460 w roku 1938. Przyczyną takiego stanu rzeczy była ciągle pogarszająca się sytuacja materialna ludności oraz wysokie opłaty za szkołę i bursę.

W końcu lat 30-tych w Jaśle oprócz gimnazjum im. Stanisława Leszczyńskiego było także Prywatne Gimnazjum Żeńskie, Prywatne Seminarium Nauczycielskie oraz 3-letnia Szkoła Handlowa przekształcona po reformie szkolnej na Koedukacyjne Gimnazjum kupieckie im. Stanisława Szczepanowskiego.

Swoją działalność kontynuowała także Szkoła Przemysłowa Uzupełniająca, która po roku 1925 zmieniła nazwę na Dokształcającą Szkołę Zawodową. Od 1921 roku istniała także w Jaśle Szkoła Zawodowa dla dziewcząt. Wszystkie szkoły jasielskie podlegały Radzie Szkolnej Powiatowej, na której czele stał inspektor szkolny.

W życiu kulturalnym miasta ważną rolę odgrywało Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół”, Towarzystwo Mieszczańskie „Zgoda” oraz Stowarzyszenie Kolejarzy „Harmonia”. To ostatnie posiadało własne kino, orkiestrę dętą i smyczkową oraz zespól dramatyczny. Ze Stowarzyszeniem „Harmonia” współpracowało Towarzystwo Śpiewacze „Echo” powstałe w 1921 roku, którego dyrygentem w latach 1921-1939 był Roman Karakiewicz. Uświetniało ono wszystkie ważniejsze uroczystości organizowane na terenie miasta.

Wybuch II wojny światowej w dniu 1 września 1939 roku zapoczątkował nowy, trudny okres w dziejach miasta i regionu. Już w pierwszym dniu wojny w Niegłowicach i Moderówce koło Jasła były pierwsze śmiertelne ofiary niemieckich ataków lotniczych. W dniu 8 września wkroczyły do Jasła wojska niemieckie.

Od pierwszych dni okupacji cała gospodarka miasta i regionu została ukierunkowana na potrzeby okupanta.

W okresie wojny Jasło było siedzibą starosty powiatowego. Od połowy stycznia 1940 roku aż do końca 1944 roku funkcję starosty pełnił dr Walter Gentz, który bardzo negatywnie zapisał się w historii miasta. Na mocy zarządzeń władz okupacyjnych wprowadzono dla mieszkańców miasta i powiatu obowiązek meldowania się miejscowych i przybyłych, a także obowiązek kwaterunku dla wojska i obywateli niemieckich. Obok tych uciążliwości każdy mieszkaniec musiał posiadać „Kenkartę” i kartę pracy. Mieszkańców wsi zobowiązano do stałych dostaw żywności w ramach tzw. Kontygentów, głównie w postaci żywca zwierzęcego, a także zboża i ziemniaków. Dla całej ludności wprowadzono zróżnicowane kartki żywnościowe. Równocześnie całkowitej konfiskacie podlegały majątki żydowskie. W wielu miasteczkach powiatu, w tym w Jaśle utworzono getta dla ludności żydowskiej.

Terror okupacyjny ciągle narastał. Ludzie podejrzani o działalność antyniemiecką trafiali do więzień, obozów koncentracyjnych lub specjalnych obozów pracy. Wielu młodych ludzi wywożonych było na roboty przymusowe do Rzeszy.

W 1941 roku zorganizowany został w Szebniach koło Jasła obóz jeniecki, tzw. „Frontstalag-Szebnie”, w którym w pierwszym okresie przebywali głównie jeńcy rosyjscy, później także Polacy i Żydzi. W obozie tym z powodu głodu i ciężkiej pracy w stosunkowo krótkim czasie zmarło około 7.000 jeńców rosyjskich. W latach 1942-1944 obóz ten pełnił funkcję obozu pracy.

W okresie okupacji niemieckiej wszystkie zakłady przemysłowe Jasła pracowały na rzecz gospodarki okupanta. Szczególne miejsce wśród nich pełniła Rafineria Nafty w Niegłowicach i Zakłady „Gamrat”. Pomimo licznych akcji sabotażowych ze strony polskiego ruchu oporu, produkcja przemysłowa wszystkich tych zakładów utrzymywała się na wysokim poziomie. Władze okupacyjne dużą wagę przywiązywały także do utrzymania, remontu i rozbudowy dróg, a także regulacji rzek. Wszystkie szlaki komunikacyjne miały dla okupanta duże znaczenie i to nie tylko gospodarcze, lecz przede wszystkim strategiczne i wojskowe.

W 1941 roku okupanci przebudowali w Jaśle budynek ratusza, a także starostwa powiatowego. Modernizacji uległa także płyta rynku, którą wyłożono płytami chodnikowymi. Przebudowie uległy także fasady kamieniczek wokół rynku. Liczne w mieście budynki drewniane polecono rozebrać, a na ich miejscu pozakładano zieleńce.

W okupacyjnych dziejach miasta szczególnie tragicznie zapisał się areszt śledczy Gestapo oraz miejscowe więzienie. Osadzeni tam ludzie byli w bestialski sposób maltretowani i bici. Wielu z nich zginęło w zbiorowych egzekucjach przeprowadzanych przez Gestapo i inne formacje niemieckie między innymi w lesie warzyckim i Sieklówce. Pomimo trwającego i ciągle nasilającego się terroru, w mieście Jaśle i całym powiecie działał dobrze zorganizowany ruch oporu reprezentujący różne opcje polityczne. Do najsłynniejszych akcji przeprowadzonych przez Kedyw Podokręgu Armii Krajowej Rzeszów należało uwolnienie z jasielskiego więzienia więźniów politycznych w nocy z 5/6 sierpnia 1943 roku. Akcję tę przeprowadził oddział pod dowództwem Zenona Soboty ps. „Korczak”. Działalność dywersyjną w zakładach przemysłowych, a także skierowaną przeciwko akcjom pobierania od ludności kontyngentów żywnościowych przeprowadzały obok Armii Krajowej także oddziały partyzanckie Armii i Gwardii Ludowej oraz Batalionów Chłopskich. Przeprowadzały one także akcje zbrojne przeciwko wojskom niemieckim oraz policji.

Jednym z pierwszych zarządzeń władz niemieckich było zamknięcie szkół średnich, z wyjątkiem szkół zawodowych. Pomimo tego, przez cały okres okupacji prowadzone było w Jaśle tajne nauczanie na poziomie gimnazjalnym, a w czerwcu 1942 roku odbyła się pierwsza tajna matura. Kilku profesorów, prowadzących tajne nauczanie zostało wysłanych do obozów koncentracyjnych. Działalność ta była kontynuowana.

13 września 1944 roku starosta jasielski – W.Gentz w związku ze zbliżającym się frontem i wojskami rosyjskimi zarządził ewakuację ludności cywilnej z Jasła. Ewakuacja miała zakończyć się w dniu 15 września o godz. 1800. Po tej dacie Niemcy rozpoczęli rabunek miasta i wywożenie z niego, co cenniejszych i bardziej użytecznych przedmiotów z wyposażenia domów. Następnie specjalny oddział niemieckich żołnierzy, złożony z 250 osób wysadzał w powietrze poszczególne budynki mieszkalne i użyteczności publicznej za pomocą ładunków wybuchowych. Niszczenie miasta trwało od 15 października do 15 grudnia 1944 roku.

W styczniu 1945 roku ruszyła ofensywa wojsk rosyjskich. W dniu 16 stycznia 1945 roku wkroczyły do ruin Jasła wojska rosyjskie i towarzyszący im czechosłowaccy artylerzyści. Miasto było opustoszałe i przedstawiało przerażający obraz. Z 1.230 budynków miejskich aż 704 były całkowicie zniszczone. 487 budynków było częściowo zniszczonych. Ocalało zaledwie 39 domów w Ulaszowicach – dzielnicy Jasła. W samym centrum miasta ocalał tylko pomnik Tadeusza Kościuszki dłuta Błotnickiego, wybudowany w 1879 roku i znajdujący się w parku miejskim. Do dziś nie są znane prawdziwe powody totalnego zniszczenia przez Niemców Jasła, gdyż żadne względy strategiczne i wojskowe za tym nie przemawiały. Za winnych tych zniszczeń uznaje się powszechnie gen. Obenhausa i starostę Gentza.

Po wysiedleniu i zniszczeniu Jasła w 1944r. aż do wyzwolenia w styczniu 1945r. nie działały władze samorządowe. Organem władzy państwowej było starostwo utworzone już 17 stycznia 1945 r., a pierwszym starostą jasielskim Michał Sałustowicz. Pierwszą siedzibą Starostwa był jeden z budynków Rafinerii Nafty w Niegłowicach.

Dopiero dnia 9 lutego przy udziale powracających do miasta po tułaczce obywateli powołano do życia Magistrat miasta Jasła. Funkcję burmistrza objął z polecenia starostwa Stanisław Kuźniarski. Pełnił on wcześniej funkcję burmistrza do wybuchu wojny w 1939r. Jego zastępcą w dniu 15 lutego został Władysław Mendys. Stanowiska asesorów objęli: Zdzisław Mikosz i Wojciech Kosiba. Władzą ustawodawczą była Tymczasowa Rada Miejska.

Pierwsze tygodnie urzędowania były wręcz rozpaczliwe. W zniszczonym mieście nie było nawet budynku, gdzie można było rozpocząć urzędowanie. Pierwszą siedzibą Magistratu był prywatny dom burmistrza Kuźniarskiego przy ulicy Asnyka, a dokładniej rzecz biorąc jego ruiny z zachowanymi fragmentami stropu. Strop w czasie deszczu przeciekał, dlatego najczęściej urzędowano w korytarzu na parterze. Jedyny sprzęt, jakim dysponowano, to kilka ławek wydobytych podczas odgruzowywania jednej ze szkół.

Samorząd miejski opierał w okresie międzywojennym swą gospodarkę na budżecie własnym pokrywanym z dochodów przedsiębiorstw miejskich i opłat.

W zniszczonym mieście bez ludności dochody te praktycznie nie istniały. Nie było więc środków na pokrycie najbardziej pilnych potrzeb. Do pracy zgłaszali się pracownicy miejscy. Jako pierwsi: Jerzy Krementowski i Stanisław Juszczakiewicz.

W dniu 18 lutego 1945r. odbyło się pierwsze wspólne posiedzenie Magistratu i Tymczasowej Rady Miejskiej.

W marcu 1945r. przeprowadzono prowizoryczny spis mieszkańców. W tym czasie w ruinach i piwnicach mieszkało 365 osób. Jako główny cel Rada stawiała sobie zaopatrzenie ludności w żywność, oświetlenie, opał, zorganizowanie nauki dla dzieci i młodzieży. Niewątpliwym sukcesem Rady było uruchomienie w kilku ocalałych salach Szkoły Podstawowej im. Marii Konopnickiej. Pierwszą dyrektorką została Seweryna Janicka, a nauczycielką Cecylia Pankiewicz. W budynku Rafinerii Nafty w Niegłowicach udało się uruchomić Gimnazjum. Pierwszym po wojnie dyrektorem został Leon Król. Naukę rozpoczęto w dniu 10 marca 1945r. Sukcesem było również reaktywowanie Spółdzielni Spożywców „ Społem ”. Jej prezesem był Stanisław Krząścik. Tymczasowa Rada Miasta prowadziła swą działalność do końca marca 1945r.

29 marca 1945r. przeprowadzono wybory do Miejskiej Rady Narodowej. W dniu 3 kwietnia 1945r. wybrano Prezydium Miejskiej Rady Narodowej.

Przewodniczącym wybrano Stanisława Kurasiewicza, a jego zastępcą Władysława Pazdro i Jana Rysaka.
W lutym 1946r. odbyły się wybory burmistrza. Na stanowisko to powołano Józefa Krzyżowskiego. Objął on swe stanowisko w dniu 22 czerwca 1946r. po ustąpieniu Stanisława Kuźniarskiego. Zastępcą został Władysław Mendys a sekretarzem Stanisław Szostkiewicz. Stanisław Kuźniarski wszedł do Zarządu Miasta i powierzono mu funkcję opiekuna społecznego. Na tym samym posiedzeniu w dniu 9 października 1947r. MRN podjęła decyzję o samo rozwiązaniu.

Nowe władze starały się przede wszystkim o rozpoczęcie odbudowy. Wobec braku własnych funduszy władze miejskie rozpoczęły starania o powrót do Jasła władz i urzędów publicznych. Gwarantowało to środki na odbudowę z funduszy państwa. Po wojnie powiat jasielski został odłączony od województwa krakowskiego i wcielony do województwa rzeszowskiego. Urząd powiatowy został przeniesiony do pałacyku w Gorajowicach. Tam mieściły się wszystkie urzędy powiatowe. Urząd miasta w lecie 1945r. przeniesiono do budynku dawnej szatni przy stadionie sportowym. Szczególnie ciężki dla miasta okazał się cały rok 1945. Brakowało środków na odgruzowywanie ulic, nie działały: elektrownia i gazownia. Zdarzały się w mieście przypadki śmierci z wycieńczenia. Aby zapewnić zaopatrzenie ludności, powołano Miejską Komisję Dostaw. W kwietniu udało się Komisji Dostaw sprowadzić do Jasła 600 ton zboża, z czego 400 ton pochodziło z Rosji. Sprowadzono 2,5 tony cukru oraz kartofle i zboże na siew. Na placu targowym by ułatwić handel i zapewnić lepsze zaopatrzenie wykonano nowe ławy i stragany. Przełom nastąpił dopiero w początkach 1946r. po interwencji w Ministerstwie Opieki Społecznej w Warszawie. Do Warszawy udał się jako delegat Miejskiej Rady Narodowej Tadeusz Garbacik. Uzyskał przydział dla Jasła pomocy z zasobów UNRY. Jasło otrzymało 1000 par obuwia, 3000 sztuk odzieży, 400 kg ryżu oraz subwencję w wysokości 200.000 zł.

Za te środki pieniężne udało się uruchomić w budynku szkoły im. Traugutta kuchnię dla mieszkańców wydającą bezpłatnie kilkaset posiłków. Kuchnia była prowadzona bezpłatnie przez panie: Zofię Bigosową, Annę Dzikowską, Barbarę Jezierską, Katarzynę Kuźniarską. Na posiedzeniach Rady często dyskutowano nad sprawą kuchni. Podnoszona była zwłaszcza sprawa osób, które pobierały bezpłatne posiłki i karmiły nimi zwierzęta domowe. Wracali do pracy urzędnicy magistratu. Za pożyczkę w Banku Gospodarstwa Krajowego przystąpiono do odbudowy rzeźni i innych przedsiębiorstw miejskich. Sukcesem było uruchomienie gazowni. Jej kierownik Jan Ochoński odnalazł w Gliniku Mariampolskim porzucone przez Niemców wyposażenie gazowni i dzięki temu gazownia zaczęła pracę.

W kwietniu 1946r. podpisano umowę z P.Z.G na dostawy gazu, gwarantującą miastu 10% zysku od sprzedanego gazu. Energię elektryczną dostarczała miastu elektrownia w Mencince oraz uruchomiona przez Wojciecha Drozda, Jana Piwowara i Stanisława Rączkę elektrownia miejska. Pod kierunkiem Eugeniusza Dacyla udało się uruchomić betoniarnię miejską.

Bezpieczeństwa mieszkańców i porządku w mieście pilnowała straż miejska. Jej komendantem był Stanisław Wielgus. W doszczętnie spalonym mieście powołano do życia straż pożarną.

Miasto funkcjonowało przede wszystkim dzięki determinacji jego mieszkańców, którzy spontanicznie przystąpili do odgruzowania. Jednym z pierwszych odgruzowanych budynków było gimnazjum. W ocalałej sali gimnastycznej powstało pierwsze kino. Rada miejska zdecydowała się również na przekazanie sali gimnastycznej na potrzeby parafii i tam odprawiano msze. Aby sprawnie kierować odbudową miasta, powołano Komitet Odbudowy.

Na czele Komitetu stanął burmistrz Kuźniarski. Szczególnie aktywny był Tadeusz Garbacik, który jako przedstawiciel miasta potrafił wyjednać dodatkowe dostawy dla miasta i zapewnić subwencję na odbudowę zniszczonych domów. Rada doceniła jego starania i padła propozycja dokooptowania go do skład Miejskiej Rady Narodowej, ale ostatecznie doceniając jego starania zaproponowano mu godność radnego Powiatowej Rady Narodowej.

Zapał mieszkańców został wsparty istotną pomocą płynącą z całego kraju. Zjednoczenie Przemysłu Naftowego przekazało na fundusz odbudowy Jasła 1% od swoich obrotów. Z funduszy tych odbudowano budynek Sokoła.Istotnym wsparciem była pomoc ze strony Wojewódzkiego Komitetu Odbudowy Warszawy w Rzeszowie. Przewodniczący Komitetu — A. Zieliński przekazał z własnej inicjatywy po uzyskaniu akceptacji Centralnego Komitetu Odbudowy Warszawy 50% zebranych w województwie rzeszowskim środków na odbudowę Jasła. Środki te były istotnym zastrzykiem dla finansów miasta. Pozwoliły odbudować i udostępnić mieszkańcom: remizę straży pożarnej, dom starców przy ulicy Floriańskiej, dom dziecka i szkołę im. kr. Jadwigi. Z pomocą przyszły również władze centralne. Ministerstwo Odbudowy przekazało miastu 2.000.000 zł. Z pozyskanych środków część została przeznaczona na odbudowę starostwa, remont budynku administracyjnego elektrowni, w którym pomieszczono biura Miejskiej Rady Narodowej. Wyremontowano szkoły im. Marii Konopnickiej i R. Traugutta, budynek „Zgody” na dom kultury. Reaktywowano także działalność Komunalnej Kasy Oszczędności. Jej przedwojenna siedziba uległa zniszczeniu, umieszczono ją więc w prywatnym budynku na ul. Kazimierza Wielkiego. Kasa pełniła funkcję agendy NBP. Jej pierwszym dyrektorem był Tadeusz Garbacik. Pozostałe z kredytu Ministerstwa Odbudowy 500.000 zł zostało przeznaczone na remont najlepiej zachowanych 18 domów prywatnych.

W dniach od 7-12 lipca 1946r przebywała w Warszawie delegacja władz powiatowych i miejskich, której celem było uzyskanie pomocy władz centralnych w odbudowie miasta. Delegaci zawieźli do stolicy specjalnie wykonany album ukazujący zniszczenie miasta. Doszło do spotkania z premierem Edwardem Osóbką-Morawskim. Efektem tej wizyty była subwencja w wysokości 2.000.000 zł oraz decyzja o przeniesieniu siedziby Sądu Okręgowego z Krosna z powrotem do Jasła podjęta przez Ministerstwo Sprawiedliwości. Subwencja ta została rozdysponowana w ten sposób, że 750.000 zł przeznaczono na prywatne budownictwo, 500.000 zł na zabezpieczenie zrujnowanych domów, 250.000 zł na wykończenie i remont pod warunkiem udostępnienia części pomieszczeń na mieszkania dla urzędników.

Ministerstwo Przemysłu zdecydowało się na uruchomienie huty szkła, a Centralny Urząd Planowania przydzielił z własnych zasobów ciągnik samochodowy. Pieniądze przeznaczono na odbudowę gmachów użyteczności publicznej i domów prywatnych.

W zniszczonym mieście ludzie gnieździli się w piwnicach i suterenach, dlatego wysiłki Rady zmierzały przede wszystkim do odbudowania nadających się do remontu domów. Jednocześnie planowano przebudowę ulic, między innymi już w 1945 r. planowano wybudowanie obwodnicy wzdłuż Wisłoki, której celem było odciążenie ruchu samochodowego w centrum miasta. W ramach przebudowy zdecydowano się zachować układ Rynku z przebudowaniem fragmentów ulicy Kościuszki i K. Wielkiego.

Planowano budowę szpitala na 120—150 łóżek. Zaplanowano specjalną dzielnicę szkolną, która miała powstać pomiędzy ulicą Bednarską i Mickiewicza oraz Czackiego i Jagiełły. Zaprojektowano tam kompleks 6 szkół z boiskami sportowymi i ogródkami szkolnymi. W związku z tą decyzją postanowiono przenieść klasztor i kościół OO Franciszkanów do tzw. dzielnicy zachodniej. Dworzec kolejowy miał zostać odbudowany jako monumentalny gmach. Zaprojektowano dzielnicę przemysłową pomiędzy rzeką Jasiołką i torami kolejowymi do Rzeszowa. Plany przewidywały odrestaurowanie dużych gmachów będących siedzibami urzędów i instytucji oraz zagospodarowanie materiałów budowlanych pochodzących z rozbiórki. Zakazano sprzedaży cegły pochodzącej z rozbieranych domów odbiorcom spoza Jasła.

W maju 1946r. w Jaśle przebywała delegacja amerykańska, by zapoznać się ze zniszczeniami miasta. Delegacji towarzyszyli reporterzy z Życia Warszawy.

Jako najpilniejszą potrzebę miasta uznano remont budynku administracyjnego Urzędu Miasta za kwotę 400.000zł, remont budynku na pomieszczenie Sądu Okręgowego 500.000 zł, 350.000 zł przewidziano dodatkowo na remonty w budynkach prywatnych, z przeznaczeniem części pomieszczeń na mieszkania dla urzędników. Cześć potrzeb finansowych miasta zaspokajana była w tym czasie przez dochody przedsiębiorstw miejskich. Straty przynosiła jednak rzeźnia i elektrownia. By osiągnąć rentowność tych przedsiębiorstw, miasto otrzymało kredyt z Wojewódzkiej Komisji Odbudowy, na elektrownię 150.000, na rzeźnię 410.00. W 1947r. opracowano nowy regulamin rzeźni miejskiej. Ostatecznie uznano, iż zamiast inwestować w odbudowę elektrowni, należy wybudować w Jaśle stację transformatorową i na ten cel miasto zaciągnęło kredyt w wysokości 1.750.000 zł. Remontu wymagała również sieć energetyczna w mieście.

W listopadzie 1946r. na ten cel przeznaczono 250.000 zł. Problemem dla miasta były duże straty związane z kradzieżą energii przez tzw. pajęczarzy. Największymi nielegalnymi odbiorcami według radnych były stacjonujące na terenie miasta oddziały wojska, które nie mogły być kontrolowane przez pracowników elektrowni. Duże problemy miały władze miejskie z odzyskaniem Huty Szkła. Uznana ona została po wojnie jako mienie opuszczone. Przed wybuchem wojny dzierżawiło ją od miasta przedsiębiorstwo Silberstein i Benet sp. z. oo. Miasto powołując się na ustawę, która wykluczała od przejęcia mienie komunalne, domagało się zwrotu Huty Szkła.

Sprawą wymagającą szybkiego rozwiązania był transport. Środki, jakie posiadało miasto przed wysiedleniem uległy zniszczeniu lub zaginęły. Z własnych funduszy zakupiono konie i auto-ciągnik. Często korzystano z usług wojska.

Aby zabezpieczyć działanie straży pożarnej i uchronić jej sprzęt przed zniszczeniem, Rada zdecydowała się na wyremontowanie garaży na targowicy i przeznaczyła je na siedzibę straży pożarnej. Po skończonym remoncie podniesiono obsadę etatów straży pożarnej do 9 osób.

Miasto odczuwało dotkliwy brak obiektów o charakterze kulturalnym. Rada postanowiła zawrzeć umowę z „Sokołem” na dzierżawę jego gmachu. Warunkiem wydzierżawienia obiektu za czynsz 1 zł rocznie było przeprowadzenie remontu za środki Urzędu Miasta. Okres dzierżawy wynosił 15 lat. Środki na remont budynku miasto uzyskało z Centralnego Zarządu Zjednoczenia Przemysłu Naftowego w postaci subwencji. Zwlekano z podpisaniem umowy ze względu na brak zdolności prawnej „Sokoła” do podpisania umowy. Ostatecznie w sierpniu 1946r. zapadła decyzja Starostwa o likwidacji „Sokoła” i o przejęciu jego majątku przez miasto. Majątek został przeznaczony na cele kulturalno oświatowe.

Opracowano statut poboru podatków od spożycia w zakładach gastronomicznych.

We wrześniu 1946r. opracowano statut o podatku od publicznych zabaw rozrywkowych i widowisk. W 1947r. podniesiono opłaty za korzystanie z rzeźni miejskiej i opłaty urzędowe. Wprowadzono podatek od posiadania psów.

Miasto miało wielkie trudności z zapewnieniem mieszkańcom odpowiednich warunków mieszkaniowych. Wiele osób nadal gnieździło się w piwnicach i pobieżnie wyremontowanych budynkach. Próbą unormowania spraw lokalowych było powołanie Komisji lokalowej. Jej celem był nadzór nad racjonalnym użytkowaniem zasobów mieszkaniowych w mieście. Wspomnieć należy, iż miasto z subwencji centralnej finansowało remont wielu budynków prywatnych, a ich właściciele zobowiązali się do przekazania części wyremontowanych pomieszczeń na cele mieszkaniowe. Komisja Mieszkaniowa między innymi wnioskowała o szybkie rozpoczęcie remontu kościoła parafialnego, a zwłaszcza jego dachu. Jednocześnie domagano się rozpoczęcia odbudowy kościoła i klasztoru OO Franciszkanów. Na posiedzeniu w dniu 29 sierpnia 1946r. opracowano i uchwalono Regulamin Komisji lokalowej i przepisy kwaterunkowe. Uchwalono nową taryfę kominiarską.

Pobieżny remont szkół w 1945r. umożliwił wprawdzie rozpoczęcie nauki, jednak nie zapewniał odpowiednich warunków do jej kontynuowania w najbliższych latach. Miasto w ramach pożyczki w Komunalnym Funduszu Zapomogowo Pożyczkowym postanowiło przeznaczyć na remont i wyposażenie szkół kwotę 1.300.000 zł. W ramach tej pożyczki starano się również przyjść z pomocą osobom w podeszłym wieku bez środków do życia i za kwotę 450.000zł wyremontować dom starców przy ul. Floriańskiej.

Pomimo trudności dnia codziennego związanych z odbudową miasta, starano się o zapewnienie jego rozwoju w przyszłości. Między innymi na posiedzeniu w dniu 22 lipca 1946r. podjęto uchwałę, w której Rada zwraca się do Wojewódzkiej Rady Narodowej w Rzeszowie z prośbą o przekazanie na rzecz Gminy Miasta Jasła resztówki po parcelacji majątku Gorajowice. Gmina była zainteresowana przejęciem parku i pałacyku na urządzenie ogrodu botanicznego oraz 28 hektarów gruntu na ogródki działkowe. Dodatkowo zwrócono się z prośbą o wydzielenie 8 hektarów pod budowę szpitala powiatowego i 7 hektarów na cmentarz.

Miasto starało się również o sfinalizowanie umowy z dyrekcją poczty w Krakowie na budowę w Jaśle gmachu poczty. Przed wojną nowy budynek poczty miał powstać u zbiegu ulic Bednarskiej i Czackiego. W związku z projektowaniem w tym miejscu dzielnicy szkolnej, zaproponowano zamianę tego placu na tereny byłego szpitala. W zamian za parcelę przy ul. Czackiego o powierzchni 2.250 m² miasto przekazało plac poszpitalny o powierzchni 4.790m². Skarb Państwa dopłacił różnicę w kwocie 588zł za metr kwadratowy i pokrył koszty przepisania.

W ramach projektowanej dzielnicy szkolnej postanowiono również przenieść klasztor i kościół OO. Franciszkanów. Uznano, iż przeniesienie klasztoru do tzw. dzielnicy zachodniej doprowadzi do racjonalnego rozmieszczenia kościołów jasielskich. Miasto ze swej strony zapewniło wykup potrzebnych pod zamianę gruntów pomiędzy ul. 3 Maja i Kraszewskiego. Zobowiązało się również wykupić budynek klasztorny przy ul. Mickiewicza. Negocjacje prowadzono z gwardianem Jakubem Półchłopkiem, który zastąpił na stanowisku radnego MRN ks. Ablewicza. Skutkiem tych postanowień była decyzja MRN z dnia 12 lutego 1947r. o rozbiórce szkoły im. Staszica przy ul. Piotra Skargi i budowa na tym gruncie bliźniaczego budynku mieszkalnego. Miał być on przekazany Leoni i Marii Hołowińskiej i Stanisławowi Karasiowi w zamian za teren potrzebny pod budowę klasztoru OO. Franciszkanów. Miasto wykupiło zabudowania klasztorne, których wartość oszacowano na 8.000.000zł. Klasztor zobowiązał się na własny koszt uprzątnąć gruz pozostały po zniszczonym kościele.

Miasto prowadziło wykup gruntów pod rozbudowę i przebudowę ulic. Pozbywano się mienia niestanowiącego dla miasta większej wartości. Między innymi ruiny dawnej ochronki przy ul. Gołębiej sprzedano Towarzystwu Rybackiemu.

Na potrzebne inwestycje miasto zaciągało kredyty zabezpieczone majątkiem miasta. Między innymi na 1947r. zaplanowano w oparciu o pożyczkę w Polskim Banku Komunalnym wyremontować i rozbudować kanalizację i wodociągi miejskie. Na rozbudowę instalacji elektrycznej 1.800.000zł, na odbudowę łaźni miejskiej 200.000zł. W sumie była to kwota 2.900.000 zł. W oparciu o założenia planu odbudowy miasta i szczegółowe opracowanie planów przebudowy Rynku, przystąpiono do przebudowy ul. Kościuszki w miejscu, gdzie łączy się ona z płytą Rynku. Plany opracował znany architekt Szyszko—Bohusz. Przewidywały one obcięcie budynku Wilusza przy ul. Kościuszki i budynku Winnickiej. Budynek należący do Klierowej postanowiono w razie konieczności przebudować. Podobnie przy ul. Kazimierza Wielkiego obcięto budynki Gliwy i Hałuchy.

Dodatkowe źródło środków na rozbudowę miasta widziano w ponownym umieszczeniu w Jaśle siedziby wielu urzędów rejonowych i powiatowych. Duże nadzieje wiązane były zwłaszcza z Sądem Okręgowym i miasto zobowiązało się ze swej strony dołożyć do kosztów utrzymania mieszkań dla personelu. W lutym 1947r. Rada postanowiła wynająć na potrzeby Sądu dom Winnickich przy ul. Sokoła 16 i wyremontować go własnym kosztem.

Po wojnie na terenie miasta i powiatu pozostało wiele materiałów wybuchowych. Prace przy ich usuwaniu prowadziło wojsko. Rada miasta postanowiła w dowód wdzięczności za ofiarną pracę przeznaczyć z funduszu administracyjnego 5.000 zł na sztandar dla jednostki, która rozminowała Jasło. Przy odgruzowywaniu Jasła intensywnie pracowali wszyscy jego mieszkańcy. Zdarzały się bardzo często również akcje odgruzowywania prowadzone przez instytucje spoza miasta. Dla przykładu Rada złożyła w 1947r. podziękowanie strażakom z województwa rzeszowskiego za pomoc w oczyszczeniu miasta. Specjalną subwencję na odbudowę miasta przeznaczył Centralny Komitet Odbudowy Warszawy.

Przystąpiono do zmiany nazw niektórych ulic.Na posiedzeniu w dniu 5 sierpnia 1947r. dotychczasowej ulicy Na Młynek nadać nazwę Alei Gen. Karola Świerczewskiego. Decyzja ta została zakwestionowana przez Powiatową Radę Narodową, która uznała ul. Na Młynek za zbyt mało reprezentacyjną. Na posiedzeniu w dniu 16 września MRN podtrzymała jednak swą wcześniejszą decyzję. Na wniosek radnego Kosiby ulicy prowadzącej od dworca kolejowego do ul. 3 Maja nadano nazwę Józefa Ducala-Bagasia, absolwenta gimnazjum w Jaśle, który poległ w Powstaniu warszawskim.

Nowo powołana Rada zebrała się na posiedzeniu w dniu 3 stycznia 1948r. W lipcu 1948r. nastąpiła kolejna reorganizacja składu Rady. Dokonano wyboru Prezydium MRN. Przewodniczącym został wybrany Przewłocki Józef, który zrezygnował w lipcu 1948 r. i na stanowisku zastąpił go Mazur Tomasz. Po objęciu przez T.Mazura funkcji burmistrza przewodniczącym MRN w dniu 24 marca 1949r. został Potępa Ignacy. Zastępcą przewodniczącego został Olejarczyk Stanisław.

Burmistrz Józef Krzyżowski i Władysław Mendys jako jego zastępca sprawowali swe funkcje do końca grudnia 1948r. Wówczas burmistrz Krzyżowski złożył rezygnację. Podobnie uczynił Władysław Mendys. Przyjęto rezygnację całego Zarządu Miejskiego i wybrano nowy. Burmistrzem został Mazur Tomasz, Vice burmistrzem mgr Tadeusz Bebesz. Powołano Komisje.

Nowa Rada uchwaliła statut o świadczeniach w naturze na rzecz gminy. Było to zgodne z odgórnymi zaleceniami Wojewódzkich Rad Narodowych i nakładało na mieszkańców obowiązek pracy bądź wpłacenia środków finansowych na rzecz gminy. Poprzednia Rada nie zdecydowała się na wprowadzenie w życie tych zaleceń, gdyż uznała, iż mieszkańcy Jasła odpracowują świadczenia w czasie odgruzowywania miasta. W październiku 1948r. opracowano Statut Zarządu Miejskiego. Swą działalność Rada zapoczątkowała nadzwyczajnym posiedzeniem z okazji trzeciej rocznicy wyzwolenia miasta w dniu 17 stycznia 1948r. Dokonano uroczystego odsłonięcia tablicy pamiątkowej w bursie gimnazjalnej i poświęcono oddany do użytku dom starców. Zgodnie z wcześniejszą sugestią Rady Powiatowej nadano Parkowi miejskiemu i ulicy od Czackiego do Kościuszki imię gen. Karola Świerczewskiego. Uroczyste nadanie imienia miało miejsce w dniu 18 kwietnia 1948r. Na tym samym posiedzeniu nadano ulicy wiodącej do Gorajowic imię 17-go Stycznia, a wiodącej do Kowalów imię Armii Czerwonej. Tak zapisano w księdze protokołów Rady, a ostatecznie ulice te nazwano odwrotnie.

W lipcu 1949r. bocznej ulicy Kraszewskiego nadano imię Szopena, a ulicy łączącej ul. 3 Maja i Słowackiego nadano imię Puszkina. W 1949 r. z okazji pięciolecia PKWN odsłonięto odrestaurowany przez kolejarzy pomnik Grunwaldzki.

Na posiedzeniu w dniu 1 października zapadła decyzja o utworzeniu Miejskiej Biblioteki Publicznej. Rada zobowiązała Zarząd Miejski do zakupu inwentarza i zatrudnienia bibliotekarza, rekomendując na to stanowisko p. Paczosę. W początkowym okresie Biblioteka Miejska miała być prowadzona wspólnie z powiatową.

Rada starała się o zwiększenie rentowności zakładów gminnych, między innymi Zakładu Gazowniczego. W kwietniu 1948r. upoważniła Zarząd Miasta do zaciągnięcia w Polskim Banku Komunalnym pożyczki w kwocie 2.400.000 zł. Za te środki odbudowano gazociąg na ul. Floriańskiej, Klasztornej, Wyspiańskiego, 3 Maja i Krasińskiego.

W 1948r. po długich staraniach przedstawicieli gminy doszło do zwrotu Huty Szkła miastu. Sprawa była nawet oddana do sądu. Ostatecznie przedsiębiorstwo powróciło pod zarząd miejski z końcem kwietnia. Miasto miało problemy z prowadzeniem tego przedsiębiorstwa. W październiku 1948r. przyjęto rezygnację dotychczasowych dyrektorów i kierowanie zakładem powierzono Józefowi Duszyńskiemu. Wprowadzono także pracę na trzy zmiany i dokonano rewizji norm produkcyjnych, zmieniono Radę zakładową i starano się zwiększyć dyscyplinę.

Wszystkie te zabiegi zmierzające do podniesienia rentowności zakładu nie przyniosły spodziewanych rezultatów i ostatecznie wobec braku surowców do dalszej produkcji, na posiedzeniu w dniu 18 lipca 1949 r., Rada zadecydowała o przekazaniu zakład w zarząd Ministerstwu Przemysłu Lekkiego.

Rada wykazywała troskę o estetykę miasta i postanowiła z początkiem 1949r. utworzyć Zakład Oczyszczania Miasta. Przewidziano dla tego zakładu następujący skład etatowy: 1 pracownik umysłowy, 12 robotników, 3 woźniców. Miasto przekazało na rzecz nowo powstającego przedsiębiorstwa tzw. „Sokołówkę,” zaprzęgi i inwentarz żywy, czyli konie.

By skutecznie prowadzić zarząd przedsiębiorstwami miejskimi, powołano w łonie Rady specjalną komisję. Komisja ta opracowała Statut przedsiębiorstw miejskich, który wszedł w życie pod koniec 1948r.

Dla podniesienia dochodów miasta zdecydowano się na podniesienie opłat targowych. Nie doprowadziło to do znaczącej poprawy sytuacji finansowej miasta, które swą gospodarkę opierało na pożyczkach i subwencjach ze Skarbu Państwa.

W kwietniu 1949r. zadłużenie miasta szacowano na 3.775.763 zł. Spowodowane było: zadłużeniem w Ubezpieczalni Społecznej na kwotę 1.443.176 zł, remontami budynków mieszkalnych i szkół, oraz kosztami remontu budynku na Sąd Okręgowy w wysokości 2.332.587 zł.

Miasto przejmuje mienie likwidowanych towarzystw i organizacji. Między innymi w lipcu 1948r. po Towarzystwie Popierania Polskiego Handlu i Przemysłu w Jaśle przejęto działkę przy ul. Ducala wraz z budynkiem o wartości 850.000 zł.

W październiku 1948r. Rada decyduje się na przejęcie budynku domu dziecka przy ul. Nowej, obecnie Tkaczowa i założenie w tym miejscu żłobka dla dzieci. W sierpniu 1949r. Rada miasta zdecydowała o przekazaniu Związkom Zawodowym obiektów po likwidowanym Towarzystwie Mieszczańsko-Ludowym „Zgoda” Związki Zawodowe zobowiązały się w zamian spłacić długi Towarzystwa, konserwować i rozbudowywać siedzibę oraz wynajmować salę za odpłatnością.

Miasto zdecydowało się ostatecznie na wywłaszczenie niektórych działek przejętych przez władze niemieckie i użytych do rozbudowy ulic i placów.

Na początku 1949r. nowo wybrany Zarząd Miasta przedstawił do zatwierdzenia plan inwestycji w mieście na lata 1950—55. Inwestycje planowano na kwotę 395.000.000 zł. Na pierwszym miejscu stawiano sprawę kanalizacji i wodociągów. Kolejne planowane inwestycje to:

  • dom oświatowy,
  • budynek dla szkoły zawodowej,
  • budynek dla przedszkola,
  • wyposażenie straży pożarnej,
  • budynek dla przychodni lekarskiej,
  • poprawa jakości ulic i chodników,
  • radiofonizacja miasta,
  • budowa siedziby władz miejskich,
  • przebudowa targowicy,
  • budowa rzeźni i chłodni,
  • budowa stadionów sportowych i żłobków.

Na priorytetową inwestycję w wodociągi miasto zaciągnęło w Polskim Banku Komunalnym długoterminową pożyczkę na kwotę 1.600.000zł.

W sierpniu na posiedzeniu Rady podjęto uchwałę o zatwierdzeniu planów autostrady objazdowej przebiegającej ulicami Jagiełły i Szajnochy. Planowano budowę nowego mostu przesuniętego w dół rzeki, by uniknąć gwałtownych zakrętów. Droga prowadząca do tego mostu miała zostać usytuowana na nasypie, który zabezpieczy część terenów przed zalaniem. Planowano wyprostować ul. Czackiego w kierunku placu Żwirki i Wigury. Dla połączenia miasta z dzielnicą Za koleją planowano wybudować wiadukt za stacją pomp. Drugi wiadukt miał powstać w rejonie ul. Kościuszki i połączyć również ul. Sobieskiego. Postanowiono urządzić zieleniec na placu zamykającym ulice Kościuszki, Świerczewskiego, Rejtana i Sobieskiego oraz u zbiegu ulic 3 Maja i Staszica. Przewidziano budowę obiektów sportowych nad Wisłoką przy końcu ul. Na Młynek. Postanowiono nie zabudowywać rogu ul Asnyka i Świerczewskiego.

We wrześniu 1949r. miasto otrzymało subwencję w wysokości 21.000.000 zł. Środki te zostały przeznaczone na remont domów. Rada zadecydowała o remoncie budynków, które posiadały największą ilość lokali i zapewniały większą ilość mieszkań.

W dniu 17 czerwca 1950 r. uroczystą sesją zainaugurowano działalność Miejskiej Rady Narodowej w Jaśle. Powstanie Miejskich Rad Narodowych było efektem wprowadzenia w życie ustawy z dnia 20 marca 1950r. o terenowych organach jednolitej władzy państwowej. Dz. U. RP. Nr 14. oraz uchwały Rady Ministrów z 17 kwietnia 1950 r. Ustawa znosiła jednoosobowe kierownictwo i administrację państwową w terenie skupiając w radach narodowych pełnię władzy administracyjnej. W praktyce władzę sprawował w imieniu Rady jej kolegialny organ tj. Prezydium Miejskiej Rady Narodowej. Aby usprawnić funkcjonowanie prezydium powołano wydziały i referaty przy prezydium rad narodowych. Kolejna reorganizacja miała miejsce w 1970 r. Ta struktura przetrwała do roku 1973 gdy na mocy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 kwietnia 1973 r. z dniem 10 grudnia 1973 r. w miejsce prezydium utworzono Urząd Miejski z Naczelnikiem Miasta Jasła na czele. Naczelnik był mianowany przez wojewodę na czas nieokreślony. Rada miała jedynie prawo zaopiniować kandydata. Po reformie w 1973 r. Prezydium Rady ograniczyło swą działalność jedynie do kierowania pracami rady i komisji. Podstawowym celem Rad Narodowych było w założeniach ustawy zaspokajanie potrzeb ludności o znaczeniu lokalnym. Głównie były to zagadnienia związane z gospodarką komunalną i kulturą. Radni niejednokrotnie dopominali się o zwiększenie kompetencji co pozwoliło by im faktycznie wpływać na gospodarkę i rozwój miasta. Na mocy uchwały Wojewódzkiej Rady Narodowej z dnia 29 grudnia 1964 r. rozszerzono kompetencje Miejskiej Rady Narodowej w Jaśle. Zgodnie z wcześniejszą uchwałąz dnia 22 listopada 1964 r. Miejska Rada Narodowa przejęła obowiązki związane z:

  • zakładaniem i utrzymaniem cmentarzy komunalnych, domów pogrzebowych, grobów i cmentarzy wojennych,
  • wpływy z koncesji mieszkaniowych i sprawy budownictwa mieszkaniowego,
  • pomoc społeczną, utrzymanie żłobków oraz ich remonty,
  • utrzymanie szkół podstawowych bez płac nauczycieli,
  • utrzymanie ogródka jordanowskiego placów zabaw z płacami personelu,
  • utrzymanie przedszkoli i świetlic z płacami pedagogów,
  • dochody z przedszkoli,
  • remonty kapitalne szkół, internatów oraz przedszkoli utrzymywanych z budżetu Miejskiej Rady Narodowej,
  • wydawanie zezwoleń na zabawy taneczne,
  • utrzymywanie małych zakładów jak młyny rozlewnie, wytwórni wód gazowanych, betoniarnie i cegielnie,
  • ustalanie godzin pracy placówek handlowych i usługowych,
  • rozdział puli materiałów budowlanych,
  • wyrażanie opinii na temat nowych placówek przemysłowych handlowych i usługowych,
  • otrzymała środki na finansowanie czynów społecznych,
  • otrzymała udział we wpływach od podatków płaconych przez Miejski Handel Detaliczny,
  • otrzymała udział w podatkach od obrotów nietowarowych i dochodach gospodarstw zarządzanych centralnie,
  • miała prawo przyznawania ulg w dostawach obowiązkowych.

Wraz z uprawnieniami Miejska Rada Narodowa otrzymała na te cele środki z budżetu powiatowego.

Obradom sesji inauguracyjnej Miejskiej Rady Narodowej w 1950 r. przewodniczył pełniący od 1946 do 1949 r. funkcję burmistrza Józef Krzyżowski. Miejska Rada Narodowa liczyła 24 członków. Podział mandatów był następujący: 13 — PZPR, 8 — SD, 2 — ZSL, 1 — bezpartyjny. Członkowie Rady byli nominowani przez organizacje polityczne i związkowe. Rada w głosowaniu zatwierdziła nominację i pierwszym przewodniczącym został wybrany Józef Krzyżowski. Na posiedzeniu w dniu 24 sierpnia 1950 r. skład prezydium rozszerzono. Nowo wybrani członkowie to: mgr Rozpara Kazimierz i Maciechowski Andrzej. W prezydium zasiadało trzech przedstawicieli PZPR, jeden przedstawiciel SD i jeden bezpartyjny. Z tego czterech ukończyło szkołę powszechną, a jeden studia wyższe. Na posiedzeniu w dniu 24 lutego 1951 r. rezygnację złożyli Kazimierz Rozpara i Andrzej Maciechowski. Na ich miejsce do prezydium weszli Dyjak Tadeusz i Otton Sochacki. W marcu 1954r . nastąpiła kolejna reorganizacja w miejsce ustępującego Tadeusza Dyjaka do prezydium wybrano Zdzisława Witowskiego. Kolejna reorganizacja nastąpiła w 1955 r. Na czele prezydium pozostał Józef Krzyżowski, jego zastępcą wybrano Józefa Betleja a sekretarzem Stanisława Pietraszka. Członkowie prezydium to Byczek Stanisław i Karpowicz Franciszek. Zgodnie z regulaminem Przewodniczący Prezydium miał nadzór i kierował całością zagadnień związanych z pracą Rady i prezydium. Zastępca przewodniczącego prezydium nadzorował referat gospodarki komunalnej i mieszkaniowej wraz z przedsiębiorstwami komunalnymi. Sekretarz Prezydium sprawował nadzór nad referatem ogólno-administracyjnym, finansowym, spraw socjalnych, kultury i wojskowym. Pozostali dwaj członkowie, którym do pomocy przydzielano jednego z radnych doglądali magazynów przedsiębiorstw miejskich i opiniowali sprawy wymagające pomocy prawnej. Do ich kompetencji należały sprawy związane z estetyką miasta. Prezydium decydowało o obsadzie kierowniczej referatów. Nowo obrany przewodniczący powiadomił radnych o reorganizacji prezydium i utworzeniu referatów i obsadzie kierownictwa. Aby usprawnić działanie Rady powołano komisje.

W magistracie zatrudnionych było w 1950 r. 11 etatowych urzędników, a po reorganizacji jaka nastąpiła z dniem 1 stycznia 1951r. ilość etatów podniesiono do 27. W tym samym okresie powołano do życia sześcioosobową straż porządkową pilnującą porządku w mieście na zmianę w dzień i w nocy. W omawianym okresie w Jaśle zamieszkiwało około 6.000 mieszkańców ale jako centrum administracyjne i gospodarcze zaliczane było do miast o wyższej randze. Powodem niskiej liczby mieszkańców były zniszczenia wojenne i brak mieszkań. MRN aby podnieść oficjalnie rangę miasta Jasła zwróciła się specjalną uchwałą do WRN o oficjalne uznanie Jasła jako miasta liczącego powyżej 10.000 mieszkańców.

W 1950 r. Rada przeznaczyła środki finansowe na remont szkół. Remontu wymagały szczególnie szkoły im. Traugutta i Konopnickiej. Zostały one pobieżnie odremontowane po 1945 r. i należało dokonać gruntownych remontów. Planowano je przeprowadzić w okresie wakacji. Wydział oświaty podjął się jednak zorganizować w tym czasie kolonie letnie dla dzieci w tych szkołach co w znacznym stopniu utrudniło przeprowadzenie prac remontowych. Pomimo tych trudności remonty zakończono formalnie do dnia 1 września. Komisja oświaty zgłaszała jednak wiele zastrzeżeń co do jakości przeprowadzonych prac. Komisja oświaty apelowała również do Radnych o wyrażenie zgody na zlikwidowanie głośnika radiowęzła przy pl. Żwirki i Wigury, który przeszkadzał w lekcjach młodzieży.

Apelowano do Prezydium o poczynienie stosownych starań o zlikwidowanie przerw w dostawach energii elektrycznej wieczorem, gdyż w tym czasie odbywały się zajęcia na kursach wieczorowych. Rada postulowała również wprowadzenie zakazu sprzedaży biletów na seanse wieczorne w kinie dla młodzieży szkolnej, a w zamian umożliwienie szkołom korzystania z sali kinowej w godzinach przedpołudniowych. Planowano utworzenie świetlicy dla młodzieży dojeżdżającej koleją by młodzież wieczorami nie włóczyła się po mieście. W trosce o moralność i porządek w mieście na wniosek radnej Marii Kotulowej Rada wprowadziła zakaz sprzedaży wódki w piątki, soboty i niedziele oraz w dni wypłaty 1– go i 15 – go każdego miesiąca. Wysiłki te nie przynosiły jednak spodziewanych rezultatów, gdyż Rada kilkakrotnie decydowała się na przeprowadzanie odczytów w zakładach pracy i apelowała do Milicji Obywatelskiej o częstsze interwencje.

Sprawa budynków zwłaszcza mieszkalnych była największym problemem, z jakim Rada musiała się uporać w zniszczonym mieście. Do lipca 1950 r. udało się zabezpieczyć i wyremontować 540 budynków, co stanowiło 60% zabudowy przedwojennej. Tylko w lecie 1950 r. wyremontowano 12 budynków mieszkalnych zaplanowano jeszcze remont budynku Krementowskiego i Łonickiej w Rynku. Niektórzy mieszkańcy w dalszym ciągu mieszkali w wilgotnych piwnicach, dlatego pilnie poszukiwano rozwiązań, które pozwoliłyby na zapewnienie im odpowiednich warunków mieszkaniowych. Próbą rozwiązania problemów mieszkaniowych było zalecenie przez Miejską Radę Narodową wprowadzenie na terenie miasta publicznej gospodarki lokalami. Decyzja taka została podjęta w dniu 15 listopada 1950 r., zgodnie z wytycznymi Wojewódzkiej Rady Narodowej. Na podstawie danych zawartych w protokołach posiedzeń Rady z 1950 r. na ogólną liczbę 6.117 mieszkańców, w Jaśle istniało 630 budynków, w których mieściło się 3.780 izb mieszkalnych o przeciętnej wielkości 20 m². W tej liczbie pomieszczeń 2.700 zostało odbudowanych po wojnie. Na jedną izbę przypadało więc przeciętnie 2 osoby. Szacowano iż w mieście pilnie potrzeba 180 izb mieszkalnych dla robotników i 120 dla inteligencji i urzędników. Zgodnie z szacunkami statystycznymi przeprowadzonymi przez Prezydium poprzez wprowadzenie społecznego gospodarowania lokalami mieszkalnymi planowano uzyskać 120 izb mieszkalnych, a dzięki kapitalnym remontom budynków w mieście dalszych 100 izb. Na posiedzeniu w dniu 23 listopada 1950 r. ustalono kryteria, według których przysługiwało:

  • 1 izba — dla osób samotnych,
  • 2 izby — dla rodzin 3 osobowych,
  • 3 izby — dla rodzin 4 i więcej osobowych.

W miesiącu październiku oddano do użytku 56 izb mieszkalnych i 11 handlowych.

Udało się również wyremontować salę Sokoła. Wybudowano nowe magazyny w betoniarni i ośrodek przeciwgruźliczy. Skanalizowano Targowicę, poszerzono i wyżwirowano ul. Kościuszki przy wlocie na Rynek. Sprowadzono do Jasła deficytowe wówczas materiały budowlane, między innymi 180 m³ drewna budowlanego. Rada wystąpiła z propozycją przejęcia na potrzeby miasta tartaku obywatela Frączka, który stał nieczynny, a drewno na potrzeby miasta przecinano w Żmigrodzie.

Aby usprawnić komunikację w mieście wyżwirowano ulice: Na Błonie, Sokoła, Igielną, Staszica, Czackiego, wyczyszczono rowy wzdłuż ulic i poprawiono chodniki przy ul. Ducala i 3 go Maja. Ukończono budowę kanału przy ul. Ducala i kanału od szpitala Powiatowego.

W sumie do końca 1950 r. wykonano 1.161 m² chodników z nowych płyt i 772 m² chodników ze starych płyt. Ułożono 991mb. krawężników i zamontowano kilkanaście studzienek kanalizacyjnych na ulicach. Udało się wykonać ponad 700mb. kanalizacji oraz odtworzyć ponad 800mb. starych kanałów miejskich. Na ulicach rozsypano ponad 1000m³ żwiru i piasku. Uprzątnięto 230m³ rumowisk. Wiele prac związanych było z czynami z okazji 22 lipca czy uczczenia Rewolucji.

Rada przejęła 8 hektarów gruntu po klasztorze Wizytek i przeznaczyła je na ogródki działkowe. W listopadzie 1950 r. Rada postanowiła przekazać grunt tzw. Sokołówki pod budowę lecznicy weterynaryjnej. Po wojnie istniał duży bałagan w kwestii granic posesji. Aby unormować te sprawy na początku 1951r. dokonano spisu parcel i posesji w mieście oraz nadano im nowe numery. Właściciele zostali przez gońców powiadomieni o nadanych numerach i na własny koszt byli zobowiązani sporządzić tabliczki z numerami i oznaczyć nimi posesje.

Przeprowadzono skomplikowaną i pracochłonną akcję przemeldowania ludności wydawania nowych dokumentów tożsamości.

Radni dopominali się by opracować szczegółowe plany inwestycyjne dla miasta Jasła. Brak tych planów uniemożliwiał starania o środki z budżetu centralnego lub powodował nieracjonalne ich wykorzystanie. Dla przykładu fundusz inwestycyjny betoniarni miejskiej wynosił 2.000.000 zł. i nie został praktycznie wykorzystany. Na zieleńce miejskie i ogrodzenie parku przeznaczono 1.500.000 zł, a wykorzystano jedynie 900.000. Na odbudowę dróg i chodników przeznaczono 3.000.000 zł a wykorzystano jedynie 2.500.000.

Szczególnie wnikliwie Rada zajęła się sprawą Zakładu Oczyszczania Miasta , który był deficytowy. Zalecono między innymi uzupełnienie ławek w parku i częstsze wykaszanie trawy na trawnikach. Było to niewątpliwie przejawem dbałości o estetykę miasta. Wykonano karuzele i inne sprzęty dla ogródka Jordanowskiego. Drzewka i krzewy zostały dostarczone przez Nadleśnictwo. Zobligowano kierownictwo przedsiębiorstw komunalnych do likwidacji zadłużenia odbiorców.

Najmniej efektywnym przedsiębiorstwem miejskim była betoniarnia. Dziwi to tym bardziej, iż w zniszczonym mieście brakowało wszystkiego do odbudowy. Powodem takiej sytuacji były kłopoty ze sprowadzeniem dostatecznej ilości cementu i dotkliwy brak urządzeń technicznych. Rada wielokrotnie apelowała do kierownictwa betoniarni o wykorzystanie środków na inwestycje. Jedyne inwestycja, jakie prowadziło w tym czasie miasto to rozbudowa sieci wodociągowej i gazowej. Dokumentację wykonał zespół pod kierunkiem prof. Mańkowskiego, a wykonawcą miało być Miejskie Przedsiębiorstwo Remontowo Budowlane. Z funduszy prezydium zakupiono rury i zabezpieczono stosowne kredyty w kwocie 600.000 zł . Sprawa ta jednak ciągnęła się przez kilka lat, gdyż plany wymagały odgórnego zatwierdzenia,
a pomiędzy prof. Mańkowskim i inż. Lauterbachem jako dyrektorem M.P. R. B. doszło do otwartego konfliktu w sprawie planów wieży ciśnień. Nie udało się zrealizować planów w sprawie budowy ujęcia wody w Foluszu i na Wisłoce powyżej Rafinerii. Ostatecznie z braku środków zdecydowano się na budowę studni głębinowych. W sprawie wodociągów do Warszawy wyjechali przedstawiciele Rady by ubiegać się o dodatkowe fundusze. Delegację wysłano również do Węgierskiej Górki by zdobyć materiały potrzebne do rozbudowy instalacji wodociągowej.

Aby usprawnić działanie przedsiębiorstw miejskich Rada zdecydowała się na posiedzeniu w dniu 28 września 1950 r. powołać Biuro Przedsiębiorstw Komunalnych w Jaśle. Przejęło ono wszelkie sprawy związane z zarządzaniem zakładów miejskich:

  • Betoniarni Miejskiej,
  • Rozdzielni Gazu Ziemnego,
  • MPRB,
  • Rzeźni i Targowicy,
  • Zakładu Oczyszczania Miasta,
  • Zarządu Nieruchomości Miejskich.

Z dniem 1 stycznia 1951r. Betoniarnia Miejska została przekazana utworzonej przy WRN Dyrekcji Przedsiębiorstw Wielobranżowych. Dodatkowo w tym samym okresie zlikwidowano miejski dom starców, kuchnię powszechną i punkt opieki nad matką i dzieckiem. Kuchnia powszechna i punkt opieki nad matką i dzieckiem były rozwiązaniami doraźnymi mającymi pomóc w normalizacji życia po wojnie. Ich likwidacja była konsekwencją pewnego powrotu do normalności. Likwidacja domu starców wiązała się z wytycznymi odgórnymi i była konsekwencją przejęcia opieki społecznej przez instytucje centralne.

Na posiedzeniu w dniu 5 lipca 1951r. dokonano zmiany nazw ulic: Andrzeja Potockiego na 1 Maja . Bocznej ulicy 3 Maja nadano nazwę Marcelego Nowotki [Baczyńskiego]. Boczną ulicę od K. Wielkiego do Targowicy — Pawła Findera [Modrzejewskiego]. Nowej ulicy z Rynku w kierunku Śniadeckich — Hanki Sawickiej [ Jana Pawła II]. Ulicę prowadzącą od ul. 3 Maja do ul. Kościuszki nadano nazwę Manifestu Lipcowego [Dworcowa]. Ulicę Sokoła i Pierackiego przemianowano na Marchlewskiego [Kadyiego].

Prezydium Miejskiej Rady Narodowej decydowało o obsadzie personalnej Straży Pożarnej. W jej obsadzie występowały ciągłe zmiany. Jednym z nich były limity etatów określane przez władze zwierzchnie jak i zastrzeżenia do pracy strażaków, którzy obowiązani byli do zapalania i gaszenia oświetlenia ulicznego. W 1951r. powołano czteroosobową straż przemysłową, której celem było wzmożenie ochrony obiektów miejskich. Zaangażowano czterech strażników.

Do obowiązków Rady należało nadzorowanie skupu zboża i walka z analfabetyzmem, ustalanie opłat cmentarnych, za użycie łaźni, za place postojowe za oczyszczanie miasta. Prezydium miało prawo określania wysokości dostaw obowiązkowych i wydawało opinie w sprawie zwolnienia z odbywania służby wojskowej.

W swych sprawozdaniach zarówno Prezydium jak i Rada często dokonywali wymaganej wówczas samokrytyki. Za największe niedociągnięcia uznawano brak zaangażowania szerszych rzesz społeczeństwa w działalność Rady.

W 1952 r. Rada zapoznała się z opracowanymi w Krakowie planami rozbudowy miasta, które przewidywały rozwój terytorialny do około 180 ha i zaludnieniu w granicach 38.000 mieszkańców. Zgodnie z założeniami tego planu miasto podzielono na trzy dzielnice.

Rada jako główny cel zakładała budowę mieszkań dla ludności, odbudowę dróg, rozbudowę kanalizacji i gazociągu zabudowę placu po budynku Ratusza zniszczonym przez Niemców. W trakcie kadencji największe kwoty zostały przeznaczone w budżecie miasta na remonty szkół i przedszkoli, budowę i remonty mieszkań, utrzymanie dróg i oświetlenie miasta. Wybudowano w tym czasie 760 izb mieszkalnych, a wyremontowano 102. W sumie dało to 862 pomieszczenia mieszkalne. Dodatkowo w wyremontowanych i nowo wybudowanych domach wygospodarowano 69 lokali na sklepy i działalność usługową. W trosce o estetykę miasta udało się ze skromnych środków, jakimi dysponowała Miejska Rada Narodowa, odnowić elewacje niektórych kamienic w Rynku. Popierano w miarę posiadanych materiałów budowlanych budowę domów prywatnych bądź odbudowę zrujnowanych w czasie wojny. Rada posiadała pewną pulę deficytowych materiałów budowlanych, którą rozdzielała potrzebującym. Były to ilości niewielkie dlatego zwrócono się z prośbą o interwencję do Piotra Jaroszewicza, który jako poseł z okręgu jasielskiego wpłynął w Warszawie na dodatkowe przydziały materiałów budowlanych dla miasta.

Miasto odczuwało dotkliwe braki w zaopatrzeniu w wodę. Liczący w 1954 r. 4.241 mb. wodociąg udało się przedłużyć jedynie o 500 m z powodu braku niezbędnych materiałów instalacyjnych. Środki finansowe pozwoliły jedynie na zakup drugiej pompy i wybudowanie dwóch studzien. Wystarano się w Wojewódzkiej Radzie Narodowej o środki na inwestycje w roku 1958. O 500 mb udało się przedłużyć gazociąg miejski. Pozwoliło to na przyłączenie prawie pięciuset nowych odbiorców i zwiększenie zysku z tytułu dostarczania gazu o 20%.

Miejska Rada Narodowa zarządzała przedsiębiorstwami miejskimi świadczącymi usługi dla ludności. W omawianym okresie były to: Miejskie Przedsiębiorstwo Gospodarki Komunalnej, Miejskie Przedsiębiorstwo Remontowo Budowlane, Miejskie Przedsiębiorstwo Handlu Detalicznego, Miejski Zarząd Budownictwa Mieszkaniowego, Przedsiębiorstwo „Targowica”.

Największe z tych przedsiębiorstw to MPGK. w jego skład wchodziły: Zakład wodno kanalizacyjny, Hotel miejski, Rozdzielnia gazu, Łaźnia miejska, Zakład Oczyszczania Miasta.

Dokonano reorganizacji przedsiębiorstw miejskich. W 1960 r. nastąpiła likwidacja Przedsiębiorstwa „Targowisko”, a jego majątek został włóczony do MPGK i Rzeźni miejskiej. Staraniem Rady i dzięki poparciu P. Jaroszewicza utworzono w Jaśle MPK. Jasło jako pierwsze miasto w regionie otrzymało sześć autobusów marki „San”, które obsługiwały cztery linie autobusowe. Usprawniło to w znacznym stopniu komunikacje w mieście i okolicy.

W trosce o estetykę miasta zlecono wykonanie elewacji na budynkach miejskich. Przetarg wygrały firmy prywatne, które zaoferowały niższą cenę. Podczas kadencji Rady trwała budowa Zakładów Przetwórstwa Owocowo- Warzywnego, „Pektowin”. W miejscu przedwojennego ratusza w 1959 r. rozpoczęto budowę nowego gmachu, który oddano do użytku w dniu 31 października 1962 r. Pozwoliło to na zgromadzenie instytucji miejskich w jednym budynku. W 1960 r. Rada dokonała zmiany nazw ulic: ulica boczna Kazimierza Wielkiego otrzymała nazwę Żeromskiego; ulica od A. Czerwonej [Lwowska] aż do Hankówki otrzymała imię Marii Konopnickiej; dawną ulicę Wysoką i Widok zmieniono na Wysoką; zniesiono nazwę ulicy Na Młynek i przedłużono ulicę Szopena aż do granicy Gądek.; ulicę od Krasińskiego do Szajnochy równoległą do Jagiełły nadano imię Marii Curie Skłodowskiej; ulicę Za Bursą przemianowano na Partyzantów; ulicę wzdłuż torów kolejowych nazwano Kolejową; ulicy wiodącej od ul. Metzgera do Żółkowa nadano imię Sienkiewicza; ulicy od ulicy Kolejowej równoległej do Sienkiewicza nadano imię B. Prusa; ulicy przebiegającej obok pomnika grunwaldzkiego nadano nazwę Grunwaldzkiej; boczną ulicę 3-go Maja wiodącą do ulicy Metzgera nazwano Waryńskiego; boczną część ulicy Klasztornej nazwano ul. Ogrodową; boczną ulicy Floriańskiej równoległą do torów kolejowych nazwano Hutniczą; ulice boczną od ul. 3-go Maja nazwano ulicą Polną. Podczas trwania kadencji udało się poprawić stan dróg w mieście i wykonać nawierzchnię asfaltową na ulicach: Czackiego, Karmelickiej, Floriańskiej, placu Żwirki i Wigury, i na ulicach wokół parku. Na Rynku przebudowano instalację elektryczną montując kable ziemne.

Opracowano szkicowy plan przebudowy instalacji świetlnej dla miasta.

Rada na posiedzeniu w dniu 26 kwietnia 1961r. opracowała nowy regulamin Miejskiej Rady Narodowej w Jaśle. Zgodnie z postulatami z kampanii wyborczej plan pracy Rady przewidywał:

  • budowa Domu Kultury,
  • utworzenie w Jaśle szkół zawodowych i zapewnienie dla nich budynków,
  • remont ulic i wykonanie nawierzchni asfaltowych,
  • przyłączenie Gorajowic,
  • oświetlenie miasta.

Budowa Domu Kultury nie mogła być sfinansowana ze środków budżetu centralnego dlatego powołano do życia Społeczny Komitet Budowy Domu Kultury na czele którego stanął Wojciech Kosiba. W ramach czynów społecznych i za środki na ten cel przeznaczone wykonano projekt i plan przestrzenny. Gromadzono potrzebne środki, a udział w budowie deklarowały zakłady pracy i instytucje. Udało się zgromadzić środki finansowe wywłaszczyć i wykupić potrzebny pod budowę teren oraz rozprowadzić cegiełki wśród mieszkańców na kwotę 313.000zł.

W mieście trwała intensywna rozbudowa przemysłu. Wybudowano kosztem 10 mln zł. zatrudniający 200 osób Zakład Cukierniczy Spółdzielni Inwalidów. Rozpoczęto budowę Zakładu Płyt Wiórowych. Wybudowano nową masarnię, która dostarczała 1 tonę wyrobów dziennie na lokalny rynek. Rozpoczęto budowę nowej piekarni mechanicznej o wydajności 6 ton pieczywa. Wraz z rozwojem sieci handlowej pozwoliło to na poprawę jakości zaopatrzenia w mieście i okolicznych miejscowościach.

Wybudowano gmach Sądu Powiatowego i Rejonu Eksploatacji Dróg Publicznych. Wzniesiono obiekty Centrali Nasiennej.

W mieście intensywnie rozwijano szkolnictwo na poziomie średnim. W 1961r. w Jaśle istniało Liceum Ogólnokształcące, Liceum dla Wychowawczyń Przedszkolnych i Zasadnicza Szkoła Zawodowa. Do roku 1965 udało się uruchomić w Jaśle 5 letnie Technikum Ekonomiczne, 2 letnią Szkołę Handlową i Szkołę Pielęgniarską w Gorajowicach, Technikum Chemiczne. W sumie w Jasielskich szkołach średnich kształciło się ponad 4.000 uczniów. W szkołach podstawowych kształciło się prawie trzy tysiące młodzieży. W trakcie kadencji Rady wybudowano budynek dla Liceum Ogólnokształcącego i szkołę podstawową na ul. Wincentego Pola. Inwestycjom tym towarzyszyła budowa domów mieszkalnych . W mieście wybudowało 8 bloków mieszkalnych, w których wygospodarowano 250 mieszkań. Zakłady pracy w ramach budownictwa zakładowego wybudowały 6 bloków czyli kolejnych 111 mieszkań. Dwa bloki wybudowała spółdzielnia mieszkaniowa. Wszystko to jednak było kroplą w morzu potrzeb. Starano się wspierać przez uzbrojenie terenu budownictwo indywidualne. W omawianym okresie wybudowano 209 budynków indywidualnych. Miasto w trosce o estetykę wykonało elewacje na 11 budynkach miejskich.

Inwestowano w budowę ulic kładąc nawierzchnię bitumiczną na ul. Marchlewskiego [Kadyiego], Asnyka, Słowackiego, Szopena, Igielnej, Rynku, Ujejskiego, Wincentego Pola, Tkaczowa, Krótkiej, Bednarskiej, Koralewskiego, Kraszewskiego, Jagiełły, Basztowej, Metzgera, Kościuszki i Placu Żwirki i Wigury. Przy większości ulic przebudowano chodniki i ułożono nowe krawężniki. W firmie projektowej w Poznaniu zamówiono projekt oświetlenia ulic. W oparciu o to opracowanie przebudowano system oświetlenia miasta. Założono nową instalację, a ilość punktów świetlnych wzrosła z 230 w 1961 do 514 w 1964 roku. Oświetlono ulice: 3 Maja, Świerczewskiego [Kołłątaja], Kościuszki, Micała [Metzgera], K. Wielkiego, Nowotki [Baczyńskiego], Wincentego Pola, Staszica, St. Ziaji [Armii Krajowej], Sobieskiego, Hanki Sawickiej [Jana Pawła II], Śniadeckich, Manifestu Lipcowego [Dworcowa], Lenartowicza, Igielną i osiedle Gorajowice. Część oświetlenia tych ulic została wyremontowana, a część wykonana na nowo. Miejska Rada Narodowa pokrywała z własnego budżetu wydatki na oświetlenie i wymianę niektórych lamp na rtęciowe.

Poprawiło się zaopatrzenie miasta w energię elektryczną po wybudowaniu rozdzielni na ul. Marchlewskiego [Kadyiego] i w Niegłowicach.

Z dniem 1 stycznia 1962 r. do Jasła zostały przyłączone Gorajowice obszar miasta powiększył się o 241ha.

W trosce o zdrowie mieszkańców rozbudowano szpital tworząc dodatkowo 50 łóżek szpitalnych w sumie w 1964 r. było ich 400 w tym 30 dla noworodków. W budowie był nowy szpital powiatowy na 200 łóżek. Liczba lekarzy praktykujących w Jaśle wzrosła z 54 w 1951 roku do 69 w 1964 .

Rozbudowano gazociąg miejski poprzez wymianę starej sieci gazowej na ul: Jagiełły, Szajnochy, Kraszewskiego, Szopena, 3 Maja, Kościuszki, Krasińskiego, Kazimierza Wielkiego, Świerczewskiego [Kołłątaja], Rejtana i w Rynku.

Nastąpił rozwój Miejskiej Komunikacji Samochodowej. Wybudowano garaże i budynek administracyjny, a liczba autobusów z 6 w 1960 wzrosła do 14 w 1964. Pozwoliło to na uruchomienie 8 tras.

Rozbudowano Zakład Oczyszczania Miasta poprzez zakup nowego sprzętu i zwiększenie zatrudnienia. Uruchomiono pralnię bielizny i oczyszczalnię chemiczną dzięki przekazaniu przez Ministerstwo Gospodarki Komunalnej wyposażenia pochodzącego z importu.

Celem Rady było włączenie społeczeństwa w realizację kolejnych planów gospodarczych. Służyły temu czyny społeczne. Rada posiadała na ten cel specjalne środki. Z pomocą przychodziły również zakłady pracy.

W ramach decentralizacji władzy miasto przejęło prowadzenie młyna, żłobka, punktu położniczego, świetlic międzyszkolnych, wyżywienie dzieci w przedszkolach, zaopatrzenie w pomoce naukowe szkół podstawowych i finansowało przeprowadzane w nich remonty kapitalne.

W ramach obchodów 600-lecia miasta udało się wydać monografię w 4.000 nakładzie przygotować przewodnik po powiecie, przygotować album fotograficzny i film o Jaśle przedwojennym i powojennym.

W trakcie kadencji Rady w latach 1965—1969 ludność miasta wzrosła o około 2.000 i wynosiła w 1969 r. 17 257 mieszkańców. Finanse miejskie z 50.645.207 zł na początku kadencji wzrosły do kwoty 76.270.057 zł. Po przekazaniu części uprawnień przez Powiatową Radę Narodową miasto utrzymywało przedszkola, świetlice międzyszkolne, świetlicę dla młodzieży dojeżdżającej na dworcu PKP i Dom Dziecka. Rada finansowała również w ramach działalności oświatowej działalność Towarzystwa Miłośników Muzyki i przeznaczała środki na zakup instrumentów muzycznych dla Orkiestry Symfonicznej działającej w ramach Towarzystwa. Była to pierwsza tego typu orkiestra w regionie. Rada wspierała działalność Towarzystwa Miłośników Jasła i Regionu Jasielskiego. Na zakup sprzętu sportowego dla ZHP przeznaczono z budżetu miasta 8.000 zł.

Spore środki finansowe przeznaczono na odnowienie stadionu sportowego.

By poprawić warunki mieszkaniowe w mieście ze środków Rady wybudowano 2 bloki komunalne i rozpoczęto budowę kolejnego przy ul. Nowotki. Jasielskie zakłady pracy oddały w tym czasie 3 bloki z 107 mieszkaniami. Spółdzielnia Mieszkaniowa 2 bloki ze180 mieszkaniami. Miejski Zarząd Budownictwa Mieszkaniowego przeprowadził remonty kapitalne w zarządzanych budynkach, a w 36 wykonano nową elewację.

W ramach środków na utrzymanie ulic wyremontowano zniszczone fragmenty jezdni o łącznej długości 6 km . Odnowiono 16.000 m² chodników. Na trzynastu ulicach wykonano oświetlenie zwiększając ilość punktów świetlnych do 605. Między innymi oświetlono osiedle XX-Lecia.

Odnowiono zieleń w Parku miejskim i wykonano alpinarium.

Aby usprawnić system kanalizacyjny miasta wybudowano kolektor ściekowy odprowadzający ścieki z północnej części miasta. Przy udziale finansowym Pektowinu rozpoczęto budowę kolejnego kolektora.

Wybudowano nowy wodociąg o długości 1.100 m, co pozwoliło na wykonanie nowych przyłączy o długości 2000 mb . Gazociąg miejski rozbudowano o kolejnych 800 mb.

W trosce o rozwój oświaty rozbudowano Szkołę Podstawową nr 3 dobudowując do istniejącego obiektu pawilon z siedmioma klasami i pomieszczeniami pomocniczymi. Dla Liceum Medycznego zaadoptowano pałacyk w Gorajowicach. Budynek po dawnym Sądzie Powiatowym przerobiono na internat dla Liceum Ekonomicznego i rozpoczęto budowę sali gimnastycznej dla tejże szkoły. Trwały przygotowania do rozpoczęcia budowy szkoły Podstawowej nr 5. Sporządzono już dokumentację techniczną i przystąpiono do wywłaszczania potrzebnych terenów. Wywłaszczono i zniwelowano teren pod budowę Ogródka Jordanowskiego. W 1968 r. Rozpoczęto prace przy budowie Domu Nauczyciela i obiektów Zasadniczej Szkoły Zawodowej nr 1. Na ukończeniu były prace przy budowie Powiatowego Domu Kultury.

W trakcie kadencji Rady ukończono budowę szpitala powiatowego na 300 łóżek i wybudowano oddział zakaźny. Jednocześnie przystąpiono do remonty budynku starego szpitala.

Podczas kadencji Rady w latach 1969—1973 rozbudowano zakłady Gamrat budując kosztem 374 mln zł wydział przetwórstwa płytek PCV, węży zbrojonych i polietylenu. Inwestycje w Rafinerii osiągnęły kwotę 694 mln. zł. Za wymienione środki uruchomiono oddział Sadzy Technicznej. W „Pektowinie” za 49 mln. zł wybudowano halę przygotowania opakowań, mechaniczną oczyszczalnię ścieków , wybudowano ujęcie wody, przeprowadzono ciepłociąg z Rafinerii, rozpoczęto budowę ośrodka doświadczalnego preparatów enzymatycznych. W Hucie Szkła rozpoczęto modernizację i budowę filii w Tarnowcu. W trakcie budowy były Zakłady Płyt Wiórowych, a koszt inwestycji wynosił 600 mln. zł. Z chwilą uruchomienia zakładu planowano zatrudnić w nim około 600 osób. Trwała intensywna rozbudowa Liwocza. W ramach rozbudowy węzła PKP prowadzona była budowa Lokomotywowni.

Wybudowano tzw. Osiedle Budownictwa Wysokiego przy ul. Nowotki, gdzie w 3 blokach oddano do użytku 720 mieszkań. Trwała budowa osiedla domków jednorodzinnych pomiędzy ulicami Szajnochy, Jagiełły i Mickiewicza, w sumie około 100 domków jednorodzinnych. W innych częściach miasta wybudowano około 200 domków jednorodzinnych. Rada zapewniła uzbrojenie terenu i przydzielała deficytowe materiały budowlane. Własne bloki mieszkalne budowały zakłady pracy. Ze środków miejskich przeprowadzono remonty 24 bloków mieszkalnych i 51 budynków czynszowych prywatnych będących w zarządzie MZBM.

Wyremontowano nawierzchnię ponad 20 ulic niektóre wraz z chodnikami:
Nowotki, Wysoką, PCK, Micała, 17 Stycznia, Karmelicką, Wałową, Kilińskiego, Cmentarną, Stromą, Zieloną, Stary Rynek, Floriańską, Wyspiańskiego, Kochanowskiego, Koralewskiego, Hubalczyków, XX — Lecia, Rodziny Madejewskich, Zyndrama z Maszkowic, Rafineryjną. Zmodernizowano ul. Chopina i na jej zakończeniu wybudowano most wiszący. Zmodernizowano trasę przelotową wiodącą przez centrum miasta przez wymianę nawierzchni i krawężników oraz przebudowę oświetlenia. Wykonano oświetlenie w Parku Miejskim, Ogródku Jordanowskim, na ul. Rodziny Madejewskich, XX — Lecia, Hubalczyków, Zyndrama z Maszkowic, Pawłowskiego, Obrońców Westerplatte, Nowotki, Łukasiewicza, Marchlewskiego, Dzierżyńskiego, Klasztornej, Mickiewicza, Findera, Zielonej, Wałowej, Cmentarnej, Kilińskiego i w Rynku.

Wybudowano budynek dla Zespołu Szkół Zawodowych wraz z internatem i salą gimnastyczna. Salę gimnastyczną wybudowano również w Liceum Ekonomicznym i Szkole Podstawowej nr 2. W trakcie budowy były budynki Zespołu szkół Chemicznych i Budowlanych.

Wybudowano siedzibę Powiatowego Domu Kultury gdzie siedzibę znalazła Biblioteka i Muzeum Regionalne. Tymczasowo umieszczono tam również Szkołę Muzyczną.

W dniu 17 grudnia 1973 r. odbyło się inauguracyjne posiedzenie Miejskiej Rady Narodowej. Było to pierwsze posiedzenie po przeprowadzonej zmianie ustawy o samorządzie terytorialnym. Radni dokonali wyboru prezydium. Przewodniczącym wybrano Kazimierza Sęka , a zastępcami Józefa Betleja i Michalinę Jasińską. Na pierwszym posiedzeniu uchwalono nowy regulamin Rady Miejskiej. Zgodnie z jego postanowieniami, w komisjach zasiadać mogli tylko radni.

W 1975r. nastąpił kryzys w pracach Rady, która nie odbywała posiedzeń przez kilka miesięcy. Doszło do głębokiej reorganizacji spowodowanej zmianami w podziale administracyjnym państwa. Zlikwidowano wówczas wraz z powiatami Powiatowe Rady Narodowe, część ich uprawnień została przejęta przez Miejską Radę Narodową, a część przez reaktywowany Urząd Miejski. Na czele urzędu stał mianowany przez wojewodę Naczelnik Miasta jako jednoosobowy organ administracji państwowej. Wybrani zostali nowi radni i zmieniono skład prezydium.

Szeląg Stanisław został powołany na stanowisko przewodniczącego. Członkami prezydium zostali wybrani Józef Betlej, Władysław Mendys, Mieczysław Tumidajewicz, Stanisław Piśmienny, Stanisława Majka, Antoni Bogdanowicz.

W 1977 r. Jasło zostało powiększone o 1.500 ha po przyłączeniu okolicznych miejscowości. Na podstawie decyzji Rządu do miasta Jasła włączono:

  • z gminy Jasło obszar sołectwa Bryły i Kaczorowy oraz część sołectwa Brzyszczki o powierzchni 227ha, część powierzchni obszaru sołectwa Gorajowice 5 ha,część obszaru sołectwa Kowalowy o powierzchni 56 ha, część sołectwa Warzyce o powierzchni 241 ha,
  • z gminy Kołaczyce część sołectwa Krajowice o powierzchni 431 ha,
  • z gminy Tarnowiec część obszaru sołectwa Gliniczek o powierzchni 18 ha.

Rozporządzenie weszło w życie z dniem 1 lutego 1977r. W sumie miasto liczyło 28000 mieszkańców.

Nastąpił znaczący rozwój infrastruktury przemysłowej. Wybudowano nową bazę dla PKS i PPNiG. Oddano do użytku budynek administracyjno socjalny Zakładu Remontowo Budowlanego. Rozpoczęto budowę bazy Przedsiębiorstwa Sprzętu i Transportu Wodno – Melioracyjnego. W Hankówce jako miejskiej strefie przemysłowej udało się rozwiązać problemy z zaopatrzeniem w ciepło i odprowadzaniem ścieków z lokowanych tam zakładów pracy.

Rozwojowi infrastruktury przemysłowej towarzyszyły inwestycje w systemie komunikacyjnym miasta. Przebudowano ul. 17-go Stycznia i trwały intensywne prace związane z przebudową ul. A. Czerwonej [Lwowska], 3 Maja, Floriańskiej. Rozbudowano ulice na osiedlu XX—lecia [Monte Cassino], w Gorajowicach i zmodernizowano ul. Gomułki [Szkolna]. Poprawiono stan techniczny ulic: Granicznej, Żniwnej, Letniej, Janka Krasickiego [Św. Jana z Dukli], Wojska Polskiego, Basztowej, uliczek na osiedlu Gądki.

W planach Rady była budowa dworca PKS i PKP oraz oczyszczalni ścieków. Postulatów tych jednak nie zrealizowano ze względu na brak środków finansowych.

W dziedzinie budownictwa mieszkaniowego zanotowano znaczący postęp. W sumie w ramach budownictwa miejskiego, spółdzielczego i zakładowego udało się wybudować 930 mieszkań. Miasto wspierało budownictwo indywidualne, uzbroiło tereny na Klasztornej Górce i oddało je w wieczyste użytkowanie osobom prywatnym pod zabudowę. Inwestorzy prywatni w czasie kadencji Rady wybudowali na terenie miasta 90 domów. Z funduszy miejskich przygotowano pod budowę tereny pomiędzy ulicami Mickiewicza i Szopena.

Aby poprawić warunki handlu, w dynamicznie rozwijającym się mieście, wybudowano nowoczesne pawilony handlowe przy ul. Rafineryjnej, Rejtana i parterze bloku przy ulicy Wincentego Pola. W sumie powierzchnia handlowa wzrosła o 1600 m². W mieście działało 88 uspołecznionych i 202 rzemieślnicze zakłady usługowe. Zakończono rozbudowę masarni i ubojni Gminnej Spółdzielni i zmodernizowano masarnię Wojewódzkiej Spółdzielni Spożywców. Aby zaspokoić zapotrzebowanie rozwijającego się miasta w pieczywo rozpoczęto budowę dwóch piekarni. Dotychczas istniejące nie były w stanie zapewnić dostatecznej ilości pieczywa.

W trosce o najmłodszych obywateli wybudowano przedszkola na ul. Kopernika i Ducala oraz rozpoczęto budowę przedszkola przy ul. Szajnochy. Zakończono budowę Szkoły Podstawowej Nr 1 i rozbudowę Szkoły podstawowej Nr 2. Sfinalizowano budowę Technikum Chemicznego i Zasadniczej Szkoły Budowlanej z internatem. Jednym z postulatów podczas kampanii wyborczej jaki został zgłoszony przez mieszkańców była potrzeba uruchomienia na terenie miasta Szkoły Wyższej. Zrealizowano ten postulat przez uruchomienie przy Zespole Szkół Chemicznych punktu konsultacyjnego Politechniki Rzeszowskiej-Wydział Chemii.

W 1977 r. nowa Rada. Na pierwszym posiedzeniu funkcję przewodniczącego powierzono Stanisławowi Szelągowi. Zgodnie z nowym regulaminem musieli w nim zasiadać przedstawiciele mieszkańców spoza Rady. Rada wybrana w 1977 r. była radą o najdłuższej kadencji w historii PRL. W 1982r. został wprowadzony stan wojenny i w związku z tym nie odbyły się w ustawowym terminie wybory do Rad Narodowych. Przełom lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych to okres kryzysu gospodarczego. W istotny sposób rzutuje to na działalność inwestycyjną na terenie miasta. Wiele rozpoczętych wcześniej inwestycji zostaje zaniechanych bądź ich zakończenie nie odbywa się w zaplanowanym wcześniej terminie. Powodem jest brak podstawowych surowców bądź zmiany w budżecie miasta. Wielokrotnie dochodzi do przypadków cofnięcia zaplanowanych wcześniej dotacji przez urząd wojewódzki .

Mimo tych trudności podczas kadencji udało się przeprowadzić kapitalne remonty ulic: 3-go Maja, Krasińskiego, Partyzantów, Janka Krasickiego [Św. Jana z Dukli], Na Kotlinę, Armii Czerwonej [Lwowska]. Rozpoczęto prace remontowy na ulicach: Bieszczadzkiej, Wojska Polskiego, Niegłowickiej.

Istotnym problemem, z którym borykały się w tym czasie władze miejskie i zlokalizowane na terenie miasta zakłady przemysłowe były braki wody. Sieć wodociągowa i ujęcie wody nie były w stanie zaspokoić rosnącego zapotrzebowania na wodę pitną i przemysłową. Istniejący na terenie miasta wodociąg miał nieodpowiednią średnicę i nie był w stanie doprowadzić wody w potrzebnej ilości. Aby rozwiązać te problemy rozpoczęto budowę wodociągu o średnicy 600mm.

Podczas kadencji rady rozpoczęto prace związane z budową nowych cmentarzy komunalnych przy ulicy Mickiewicza i ulicy Gajowej w Niegłowicach.

Wybudowano magistralę ciepłowniczą o długości 4 kilometrów, która pozwoliła zaopatrzyć w ciepło osiedle mieszkaniowe Krasińskiego, Szopena.

Na osiedlu Krasińskiego i Szopena oraz na osiedlu Klasztorna Górka prowadzono intensywne prace przy uzbrajaniu terenu pod budowę bloków mieszkalnych i domków jednorodzinnych.

Aby zabezpieczyć miasto przed zalewami budowano wały na rzece Jasiołce i Wisłoce.

Wybudowano nowe pawilony handlowe przy ul. Mickiewicza i 3-go Maja. Miasto odczuwało dotkliwe braki w zaopatrzeniu. Radni na swych posiedzeniach wielokrotnie interweniowali w tej sprawie zarzucając między innymi brak operatywności przedsiębiorstw handlowych. Oddano do użytku nową piekarnię Powszechnej Spółdzielni Spożywców i wydano zezwolenia na uruchomienie 3 piekarni prywatnych by poprawić zaopatrzenie mieszkańców w pieczywo.

Pomimo kryzysu udało się podczas kadencji rady oddać do użytku 1.518 mieszkań. Spółdzielnie mieszkaniowe wybudowały 811 mieszkań, zakłady pracy 528, a inwestorzy prywatni 179 domów. Oddano do użytku dwa nowe przedszkola, a dwa następne znajdowały się w budowie.

W Kaczorowach zmodernizowano budynek starej szkoły i otwarto w niej oddział przedszkolny. Mimo to miejsc w przedszkolach było jedynie według szacunku władz miejskich dla 75% dzieci w wieku przedszkolnym. Starano się zorganizować dla młodzieży zajęcia pozaszkolne. Miał temu służyć oddany do użytku budynek Młodzieżowego Domu Kultury w ogródku Jordanowskim. Podczas budowy tego obiektu istotny był wkład mieszkańców i młodzieży w postaci czynów społecznych.

Miasto duże środki przekazało na remonty szkół i przedszkoli. Nie udało się rozpocząć budowy szkoły podstawowej nr 9. Inwestycja ta określana była jako pilna, gdyż zajęcia w niektórych szkołach odbywały się nawet na trzy zmiany. Rozpoczęto natomiast budowę stołówki przy domu nauczyciela.

W 1983r. miasto rozpoczęło przebudowę domu dr Stanisława Kadyia przy ulicy Marchlewskiego [Kadyiego]. Doktor przekazał zbiory i dom rodzinny mieszkańcom miasta. Miasto dobudowało piętro w domu doktora i sale wystawowe na siedzibę Muzeum Regionalnego.

Podczas kadencji rady wybudowano przy MOSiR sztuczne lodowisko.

Istotne były inwestycje w służbie zdrowia. Oddano do użytku nowy pawilon przy szpitalu oraz przychodnię międzyzakładową przy Jasielskim Przedsiębiorstwie Budowlanym.

Udało się uruchomić poradnię Medycyny Pracy i zmodernizować Poradnię Rehabilitacyjną. Wyremontowano budynek przychodni przeciw gruźliczej. Rozpoczęto budowę przychodni na osiedlu Nowotki [Baczyńskiego]. W planach była budowa przychodni na ulicy Szajnochy. Rozbudowa zakładów opieki zdrowotnej wymagała sprowadzenia do Jasła odpowiedniego personelu medycznego. Aby zapewnić dostateczną ilość mieszkań dla służby zdrowia, władze miejskie przekazały ponad 20.000.000 zł Spółdzielniom mieszkaniowym by miały środki na budowę.

Władze miasta dysponowały pulą środków na czyny społeczne. W latach 1978—1983 wyasygnowano na czyny społeczne z funduszy miejskich 67.050 mln zł. Przy udziale społeczeństwa za wyżej wymienione środki udało się: przeprowadzić gazyfikację oś. Brzyszczki, Krajowice i rozpocząć gazyfikację Brył; wybudować gazociąg na ulicy M. Konopnickiej i ulicy Długiej; przebudować oświetlenie ulic 3-go Maja, Krasińskiego [Św. Jana z Dukli], Ujejskiego; wybudować lodowisko; wybudować Osiedlowy Dom Kultury w Niegłowicach; brodzik w ogródku jordanowskim; zmodernizować ulicę Różaną; wykonano skwer przy ulicy Bednarskiej; rozpoczęto budowę wodociągu przy ulicy Krakowskiej; prowadzono budowę cmentarza komunalnego przy ulicy Gajowej.

Do niepowodzeń kadencji zaliczano brak skutecznych rozwiązań w sprawie zaopatrzenia w wodę, brak środków na oczyszczalnię ścieków i wysypiska śmieci, brak obwodnicy dla miasta i opóźnienia w budowie dworca PKS.

Na inauguracyjnym posiedzeniu Rady kadencji 1969—1973 dokonano wyboru przewodniczącego. Przewodniczącym został wybrany Zbigniew Bojanowski. Podczas kadencji zabezpieczono środki i dokumentację na budowę Szkoły Podstawowej nr 9. Budowa nie została rozpoczęta w terminie ze względu na brak zgody niektórych właścicieli na sprzedaż potrzebnych pod budowę gruntów. Gdy ostatecznie rozpoczęto inwestycje wielokrotnie przesuwano termin jej zakończenia. Podobnie, jak w przypadku budowy przedszkola na ulicy Kopernika i budynku Muzeum Regionalnego. Temat budowy siedziby Muzeum kilkakrotnie był tematem interwencji radnych na sesjach. Domagali się oni przyspieszenia prac, a po ich zakończeniu przerzucenia robotników na inne prowadzone w mieście budowy.

Przygotowano dokumentację techniczną zabezpieczono teren pod budowę basenów kąpielowych. Brakowało jednak 20 mln. zł na rozpoczęcie inwestycji. Budowę basenu rozpoczęto w 1985r. Pilnej budowy dopominali się radni podczas sesji rady. Zwracano uwagę na pilność inwestycji ze względu na zanieczyszczenie płynących przez Jasło rzek.

Woda niejednokrotnie nie nadawała się nawet do celów rolniczych do podlewania. Trwały prace przy budowie dworca PKS. Budowę rozpoczęto jeszcze w 1980r. Dużą pomoc miasto otrzymało ze strony „Naftobudowy”. Zakład ten był wykonawcą wiaty i peronów. Ostatecznie obiekt został oddany do użytku po sześciu latach budowy. Trwała rozbudowa kotłowni miejskiej na Hankówce. Środki na ten cel uzyskano z funduszy wojewody. Termin ukończenia prac był wielokrotnie przesuwany ze względu na brak niezbędnych materiałów. Trwała intensywna rozbudowa osiedla Krasińskiego-Szopena. Wybudowano uliczki o łącznej długości 1.200 m. Wykonano 80% chodników i kanały deszczowe. Wybudowano sieć elektryczną i teletechniczną. Zaawansowane prace prowadzono przy budowie wodociągu.

Wybudowano 400 mb kolektora ciepłowniczego na osiedle Na Kotlinę z przekopem pod ulicą Armii Czerwonej [Lwowska]. Na cmentarzu przy ulicy Mickiewicza wybudowano dom pogrzebowy i rozpoczęto budowę budynku administracyjnego. Na cmentarzu przy ulicy Gajowej wykonano kanalizację przeciwdeszczową i drogi dojazdowe. Wybudowano końcowe odcinki kanalizacji, wodociągu i gazociągu na osiedlu „Klasztorna Górka”. Zainstalowano tam dwie nowe stacje transformatorowe, zamontowano 14 punktów świetlnych i położono 2,4 km asfaltu. Na osiedlu XXX-Lecia wykonano 100 mb gazociągu i 400 mb sieci energetycznej z 9 punktami świetlnymi. Przygotowano dokumentację techniczną pod budowę osiedla Gorajowice II.

Na osiedlu Krasińskiego-Szopena oddano do użytku bloki nr 3, 4, 5, a w nich 100 mieszkań. Zakłady Gamrat „Erg” wybudowały przy ulicy Jagiełły 100 mieszkań. Dodatkowo wybudowano 45 domów prywatnych.

Wykonano kilometr nowych wałów przeciwpowodziowych.

Wyremontowano następujące ulice: Niegłowicką — przebudowano na odcinku 100 m z wykonaniem kanalizacji przeciwdeszczowej; Janka Krasickiego [Św. Jana z Dukli] remont z przebudową skrzyżowania z ul. Grunwaldzką; Towarowa — wykonano kanalizację przeciwdeszczową; Marchlewskiego [Kadyiego] — przeprowadzono gruntowną przebudowę podłoża wykonano nową nawierzchnię asfaltową i wybudowano chodniki; Ducala — przebudowana z położeniem pierwszej warstwy asfaltu i przebudową oświetlenia.

Przewodniczącym w kadencji 1988—90 został wybrany Zbigniew Bojanowski, a jego zastępcami Antoniego Bogdanowicza i Tadeusza Furmanka.

Podczas krótkiej bo zaledwie dwu letniej kadencji Rady udało się zrealizować następujące inwestycje: w ramach modernizacji i elektryfikacji PKP przeniesiono rampę wyładowczą z centrum miasta.

Tylko w 1988 r. oddano do użytku 124 mieszkania. A w 1989 r. kolejne 171 mieszkań.

Na osiedlu przy ulicy Krasińskiego otwarto nową bibliotekę i pawilony handlowe na parterach domów. Wykupiono tereny pod budownictwo mieszkaniowe z trzyletnim wyprzedzeniem. Między innymi przy ulicy Sikorskiego pod budowę 150 mieszkań. Zabezpieczono tereny pod budowę osiedla Na Kotlinie. W trakcie przygotowania były tereny pod budownictwo jednorodzinne na osiedlu Gądki i Gorajowice. Udało się wykupić teren pod planowaną budowę dworca MKS. Inwestowano w rozbudowę kotłowni na Hankówce zakupując dwa kotły. Planowano zakończenie inwestycji na tym obiekcie w 1991r. Oddano do użytku przychodnię na ulicy Szopena i Przychodnię Matki i Dziecka przy ulicy Mickiewicza. Rozpoczęto trwającą praktycznie do dnia dzisiejszego modernizację żłobka przy ulicy Puszkina [Franciszkańska]. Trwały intensywne prace przy modernizacji ujęcia wody. Przygotowano dokumentację do budowy progu spiętrzającego i planowano przedłużenie wodociągu o średnicy 600 mm do Brzyszczek.

Na posiedzeniu w dniu 26 lutego 1990r. zniesiono przepisy o najmie lokali na zasadzie decyzji administracyjnej.

Po wejściu w życie ustawy z dnia 8 marca 1990r. o reformie samorządu terytorialnego, w dniu 27 maja 1990r. w Jaśle przeprowadzono wybory radnych do Rady Miejskiej. Na początku swej działalności Rada pierwszej kadencji zmuszona była opracować nowy Statut Miasta Jasła i Regulamin Rady Miejskiej.

Rada Miejska uchwalała uchwały i kontrolowała ich wykonanie przez Zarząd Miasta. Radnych na posiedzenia zwołuje przewodniczący. Przed podjęciem decyzji Rada powierza przedmiot dyskusji komisji przedmiotowej, która opiniuje projekt. W Radzie Miasta Jasła pierwszej kadencji powołano komisje. W komisjach zasiadali radni i specjaliści spoza Rady Miejskiej. Burmistrzem został wybrany Andrzej Kachlik. Kierował on pracami Zarządu Miasta Jasła, który był organem wykonawczym, przygotowującym projekty uchwał dla Rady Miejskiej. Uchwały wprowadzali w życie pracownicy Urzędu Miejskiego. Zarząd zebrał się w czasie kadencji 264 razy, podejmując 275 uchwał własnych. Najważniejszym zadaniem Zarządu Miasta jest realizacja uchwał budżetowych Rady. Zarząd nadzorował pracę trzech przedsiębiorstw miejskich: Miejskiego Zarządu Budynków Mieszkalnych, Przedsiębiorstwa Budownictwa Komunalnego, Miejskiego Przedsiębiorstwa Gospodarki Komunalnej. Zarząd określał wykonawców i sposoby realizacji poszczególnych zadań w oparciu o uchwały Rady oraz nadzorował działalność zakładów budżetowych.

Rada podczas swej kadencji dokonała reorganizacji władz miejskich, co było zgodne z wymaganiami reformy. Opracowano akty regulujące funkcjonowanie Urzędu Miejskiego i Regulamin Pracy Urzędu. Dostosowano strukturę zatrudnienia do aktualnych wymogów Urzędu Miejskiego.

W 1993r. władze miejskie przystąpiły do przebudowy budynku Ratusza, w którym mieści się Urząd Miejski. Dobudowano poddasze, co pozwoliło wygospodarować nowe pomieszczenia biurowe oraz położono nowy dach. Skończyły się więc odwieczne problemy z cieknącym stropem.

Reforma dała miastu własne źródła dochodów:

  • Podatki i opłaty lokalne, takie jak: podatek od nieruchomości, podatek rolny, od środków transportu, podatek od spadków i darowizn, opłata targowa i inne.
  • Opłaty skarbowe.
  • Udział w podatku dochodowym od osób fizycznych – 15%, udział w podatku dochodowy od osób prawnych – 5%.
  • Subwencje i dotacje celowe z budżetu centralnego oraz wpływy z administrowania majątkiem komunalnym.

Ustawa nałożyła jednocześnie na organy samorządowe obowiązek utrzymywania instytucji kultury, kultury fizycznej, żłobków, dotowanie inwestycji miejskich.

Ustawa nakłada na samorząd obowiązek zapewnienia bezpieczeństwa publicznego. Służy temu między innymi Straż Miejska powołana na mocy Zarządzenia Burmistrza Miasta Jasła Nr 5/92 z dnia 31 stycznia 1992 r. Jej celem jest ochrona zieleni miejskiej, kontrola posesji i obiektów pod kątem ich estetyczności, z możliwością ukarania za panujący w ich obrębie nieporządek. Dotyczy to również sprawy plakatowania miasta. Straż miejska egzekwowała przestrzegania na terenie miasta przepisów ruchu drogowego oraz prawidłowości oznakowania ulic. Interweniowała w sprawach związanych z odśnieżaniem i utrzymaniem ulic i chodników. Likwidowała dzikie wysypiska śmieci. Straż Miejska prowadzi nadzór targowiska miejskiego. Aby poprawić skuteczność działania Straży Miejskiej, nawiązano współpracę z Komendą Rejonową Policji, 9 funkcjonariuszy i jednego pracownika obsługi.

Miasto wspiera funkcjonowanie czterech jednostek Ochotniczej Straży Pożarnej, a na ich utrzymanie gmina przeznaczyła w okresie kadencji Rady kwotę 295 mln starych złotych. Jednostki OSP działały w Żółkowie, Niegłowicach, Brzyszczkach i Hankówce. Miasto sfinansowało z własnych środków remont sprzętu przeciwpożarowego i gruntowny remont Domu Strażaka w Żółkowie.

Samorząd miejski przejął 13 przedszkoli. Duże koszty utrzymania przedszkoli, przy zmniejszającej się liczbie uczęszczających dzieci, wymusiły na władzach miasta zmiany organizacyjne w tych placówkach, co doprowadziło między innymi do redukcji zatrudnienia oraz likwidacji przedszkola przy ul. Szajnochy. Koszty utrzymania dzieci w przedszkolach pokrywali w części rodzice, a w części Urząd Miasta.

Miasto co roku wspierało finansowo działalność szkół na swoim terenie. Nakłady te wzrosły z 300 mln zł w 1991r. do 400 mln zł w 1994r. Ze środków tych dofinansowano budowę szkoły w Krajowicach, wykonano remonty w innych szkołach, a w niewielkim stopniu przekazano środki na zakup wyposażenia. Nadzór nad przeprowadzonymi pracami prowadził Wydział Inwestycji i Remontów Urzędu Miejskiego, ogłaszając przetargi, nadzorując wykonanie prac i dokonując odbioru technicznego.

W związku z obchodami 125 rocznicy istnienia Gimnazjum i Liceum w Jaśle, miasto w uznaniu zasług, jakie te placówki oświatowe włożyły w rozwój miasta, przyznało wsparcie finansowe w wysokości 200 mln zł.

Rada Miasta Jasła nie zdecydowała się na przejęcie w 1993 r. na swe utrzymanie szkół podstawowych, w związku z nieuregulowaną sprawą własności gruntów. Obawiano się, iż miasto nie udźwignie kosztów związanych z wykupem tych gruntów od prywatnych właścicieli. Dodatkowo nie było gwarancji ze strony państwa na spłatę zadłużenia placówek oświatowych. Państwo nie gwarantowało odpowiednich subwencji na utrzymanie szkół. Gwarantowane były jedynie środki na wynagrodzenie pracowników. Koszty utrzymania budynków i bieżącej działalności musiałby finansować samorząd.

Miasto przejęło działające w mieście instytucje kultury, finansowane dotychczas z budżetu państwa. Były to: Jasielski Dom Kultury, Biblioteka i Muzeum. Działalność tych instytucji finansowana była przez władze miejskie. Dodatkowo wspierano działalność organizacji o charakterze kulturalnym i oświatowym, takich jak: gazeta lokalna „Obiektyw Jasielski”, Rocznik Jasielski, Kalendarz Jasielski, Jasielską Orkiestrę „Sonore”, Młodzieżową Orkiestrę Symfoniczną, Chór „Echo”, Orkiestrę Dętą PKP, Młodzieżowy Dom Kultury, Związek Harcerstwa Polskiego. Miasto wspierało osiedlowe domy kultury, szkolne zespoły artystyczne ruchy ekologiczne. Zapoczątkowano wymianę kulturalną w ramach Euroregionu Karpackiego.

Na mocy ustawy z 1990r. gmina została zobowiązana do utrzymywania własnym kosztem placówek kultury fizycznej. Miasto przejęło Miejski Ośrodek Sportu i Rekreacji z zadłużeniem, które udało się spłacić oraz ukończyło budowę basenu kąpielowego oddanego do użytku mieszkańców w maju 1993 r. MOSiR organizował wiele imprez o charakterze sportowym i rekreacyjnym. Mieszkańcy mogli prowadzić zajęcia w siedmiu sekcjach sportowych. Rozpoczęto budowę kortów tenisowych. Miasto wspierało działalność klubów sportowych MZKS „Czarni” Jasło, „Nafta” Jasło, sekcję baseballu przy Szkole Podstawowej nr 9, i wiele innych.

W ramach skromnych możliwości miasto wspierało działalność Zespołu Opieki Zdrowotnej w Jaśle, przeznaczając środki na zakup sprzętu medycznego i leków. Pokrywało też koszty prowadzenia Terenowej Komisji ds. Przeciwdziałania Alkoholizmowi.

Z dniem 1 maja 1990r. rozpoczął działalność Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej, podporządkowany organizacyjnie Radzie Miejskiej Jasła. Podstawowym celem MOPS jest niesienie pomocy socjalnej i zaspokajanie potrzeb ludności. Korzystają z tego szczególnie rodziny i osoby dotknięte ubóstwem bądź zagrożone alkoholizmem i narkomanią. Pomoc świadczona jest również osobom niepełnosprawnym i dotkniętym długotrwałą chorobą. W latach 1990-94 MOPS zatrudniał 18 pracowników. Część z nich pracowała w tzw. rejonach opiekuńczych. W związku z pogarszającą się sytuacją gospodarczą na terenie miasta, środki przeznaczane na pomoc społeczną były z pewnością niewystarczające. Brakowało funduszy na zasiłki okresowe. Gmina starała się dofinansować dożywianie dzieci w szkołach i dorosłych, nie posiadających żadnych źródeł dochodu. Finansowano również pewne wydatki związane z przypadkami losowymi.

W lipcu 1990 r. miasto przejęło od PSS „Społem” plac targowy. Na targowisku prowadzony był handel artykułami rolnymi i zwierzętami gospodarskimi. Decyzją władz miejskich targowisko to zostało przeniesione na osiedle Kaczorowy, co doprowadziło do poprawy ruchu kołowego w mieście przez zmniejszenie zatłoczenia, zwłaszcza w dni targowe. Teren po targowicy zwierząt został wyasfaltowany. Ustawiono na nim stoły do handlu oraz wybudowano 40 pawilonów handlowych.

Targowisko było kilkakrotnie wydzierżawiane, ale dopiero zlecenie pobierania opłat targowych przez Straż Miejską, doprowadziło do podniesienia zysków z targowiska.

Obowiązkiem Rady Miejskiej i Zarządu Miasta jest zapewnienie czystości. W latach 1990-92 oczyszczanie miasta prowadzone było przez Miejskie Przedsiębiorstwo Gospodarki Komunalnej. Do obowiązków MPGK należało czyszczenie ulic, chodników wywóz śmieci, zimowe utrzymanie ulic i chodników oraz sprzątanie po okresie zimowym. Od 1993r. oczyszczanie miasta jest przedmiotem przetargu, co pozwoliło na obniżenie kosztów.

Aby poprawić estetykę miasta i zapewnić mieszkańcom bezpieczeństwo, znaczne środki przeznaczane były na oświetlenie. W celu obniżenia tych kosztów, starano się wprowadzić pewne rozwiązania techniczne, pozwalające na oszczędności. Wyłączono niektóre lampy w ciągach ulic nadmiernie oświetlonych, zainstalowano dokładne urządzenia sterujące, a także energooszczędne żarówki. Pozwoliło to na uzyskanie istotnych oszczędności.

Rada Miejska dużo uwagi poświęciła ochronie środowiska. W 1990 r. Jasło zostało zaliczone do miast o zagrożonym środowisku. Przyczyny tego był brak oczyszczalni ścieków komunalnych i nagromadzenie odpadów przemysłowych.

Najistotniejszą decyzją jaką podjęła Rada w dziedzinie ochrony środowiska, było rozpoczęcie budowy oczyszczalni ścieków oczyszczanie ścieków z terenu całego miasta. Z inwestycją tą wiąże się sprawa budowy kolektora ściekowego, doprowadzającego ścieki z miasta na teren oczyszczalni.

Aby poprawić zaopatrzenie mieszkańców w wodę wybudowano jaz na Wisłoce i zmodernizowano ujęcie wody co wpłynęło bezpośrednio na zwiększenie jej ilości i jakości.

Przystąpiono do likwidacji lokalnych kotłowni i modernizacji ciepłowni miejskiej „Hankówka”. Niektóre kotłownie zostały zmodernizowane i paliwo węglowe zastąpiono gazem ziemnym. Aby zmniejszyć zanieczyszczenie powietrza spalinami, zredukowano w centrum miasta niektóre przystanki MKS.

W celu usprawnienia wywozu, odpadów komunalnych, wprowadzono ich segregację.

Miasto utrzymywało na początku lat 90-tych 3,8 ha użytków zielonych. Największy teren zajmował park miejski ponad 2 ha. Podczas kadencji Rady zasadzono w różnych punktach miasta 15000 drzewek różnych gatunków. Aby obniżyć koszty utrzymania zieleni miejskiej, zastąpiono na niektórych klombach rośliny jednoroczne-wieloletnimi

W latach 1990-94 dokończono rozpoczęte wcześniej prace nad Miejscowym Planem Ogólnego Zagospodarowania Przestrzennego Miasta Jasła. Efektem tych prac jest powiększenie terenu przeznaczonego pod budownictwo mieszkaniowe o około 100 ha.

Wprowadzono korekty w przebiegu nowych ulic w związku z projektowaną nową ulicą zbiorczą wzdłuż trakcji kolejowej, która połączy centrum z dzielnicami północnymi i wschodnimi.

Po 1990r. gminy uzyskały osobowość prawną i zgodnie z ustawą miały przejąć komunalizowane nieruchomości, będące wcześniej własnością Skarbu Państwa. Proces ten przewidziany był na kilka miesięcy, ale w związku z nieuregulowaną sytuacją prawną wielu obiektów, nie udało się tego zrealizować. Podczas kadencji 1990-94 r. władzom miasta udało się skomunalizować większość nieruchomości o znaczeniu gospodarczym, na łączną powierzchnie 125 ha. Do skomunalizowania pozostało około 149 ha. Gmina gospodaruje mieniem skomunalizowanym poprzez sprzedaż działek budowlanych, sprzedaż działek zabudowanych będących przedmiotem użytkowania wieczystego, sprzedaż całości bądź części przedsiębiorstw, oddawanie w zarząd i użytkowanie wieczyste np. spółdzielniom mieszkaniowym, oddawanie w najem lokali użytkowych. Miasto nabywa również grunty niezbędne do realizacji inwestycji miejskich, między innymi pod budowę oczyszczalni ścieków i wysypiska śmieci w Sobniowie. W sumie zakupiono grunty o powierzchni 17 ha.

Gmina prowadzi prace o charakterze remontowo inwestycyjnym.

Do najważniejszych prac jakie prowadzono podczas kadencji Rady należy zaliczyć:

  • Uzbrajanie terenu pod budownictwo mieszkaniowe na osiedlu Górka Klasztorna I i Gorajowice II. Na osiedlu XX lecia i Szopena – Zachód, wybudowano zasilanie elektryczne i oświetlenie przy ul. Wincentego Pola.
  • Budowę obwałowań na Wisłoce, Jasiołce i potoku w Warzycach. W sumie wykonano 600 mb wałów ziemnych i 110 mb wałów żelbetowych. Prace te wymagały przełożenia 840 mb gazociągu i podobnej długości linii energetycznej. Wiele środków pochłonęła konserwacja istniejących obwałowań.
  • Budowę basenu kąpielowego i rozpoczęcie budowy kortów tenisowych, prowadzenie prac wykończeniowych na zapleczu stadionu sportowego w Sobniowie.
  • Budowę bloków mieszkalnych przejętą przez Spółdzielnię Mieszkaniową „Budowlani”.
  • Opracowanie na początku 1991r. koncepcji modernizacji układu komunikacyjnego miasta Jasła, przewidującej budowę nowego mostu na Jasiołce i drogi łączącej ul. Przemysłową z ul. 3 Maja.
  • Dom Ludowy w Żółkowie.
  • Wodociąg Sobniów.
  • Rozbudowę cmentarza przy ul. Mickiewicza.
  • Modernizację oświetlenia miejskiego, zwłaszcza jego rozbudowa na osiedlach Gądki, Brzyszczki, Bryły, Żółków, Ulaszowice, Kaczorowy.
  • Nadbudowę budynku Urzędu Miejskiego. Pozwoliło to na wygospodarowanie dodatkowej powierzchni około 470m² i wkomponowanie budynku w istniejącą zabudowę Rynku.
  • Remonty i budowę dróg: wyasfaltowano ulice o łącznej powierzchni 45.000 m² i na osiedlach wyżwirowano drogi o powierzchni 38.000m².
  • Modernizację wysypiska śmieci.
  • Likwidację barier architektonicznych w mieście.
  • Modernizację kotłowni.
  • Budowę oczyszczalni ścieków.
  • Wybudowanie progu piętrzącego na Wisłoce wysokości 1 m. Inwestycja ta pozwoliła na rozwiązanie problemów z wodą w mieście. Zmodernizowanie ujęcie wody poprzez wykonanie pompowni wysokiego tłoczenia i wybudowanie 1200 mb wodociągu o średnicy 600 mm.
  • Wybudowanie 600 mb kolektora ściekowego, łączącego kanały miejskie z oczyszczalnią.

W wyborach samorządowych w 1994 r. na 27.072 uprawnionych w głosowaniu wzięło udział 35,5% uprawnionych. Wybrano 28 radnych. Samorządowy Komitet Wyborczy uzyskał 11 mandatów, Podkarpackie Forum Prawicy 10, Związek Zawodowy Pracowników PKP i Rafineryjny Komitet Wyborczy po 1, kandydaci niezależni 5. Radnych wybierano w okręgach jednomandatowych.

Na inauguracyjnym posiedzeniu w dniu 5 lipca 1994 r. W sali JDK radni złożyli ślubowanie i dokonali wyboru przewodniczącego Rady, jego dwóch zastępców i sekretarza. Przewodniczącym wybrano Franciszka Bosaka, który sprawował swoją funkcję do lutego 1997 r. Po jego rezygnacji funkcję przewodniczącego objął Andrzej Smyka. Zastępcami przewodniczącego wybrano: Ryszarda Serwińskiego i Aleksandra Szurę. Sekretarzem rady został Andrzej Smyka. Po rezygnacji Ryszarda Serwińskiego w sierpniu 1996 r. a jego miejsce wybrano Roberta Radwana, który pełnił swą funkcję od 26 września1996 r. Delegatami do sejmiku samorządowego zostali wybrani Janusz Przetacznik i Zbigniew Raczoń. Po odwołaniu Zbigniewa Raczonia z funkcji delegata zastąpił go Zygmunt Malarz. W oparciu o uchwalone na posiedzeniu w dniu 14 lipca 1994 r. zasady wyboru Zarządu Miasta Jasła na sesji w dniu 28 lipca Rada dokonała wyboru Zarządu Miasta, a w dniu 25 sierpnia wybrano nowego sekretarza miasta.Wybrani zostali: Burmistrzem Janusz Rak, jego zastępcą Kazimierz Siuta, sprawujący swą funkcję do rezygnacji w maju 1995 r. Na wakujące stanowisko Rada powołała 22 czerwca Andrzeja Biernackiego. Po jego nagłej śmierci, od 25 grudnia 1995 r. zastępcą burmistrza był Wojciech Kwilosz. Członkami Zarządu Miasta Jasła zostali wybrani: Juliusz Jankisz, Józef Jagielski, Janusz Przetacznik. Na stanowisko Sekretarza Miasta powołano Andrzeja Wojdyłę.

Na posiedzeniu w dniu 29 kwietnia 1997 r. burmistrz Janusz Rak przedstawił sprawozdanie z realizacji budżetu za 1996r. i wniosek o udzielenie absolutorium Zarządowi Miasta. Wniosku tego nie poparły Stałe Komisje Rady: Rewizyjna, Finansowo-Budżetowa i Komisja Rozwoju. Zarządowi zarzucono nie wykonanie budżetu w dziale – dochody. Po burzliwej dyskusji w wyniku przeprowadzonego głosowania Rada nie udzieliła Zarządowi absolutorium, co było równoznaczne z wnioskiem o odwołanie Zarządu Miasta. Regionalna Izba Obrachunkowa w Rzeszowie negatywnie zaopiniowała wniosek Komisji Rewizyjnej. Uzasadniała swą decyzję faktem, iż wykonanie budżetu w kwotach globalnych było prawidłowe. Na kolejnej sesji Rady w dniu 5 czerwca 1997 r. ponownie wrócono do sprawy absolutorium. Ostatecznie Rada w głosowaniu tajnym nie udzieliła Zarządowi Miasta absolutorium. W trakcie dyskusji członkowie Zarządu Miasta postanowili wobec braku zrozumienia pomiędzy Radą i Zarządem złożyć rezygnację z zajmowanych stanowisk. Na kolejnych XLIII i XLIV sesjach Rady Miejskiej Jasła powołano nowy Zarząd Miasta w następującym składzie:

Burmistrz — Andrzej Czernecki
Zastępca — Marian Gancarz
Członkowie: Zygmunt Malarz, Marian Gorgosz, Jacek Dietl.
Sekretarz Miasta Tadeusz Górczyk.

Rada na początku kadencji powołała komisje problemowe.

Ostatnie posiedzenie Rady odbyło się w dniu 18 czerwca 1998 r. Radni podczas kadencji zebrali się na 59 sesjach i podjęli ponad 600 uchwał. Z prac w Radzie zrezygnowali: Ryszard Serwiński, Edmund Półchłopek, Stanisław Kwarciany, Andrzej Madejczyk. Podczas kadencji zmarł Jan Wygonik.

Zgodnie z postanowieniami nowego Regulaminu Rady Miejskiej Jasła na posiedzeniu w dniu 14 listopada 1995 r. zredukowano liczbę komisji problemowych do sześciu, powołując następujące Komisje: Rewizyjną, Rozwoju Gospodarczego, Komunalną, Finansowo-budżetową, Spraw społecznych, Statutową, Inwentaryzacyjną – w celu uporządkowania spraw majątkowych miasta.

Uregulowano też sprawę zasiadania radnych w komisjach. Dotychczas każdy radny mógł zasiadać w tylu komisjach, w ilu uznał za stosowne. Po zmianach mógł zasiadać jedynie w trzech.

Jako sprawy priorytetowe dla rozwoju miasta podczas kadencji Rady uznano zaopatrzenie miasta w wodę, ciepłownictwo, oczyszczalnię ścieków, komunikację i mieszkalnictwo.

Do niewątpliwych sukcesów Rady należy sprawne uchwalenie Statutu Miasta Jasła, Regulaminu Rady Miejskiej Jasła i Regulaminu Wyborów członków Komisji.

Na posiedzeniu w dniu 26 stycznia 1995 r, Rada zatwierdziła proponowany przez Zarząd miasta budżet na 1995 r. Przewidywano po stronie dochodów kwotę 13.242.000 zł, a po stronie wydatków 17.492.000 zł. Niedobór w wysokości 4.250.000 zł zamierzano pokryć nadwyżką z lat ubiegłych w wysokości 1.250.000 zł i pożyczkami w Narodowym Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Warszawie i Wojewódzkim Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej w Krośnie, na łączną kwotę 3.000.000 zł. Środki te zamierzano zużytkować na kontynuowanie budowy oczyszczalni ścieków. Oczyszczalnia ścieków ze względu na koszty jej budowy (200 mld zł) determinowała poczynania Rady i Zarządu Miasta w omawianym okresie. Aby uzyskać odpowiednie środki, władze miasta zdecydowały się na kredyt pod zastaw hipoteczny instytucji miejskich. Zastawiono Muzeum i Jasielski Dom Kultury. Władzom miasta udało się pozyskać 500.000 zł z rezerwy budżetowej Rady Ministrów i wpisanie oczyszczalni na a listę inwestycji finansowanych częściowo z budżetu centralnego. Dzięki temu uzyskano 1.940.000 zł. Wstępny rozruch oczyszczalni miał miejsce we wrześniu 1995 r., a uroczyste otwarcie 6 września 1996 r. W 1996 r. gmina rozpoczęła spłatę kredytu zaciągniętego w NFOŚiGW w wysokości 7.500.000 zł. Dzięki terminowym spłatom oraz osiągniętym efektom ekologicznym w 2000 r. Gminie Miejskiej Jasła umorzono w 2000 r. 1.050.000 zł. Oczyszczalnię wybudowano na terenie o powierzchni 4,5 ha. Jej przepustowość to 20.000 m3/ na dobę w porze suchej i 72.000m3/na dobę w porze deszczowej. Obiekt oczyszczalni wymagał połączenia z siecią kanalizacji miejskiej. W omawianym okresie kanalizacja obejmowała w zasadzie jedynie centrum miasta i miała długość około 50 kilometrów. W omawianym okresie sporządzano dokumentację i trwała budowa kolektorów ściekowych A i E oraz kanalizacja na ul. 17-Stycznia, budowano kolektory ściekowe na ulicy Śniadeckich i Towarowej, a w 1997 r. rozpoczęto roboty kanalizacyjne w Brzyszczkach, Sobniowie, na Górce Klasztornej, w Krajowicach i Hankówce. Dużym nakładem środków prowadzono intensywne prace przy uzbrojeniu nowobudowanego osiedla Gorajowice. Uruchomiono również nową hydrofornię na osiedlu Na Kotlinę. Poprawiło to w znaczny sposób zaopatrzenie w wodę na tym osiedlu. W 1996 r. Oddano do eksploatacji nowy wodociąg na osiedlu Sobniów.

Dużym problemem dla miasta Jasła były nielegalne wysypiska śmieci. Rada i Zarząd Miasta uznały iż najlepszym rozwiązaniem będzie samoopodatkowanie się mieszkańców na rzecz wywozu odpadków. Projekt został poddany pod referendum w dniu 5 listopada 1995 r. Za samoopodatkowaniem się głosowało przeszło 84 % mieszkańców biorących udział w referendum. Zarząd postawił sobie za cel bardzo szybkie wprowadzenie w życie nowych przepisów dotyczących wywozu odpadków. Weszły one w życie już w sześć miesięcy od uchwalenia. Podczas kadencji Rady trwały intensywne prace przy rozbudowie wysypiska śmieci dla Jasła. Wykupiono działki, wykonano nowe kwatery do składowania odpadów, przebudowano drogę wewnętrzną, plac manewrowy i wybudowano ogrodzenie ochronne. Zakupiono również nową wagę samochodową.

W miarę posiadanych środków starano się rozwiązywać problemy komunikacyjne i mieszkaniowe. Jeżeli mowa o komunikacji, to Rada odjęła decyzję o budowie tak zwanej drogi południowej. Projekt tej inwestycji miał wśród radnych zarówno zwolenników jak i przeciwników. Przeciwnicy uznawali go za połowiczny i nie rozwiązujący podstawowych problemów komunikacyjnych miasta. Uważano, iż największym problemem dla mieszkańców jest ruch lokalny i wszelkie rozwiązania powinny zmierzać w tym kierunku, by umożliwić mieszkańcom łatwiejsze korzystanie z sieci dróg lokalnych. Zwolennicy drogi południowej uważali że największa zaletą tej koncepcji jest możliwość podzielenia budowy na etapy, a więc łatwiej będzie ją finansować. Na posiedzeniu w dniu 26 września 1996 r. radni podjęli uchwałę o realizacji inwestycji wieloletniej pod nazwą „Modernizacja Układu Komunikacyjnego w Jaśle”. Do końca roku 1996 udało się między innymi wykupić tereny pod budowę mostu na Jasiołce. Prace przygotowawcze trwały przez cały rok 1997 i w dnu 10 grudnia poświęcono kamień węgielny. Równocześnie trwały prace przy budowie dróg na osiedlu Ulaszowice i przebudowywano ul. Dobrzańskiego. Zarząd Miasta starał się zapewnić środki finansowe na inwestycje miejskie. Ich podstawowym źródłem były zawsze podatki miejskie i opłat. Aby nie sięgać jedynie do kieszeni obywateli, starano się o pozyskanie środków dodatkowych. Między innymi w dniu 5 lutego 1998 r., na zaproszenie wicemarszałka Sejmu Stanisława Zająca, do Warszawy udała się delegacja Urzędu Miasta Jasła w sprawie rozmów w Ministerstwie Ochrony Środowiska, Ministerstwie Transportu i Ministerstwie Skarbu. Szczególne znaczenie dla miasta miały rozmowy w sprawie przejęcia finansowania kosztów budowy tzw. drogi południowej. Dzięki wsparciu ze strony wicemarszałka Sejmu RP Stanisława Zająca i wojewody krośnieńskiego Bogdana Rzońcy miasto otrzymało z budżetu państwa dotację w wysokości 3,6 miliona złotych.

Dużym problemem w mieście był niewątpliwie brak mieszkań. Na budowę nowych miasto nie posiadało środków. Aby racjonalnie gospodarować substancją mieszkaniową, powołano komisję, która rozpatrywała wnioski o przyznanie lokalu mieszkalnego. Wiele kontrowersji wzbudziła wśród mieszkańców decyzja podjęta przez Radę na posiedzeniu w dniu 10 kwietnia 1995 r. sprzedaży mieszkań komunalnych z 90% zniżką ich dotychczasowym najemcom, jeżeli wykupią oni wszystkie należące do gminy lokale w budynku. Krytykowano Radę i Zarząd Miasta, że rozdaje mienie komunalne. Radni uznali jednak, iż korzystniej będzie sprzedać wszystkie lokale po zaniżonej nawet cenie, niż ponosić rosnące wciąż koszty ich remontu i utrzymania.

Z początkiem 1996 r. Gmina Miejska Jasło musiała przejąć na utrzymanie szkoły podstawowe. Wiązało się to z wyasygnowaniem z kasy miejskiej dodatkowych środków na utrzymanie budynków i unormowaniem statusu prawnego terenów, na których stały budynki szkolne. Według ówczesnych szacunków, na bieżące remonty budynków należało przeznaczyć około 10 miliardów złotych. Środki jakie można było wyasygnować z dotacja kuratorium to około 2 miliardy złotych. Łączne koszty utrzymania szkół stanowiły 25% wydatków gminy, a subwencja jedynie 4 %. Miasto już od 1993 r. przeznaczało corocznie część swego budżetu na remonty budynków szkolnych. Pozwoliło to na usunięcie szczególnie drastycznych zaniedbań.

We wrześniu 1996 r. Rada podjęła decyzję o przystąpieniu do budowy krytej pływalni w Jaśle. Postulat tej inwestycji wracał wielokrotnie w pracach Rady, ale ze względu na brak środków finansowych był stale odkładany. Radni uznali za niezbędne wybudowanie pływalni wkomponowanej w już istniejące obiekty MOSiR, o niecce długości 25 m ale bez atrakcji dodatkowych, za jakie wówczas uznano na przykład zjeżdżalnię. Zjeżdżalnię, kawiarnię i trybuny planowano dobudować później. Na ten cel planowano przeznaczyć około 30 milionów złotych. Zarząd Miasta liczył na wsparcie ze środków wojewódzkich w wysokości 1/3 wydatków. Liczono również na wsparcie z PFRON-u w wysokości 2-2,5 mln złotych.

W celu poprawienia estetyki miasta, ogłoszono na przełomie 1996/97 roku konkurs na koncepcję zagospodarowania Rynku w Jaśle.

W 1996 r. Jasło wypracowało jako pierwsze miasto na Podkarpaciu i jedno z pierwszych w kraju, Studium Architektonicznych i Urbanistycznych Warunków Zagospodarowania Miasta Jasła. Zawierało ono wizję rozwoju miasta na kolejne lata, pozwalało na planowanie inwestycji i ich racjonalizację.

Rada zdawała sobie sprawę, iż niektóre poczynania samorządu powinny być realizowane przy współpracy z innymi gminami. Między innymi starano się o nawiązanie współpracy z gminą Dębowiec w sprawie oczyszczalni ścieków. Uznano, iż korzystniej będzie dofinansować budowę kolektorów, które połączą Dębowiec z oczyszczalnią w Jaśle, niż oczyszczać wodę z Dębowca.

W dniu 12 grudnia 1997 r. Rada Miejska podjęła uchwałę o przystąpieniu Jasła do Związku Miast Polskich. Miasto zobowiązało się płacić składkę w wysokości 0,08 zł od mieszkańca. Planowano, iż z przynależność Jasła do ZMP przyniesie określone korzyści: możliwość uczestniczenia w podejmowaniu decyzji przez władze samorządowe i opiniowanie projektów uchwał i ustaw sejmowych. W dniu 14 stycznia 1998 r. doszło do pierwszego spotkania (po rejestracji 12 listopada 1997 r.) przedstawicieli Związku Gmin Wisłoka. Za główny cel uznano odwrócenie niekorzystnych zmian jakości wody w rzece Wisłoce. Przewodniczącym ZGW został burmistrz Andrzej Czernecki. Do Związku przystąpiły następujące gminy: Jasło, Nowy Żmigród, Krempna, Tarnowiec, Brzyska, Osiek Jasielski, Brzostek, Żyraków, Sękowa, od 2 czerwca 1998 r. Kołaczyce. Jako cel główny postawiono sobie budowę zbiornika wodnego na Wisłoce. Inwestycji tej nie udało się jednak zrealizować.

Mieszkańcy miasta oceniają działania samorządu zwracając przede wszystkim uwagę na efektywność działań samorządu i sposób załatwiania spraw urzędowych. Wiadomo iż wszelkie działania inwestycyjne mają zawsze tylu zwolenników, co i przeciwników. Ocena działań urzędników bywa z kolei przeważnie negatywna. Zarówno Rada jak i Zarząd Miasta w trosce o petentów starały się wprowadzić przepisy, które pozwoliły na lepszy wizerunek urzędników. Pierwszym tego typu posunięciem było wprowadzenie identyfikatorów. Sposób załatwiania spraw miał również ulec zmianie poprzez komputeryzację urzędu. Zmodernizowano również budynek Ratusza. Przebudowano sanitariaty dostosowując je dla osób niepełnosprawnych.

Podczas II kadencji starano się o integrację społeczności lokalnych. Między innymi przekazano do użytku nowo wybudowany Dom Ludowy w Żółkowie i rozpoczęto budowę Domu Ludowego w Krajowicach. W 1998 r. Oddano do użytku budynek socjalno administracyjny na stadionie na osiedlu Sobniów.

Ważnym wydarzeniem w dziejach miasta było uznanie św. Antoniego Padewskiego patronem miasta Jasła. Stosowną uchwałę radni podjęli na posiedzeniu w dniu 27 marca 1996 r. W mieście miał miejsce cykl uroczystości związanych z tym wydarzeniem. Rada, w trakcie kadencji, nadała również zasłużonym dla miasta regionu i kraju tytuły Honorowy Obywatel Miasta Jasła. Otrzymali je: w dniu 12 grudnia 1995 r. płk Józef Modrzejewski legendarny dowódca AK na Podkarpaciu, jego imieniem nazwano również dawną ulicę Findera w Jaśle; w dniu 17 kwietnia 1997 r. Maria Wolny, córka urodzonego w Jaśle artysty malarza Ignacego Pinkasa (przekazała ona do Muzeum Regionalnego w Jaśle spuściznę po artyście – sumie ponad dwieście obrazów, wiele fotografii i dokumentów); na posiedzeniu w dniu 27 marca 1997 r. Rada nadała tytuły Honorowego Obywatela Miasta Jasła Albinowi Pietrusowi i Władysławowi Świstakowi; 22 czerwca 1997 r. został uhonorowany pośmiertnie Henryk Dobrzański „Hubal”; a sesji w dniu 7 października 1997 r. wyróżniono również pośmiertnie tym zaszczytnym tytułem długoletniego dyrektora Miejskiej Biblioteki Publicznej w Jaśle Mariana Matysika; w dniu 28 maja 1998 r. tytuł Honorowego Obywatela Miasta Jasła otrzymał ks. abp Ignacy Tokarczuk.

Z okazji 15 rocznicy zamachu na papieża Jana Pawła II radni postanowili zmienić nazwę ulicy H. Sawickiej na ulicę Jana Pawła II.

Podczas kadencji radni odbyli blisko 60 sesji, uchwalając ponad 600 uchwał.

Wybory do Rady Miejskiej Jasła III kadencji wybrani zostali w wyborach w dniu 11 października 1998 r. Na posiedzeniu w dniu 6 listopada Rada dokonała wyboru przewodniczącego i wiceprzewodniczących Rady Miejskiej Jasła. Przewodniczący został Radwan Robert ; wiceprzewodniczącymi: Zdzisław Dziedzic, Józef Lenartowicz i Piotr Rojewski. Na kolejnych posiedzeniach w dniu 24 i 30 listopada dokonano wyboru Zarządu Miasta w składzie:

Burmistrz Miasta Jasła – Andrzej Czernecki
Zastępca Burmistrza Miasta Jasła – Krzysztof Wnęk
Członkowie Zarządu Miasta Jasła: Adam Owiński, Marian Gorgosz, Jerzy Sołtys.
Sekretarz Miasta Jasła – Tadeusz Górczyk
Skarbnik Miasta Jasła – Jacek Borkowski

Na posiedzeniu w dniu 30 listopada 1998 r. Radni dokonali wyboru Komisji. Powołano dziesięć komisji stałych. Nad wprowadzeniem w życie uchwał Rady Miejskiej Jasła czuwał Urząd Miasta Jasła i jego wydziały.

Rada i Zarząd Miasta III Kadencji w swych działaniach musiała przede wszystkim kontynuować inwestycje rozpoczęte przez poprzedni Zarząd Miasta. Największa z tych inwestycji to niewątpliwie oczyszczalnia ścieków i system kanalizacji miasta. W dniu 28 września 1999 r. oddano do użytku wodociąg na osiedlu ”Gamrat”. Pozwolił on zaopatrzyć w wodę pitną 1.500 mieszkańców tego osiedla i znajdujące się na nim instytucje.

Nie mniej istotnym problemem była sprawa komunikacji w mieście. Już na początku kadencji w dniu 18 grudnia 1988 r. oddano do użytku nowy most na rzece Jasiołce. Aby most mógł spełniać swe funkcje niezbędne było zmodernizowanie prowadzących do niego ulic. Szczególnie palącą była sprawa wybudowania wiaduktów kolejowych umożliwiających połączenie Jasła z Sobniowem. Pierwsza umowa została zawarta z PKP w dniu 30 kwietnia 1999 r., a doprecyzowana została 30 maja 2000 r. Ostateczną zawarto 12 grudnia 2000 r. Wykonawcą inwestycji zostało Kieleckie Przedsiębiorstwo Robót Mostowych SKANSKA S.A. Kielce. Prace rozpoczęto 18 grudnia 2000 r. Prace ukończono w czerwcu 2000 r., a w styczniu 2002 r. wiadukty zostały oddane do użytku. Po zakończeniu tej części inwestycji rozpoczęto przebudowę ulicy Hutniczej. Końcem lipca 2002 roku oddano do użytku odcinek drogi od ulicy Metzgera do mostu na Jasiołce. Równocześnie z przebudową wiaduktów 10 maja 2001 r. nastąpiło rozpoczęcie budowy ul. Kasprowicza, która połączyła ul. Jana Pawła II i ul. Floriańską. Wybudowano rondo i zmodernizowano oświetlenie. Ulicę Kasprowicza oddano do użytku 28 sierpnia 2002 r.

Największe emocje wśród mieszkańców wzbudzała niewątpliwie sprawa przebudowy nawierzchni Rynku i budowa krytej pływalni w Jaśle. Na sesji w dniu 2 grudnia 1999 r. radni podjęli uchwałę o modernizacji płyty Rynku. Przeznaczono na ten cel 2.500.000 zł. W dniu 12 grudnia 2000 r. nastąpiło rozstrzygnięcie przetargu i wyłoniono wykonawcę. Prace prowadziło Przedsiębiorstwo Usługowo Handlowe „Steinbudex” ze Świdnicy. Sama płyta rynku jest jedynie początkiem inwestycji miejskich mających na celu przywrócenie mu reprezentacyjnego charakteru. Miasto opracowało specjalny projekt rewitalizacji Rynku zawierający szczegółowe plany odnowienia kamieniczek by zapewnić ład architektoniczny.

Sprawa budowy krytej pływalni podejmowana była już przez radnych poprzednich kadencji. Ze względu jednak na brak odpowiednich środków finansowych dopiero jednak w dniu 15 stycznia 1999 r. zapadły ostateczne decyzje w sprawie zawarcia umowy na wykonanie projektu z firmą Team Architektura i Systemy Komputerowe z Buska Zdroju. Przetarg na wykonanie obiektu został rozstrzygnięty w dniu 9 października 2000 r. Wykonanie inwestycji zlecono firmie Mitex z Kielc. Jej atutem w przetargu była cena i oferta zatrudnienia dla miejscowych pracowników. Kamień węgielny został wmurowany 30 stycznia 2001 r. Prace budowlano montażowe trwały do połowy 2002 r. Obiekt został oddany do użytku 10 lipca, a koszty budowy wyniosły około 17 mln złotych.

W tym samym czasie oddano do użytku nowo wybudowane korty tenisowe oddane w zarząd Miejskiego Ośrodka Sportu i Rekreacji.

W dziedzinie ochrony środowiska nie ograniczono się jedynie do budowy oczyszczalni ścieków i kanalizacji, której sieć pokrywa w tej chwili prawie 80% powierzchni Jasła. Starano się również uregulować sprawę gospodarowania odpadami komunalnymi. Sukcesem Rady w tej dziedzinie było niewątpliwie opracowanie kompleksowego programu zagospodarowania odpadów i uregulowania formalno prawne w sprawie wysypiska śmieci, które do tej pory działało praktycznie nielegalnie. Wysiłki miasta w dziedzinie ekologii i ochrony środowiska znalazły uznanie w postaci wyróżnienia miasta dyplomem i medalem „Gmina Przyjazna dla Środowiska”. W dniu 15 grudnia 1999 r. dyplom i medal z rąk prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego odebrał burmistrz miasta Jasła Andrzej Czernecki. Sukcesy Jasła w dziedzinie ekologii dostrzeżone zostały i w regionie. W kwietniu 2000 r. Jasło zdobyło I nagrodę w drugiej edycji konkursu Najaktywniejsze formy edukacji ekologicznej w gminie. Wspomnieć należy o powołanym w 1997 r. Związku Gmin Wisłoka, którego celem jest koordynacja działań samorządów lokalnych na rzecz ochrony środowiska. Obecnie należy do Związku 16 gmin a jego przewodniczącym po raz kolejny został burmistrz Jasła Andrzej Czernecki. Miasto dofinansowało również Miejski Zakład Gospodarki Odpadami przeznaczając środki na zakup wagi elektronicznej, budowę boksów i dojazdów. Zakupiono kilkadziesiąt pojemników do segregacji odpadków.

W dniu 16 grudnia 1999 r. Rada Miejska Jasła podjęła uchwałę w sprawie realizacji programu „Jasło bez barier” Celem miało być dostosowanie infrastruktury miejskiej do standardów umożliwiających funkcjonowanie osób niepełnosprawnych. Miasto zamierzało wydać na ten cel 250.000 zł. do 2002 r. Efektem tego programu jest przebudowa przejść dla pieszych, wykonanie podjazdów i zamontowanie wind w instytucjach miejskich, oraz przystosowane sanitariatów dla niepełnosprawnych.

Wiele uwagi poświęcono planowaniu działań na następne lata. Efektem tych prac jest uchwalona na posiedzeniu w dniu 21 grudnia 2000 r. Strategia Rozwoju Miasta Jasła na lata 2000 — 2006.

Jasło jako jedno z nielicznych na Podkarpaciu może się poszczycić doskonałymi wynikami w budowie mieszkań komunalnych. W ramach Towarzystwa Budownictwa Społecznego udało się po kilkunastu latach zastoju oddać do użytku w dniu 24 lipca 2000 r 30 mieszkań przy ul. Szajnochy 43, zmodernizować budynki przy ul. 1-go Maja 6 i ul. Kościuszki 31 poprzez nadbudowanie piętra. Rozpoczęto budowę nowego bloku mieszkalnego przy ulicy Krasińskiego, w którym planuje się oddać do użytku 130 mieszkań.

W kręgu zainteresowania Rady znalazły się również sprawy oświaty. W związku z wprowadzeniem w Polsce reformy systemu oświaty Rada Miejska Jasła musiała uporządkować sprawy związane z likwidacją szkół podstawowych ośmioklasowych i przekształceniem ich w szkoły sześcioklasowe. Powołane zostały dwa gimnazja nr 1 na ulicy Czackiego i nr 2 na ulicy Szkolnej. Miasto utrzymuje 8 szkół podstawowych i dwa gimnazja. Do szkół uczęszcza blisko 5,5 tysiąca dzieci. Na sesji w dniu 11 marca 1999 r. ustalono granice obwodów szkolnych dla szkół podstawowych. Do zadań Rady należało również opracowanie zasad wynagradzania nauczycieli. Przekształcono pod względem organizacyjnym Przedszkola Miejskie. Między innymi w 1999 r. Podpisano umowę z Gminą Kołaczyce na wspólne finansowanie oddziału przedszkolnego w Szkole Podstawowej w Krajowicach.

Podczas Kadencji Rady nadano ustanowiono nowych patronów szkół w II liceum Ogólnokształcącym – Józefa Modrzewskiego i Szkole Podstawowej nr 11 Prymasa Tysiąclecia Kardynała Stefana Wyszyńskiego . Wyzwaniem dla Zarządu Miasta był wybuch w Szkole Podstawowej nr 4 w Jaśle w lipcu 2000 r. miasto musiała przeznaczyć na remont obiektu 800.000 zł. 19 września 2000 r. rozstrzygnięto przetarg na budowę Szkoły Podstawowej nr 12 na Osiedlu rafineryjnym. 30 maja 2001 r. zawarto umowę na budowę sali gimnastycznej przy Szkole Podstawowej nr 10 w Brzyszczkach a oddano do użytku 18 września 2002 r. Koszt inwestycji to według planów 800.000,00 zł.

Miejska Biblioteka Publiczna 24 lutego 2000 r. dzięki dotacjom Urzędu Miasta wprowadziła system komputerowy do obsługi czytelników.

Na posiedzeniu w dniu 30 czerwca 1999 r. Rada Miejska Jasła podjęła decyzje o współuczestniczeniu w utworzeniu w Jaśle Zamiejscowego Ośrodka Dydaktycznego Wydziału Inżynierii Mechanicznej i Robotyki Akademii Górniczo Hutniczej w Krakowie w systemie zaocznym. Otwarto dwa kierunki: Maszyny do robót ziemnych i transportu bliskiego, Urządzenia Ochrony Środowiska. Inauguracja roku akademickiego miała miejsce w dniu 25 września 1999 r. Rok akademicki rozpoczęło 60 studentów. Ze strony Zarządu Miasta Jasła sprawami uruchomienia ośrodka kierował dr inż. Adam Owiński, były wieloletni pracownik naukowy AGH w Krakowie.

Wyrazem troski o najbiedniejszych było przekazanie przez Urząd Miasta budynku przy ulicy Marii Konopnickiej na noclegownię dla bezdomnych.

Starania Rady Miejskiej Jasła zmierzały w kierunku rozwoju szeroko pojętej kultury. Jednym z aspektów tych działań były starania o zabytki i estetykę miasta. 21 sierpnia 2000 r. rozpoczęto remont glorietki Odrestaurowano stolarkę a na dach powrócił Eol. Przebudowano Pomnik Grobu Nieznanego Żołnierza, Odrestaurowano figurę św. Jana Nepomucena na jasielskim Rynku. Na skwerze św. Antoniego przy ulicy Adama Mickiewicza pomnik Patrona Miasta Jasła. Radni w dniu 31 lipca 2001r. wyrazili zgodę na budowę w Jaśle nowego pomnika W hołdzie żołnierzom AK. Pomnik został odsłonięty w dniu 9 grudnia 2001 r. Stanął w miejscu więzienia jasielskiego, jako upamiętnienie brawurowej akcji żołnierzy AK którzy w nocy z 5/6 sierpnia 1943 r. uwolnili przetrzymywanych w nim więźniów. Wyremontowano kapliczkę przy ul Jagiełły i PCK.

Radni nadali Tytuły Honorowych Obywateli Miasta Jasła: w dniu 29 kwietnia 1999 r. ks. Dr Stanisławowi Kołtakowi, długoletniemu proboszczowi parafii pw. Św. Stanisława Biskupa i pani Stefanii Woytowicz — śpiewaczce; 16 października 2000 r. Rada nadała w 22 rocznicę pontyfikatu Tytuł Honorowego Obywatela Miasta Jasła papieżowi Janowi Pawłowi II. Akt nadania tytułu i medal wręczyła papieżowi delegacja władz samorządowych podczas specjalnej audiencji w dniu 20 listopada 2000 r.Na uroczystej sesji w dniu 3 maja 2001 r. Honorowe Obywatelstwo Miasta Jasła otrzymał Stanisław zając wicemarszałek Sejmu RP III kadencji i ks. Alfred Solarski, długoletni proboszcz parafii Matki Boskiej Królowej Świata w Niegłowicach — pośmiertnie. W dniu 28 grudnia 2001 r. nadano tytuł Honorowego Obywatela Miasta Jasła ks. Kazimierzowi Trygarowi długoletniemu proboszczowi parafii Jasło-Fara.Dokonano zmiany nazw ulic:Na sesji w dniu 11 marca 1999 r. dotychczasową ulicę Janka Krasickiego nazwano ul. Św. Jana z Dukli. W związku z rozwojem przestrzennym miasta Jasła wybudowano nowe ulice: Ks. Stanisława Bełcha, Podwale, Św. Faustyny Kowalskiej, bpa Józefa Sebastiana Pelczara, ks.Stanisława Konarskiego, ks. Jana Potępy, ks. Józefa Tischnera, Leopolda Lisa Kuli, Ignacego Pinkasa, Marszałka Józefa Piłsudskiego, Tadeusza Sroczyńskiego, bł. Karoliny Kózkówny, Skwer na którym stanął pomnik W hołdzie żołnierzom AK otrzymał nazwę Zenona Soboty. W styczniu 2000 roku jako pierwszy w Polsce Urząd Miasta w Dzierżoniowe otrzymał certyfikat jakości ISO. Zarząd Miasta Jasła już w kwietniu 2000 roku podjął decyzję o wprowadzeniu w Urzędzie Miasta w Jaśle systemu zarządzania jakością opartego o normy ISO. Zarząd mając na uwadze podniesienie standardu świadczonych usług dla mieszkańców w czerwcu 2000 roku przyjął Politykę Jakości.

Główne cele polityki jakości to poprawa Jakości obsługi mieszkańców a w szczególności:

  • Poprawa jakości zarządzania.
  • Uwzględnianie potrzeb i oczekiwań społeczności lokalnej w opracowanych programach i planach rozwojowych.
  • Uwzględnianie w bieżącej działalności kierunków i celów określonych w strategii miasta.
  • Tworzenie warunków sprzyjających wzrostowi atrakcyjności inwestycyjnej i możliwości rozwoju lokalnego.
  • Uruchomienie procesu ciągłego doskonalenia działania Urzędu.

10 października br. uroczyście Urząd Miasta w Jaśle otrzymał certyfikat ISO 9001 wydanie 2000.

Głównym celem przyświecającym wprowadzeniu Norm ISO w Urzędzie Miasta w Jaśle jest ciągłe doskonalenie pracy urzędu oraz lepsze, szybsze i efektywniejsze załatwianie spraw mieszkańców miasta.

Wybory samorządowe odbyły się 27 października 2002 roku. Pierwszy raz po zmianie ordynacji wyborczej przeprowadzono bezpośrednie wybory burmistrza. Burmistrzem Miasta Jasła w II. turze został Andrzej Czernecki. Na zastępcę burmistrza powołano Krzysztofa Wnęka. Sekretarzem Miasta został Tadeusz Górczyk, a Skarbnikiem Miasta Jacek Borkowski.

  • Rada Miejska Jasła

Bogdan Naszkiewicz został wybrany na Przewodniczącego Rady. Pełnił swą funkcję do 20 września 2004 r. Od 20 września 2004 r. Przewodniczącym Rady został Adam Franciszek Owiński. B. Naszkiewicz w dniu 1 maja 2006 r. złożył rezygnację z członka Rady.

Za ca Przewodniczącego RMJ – Jan Kosiba.

Za ca Przewodniczącego RMJ – Teresa Kosiek.

Radni RMJ: Tadeusz Stachaczyński, Tadeusz Baniak, Andrzej Dybaś, Stanisław Dacyl, Krzysztof Czesław Czeluśniak, Maria Filip-Niwelt, Wiesław Zdzisław Hap, Jadwiga Jaworska, Adam Kucharzyk, Ryszard Mieczysław Libucha, Bogdan Naszkiewicz, Jacek Źrebiec do stycznia 2004, Adam Pawluś od stycznia 2004, Jacek Pietrus, Józef Adam Piękoś, Janusz Przetacznik, Stanisław Roczniak zmarł 11 marca 2006 r., Bogusława Wójcik, Stanisław Zając.

W trakcie kadencji rezygnacje złożył radny Jacek Źrebiec, została ona przyjęta 4 stycznia 2004 r., a w jego miejsce powołano Radnego Adama Pawlusia.

Pierwsze posiedzenie Rady Miejskiej zostało zwołane na dzień 25 listopada 2002 r. w Urzędzie Miasta Jasła. Na inauguracyjnym posiedzeniu nowo wybrani radni złożyli ślubowanie. Dokonano wyborów przewodniczącego rady i jego zastępców. Ślubowanie złożył również burmistrz Andrzej Czernecki. W związku z objęciem stanowiska burmistrza pan Andrzej Czernecki zrzekł się mandatu radnego. W jego miejsce wybrano na posiedzeniu w dniu 9 grudnia panią Jadwigę Jaworską. Na posiedzeniu dokonano wyboru Komisji Skrótacyjnej, Przewodniczącego Rady Miejskiej Jasła, Wiceprzewodniczących Rady Miejskiej Jasła oraz powołano komisję doraźną – Komisję Statutową RMJ. W skład Komisji Statutowej weszli: Tadeusz Baniak, Janusz Przetacznik, Jacek Źrebiec. Jej celem było opracowanie Statutu Gminy Miejskiej Jasła i Regulaminu Rady Miejskiej Jasła.

9 grudnia 2002r. powołano Komisje Rady Miejskiej i ustalono zakres ich działania.

W skład komisji weszli Radni:

  • Komisja Rewizyjna:

Przewodniczący: Janusz Przetacznik

Członkowie: Tadeusz Baniak, Maria Filip – Niwelt, Jacek Pietrus, Józef Piękoś, Bogusława Wójcik, Adam Pawluś

  • Komisja Spraw Społecznych:

Przewodniczący: Wiesław Hap

Członkowie: Tadeusz Baniak, Andrzej Dybaś, Jadwiga Jaworska, Ryszard Libucha, Jacek Pietrus, Krzysztof Czeluśniak

  • Komisja Rozwoju Gospodarczego i Komunikacji:

Przewodniczący: Ryszard Libucha

Członkowie: Stanisław Dacyl, Andrzej Dybaś, Jan Kosiba, Bogdan Naszkiewicz, Adam Owiński, Stanisław Zając

  • Komisja Finansowo – Budżetowa:

Przewodniczący: Józef Piękoś

Członkowie: Stanisław Dacyl Wiesław Hap Teresa Kosiek Józef Piękoś Stanisław Roczniak, Tadeusz Stachaczyński

  • Komisja Gospodarki Komunalnej i Ochrony Środowiska:

Przewodniczący: Stanisław Roczniak

Członkowie: Krzysztof Czeluśniak, Maria Filip – Niwelt, Jadwiga Jaworska, Adam Kucharzyk, Adam Owiński, Stanisław Zając.

  • Komisja Samorządowo – Statutowa:

Przewodniczący: Tadeusz Stachaczyński

Członkowie: Jan Kosiba, Bogusława Wójcik

Rada i Burmistrz Miasta Jasła dużo wysiłku poświęcili zmianie przepisów regulujących zasady funkcjonowania władz miejskich. Efektem tych starań było uchwalenie na posiedzeniu w dniu 23 lutego 2004 r. nowego Statutu Gminy Miejskiej Jasła. Określa on ustrój Gminy Miejskiej Jasła, zasady tworzenia podziału i znoszenia instytucji pomocniczych, organizację wewnętrzną oraz tryb pracy Rady Miejskiej Jasła i jej Komisji, w tym Komisji Rewizyjnej, tryb pracy Burmistrza Miasta Jasła, zasady tworzenia Klubów Radnych oraz zasady dostępu obywateli do dokumentów związanych z działalnością organów miejskich. Został on znowelizowany na posiedzeniu w dniu 24 marca 2004 r., gdy określono sposób zwoływania Komisji i 22 kwietnia 2005 r., gdy dodano rozdział o fladze i hejnale miasta Jasła.
Na posiedzeniu w dniu 14 lipca 2004r. nadano nowy Statut Miejskiemu Ośrodkowi Pomocy Społecznej. Podczas kadencji Rada opracowała nowe regulaminy targowe, wyznaczono miejsca targowe i zasady korzystania z nich przez handlowców. Wprowadzono również nowe zasady dotyczące opodatkowania środków transportu i podatków od nieruchomości.

Miasto rozwijało współpracę z okolicznymi gminami zrzeszonymi w Związku Gmin Dorzecza Wisłoki. Na posiedzeniu w dniu 24 marca 2004 r. radni zaakceptowali zmiany w statucie Związku. Do Związku przyjęto gminę Pilzno. Od tej chwili do Związku należą gminy: Miasto Jasło, Biecz, Brzostek, Brzyska, Chorkówka, Czarna, Dębica, Dębowiec, Jasło, Jedlicze, Kołaczyce, Krempna, Nowy Żmigród, Osiek Jasielski, Pilzno, Sękowa, Skołyszyn, Szerzyny, Tarnowiec, Żyraków.

Aby poprawić funkcjonowanie administracji i jakość świadczonych dla ludności usług Rada zobowiązała Burmistrza na posiedzeniu w dniu 14 lipca 2004 r. do wprowadzenia wieloletniego programu pod nazwą Informatyczna Modernizacja Urzędu Miasta w Jaśle. Część środków na ten cel zostanie przekazana z budżetu miasta, a część z funduszy unijnych. Rozwinięciem tego programu jest uchwalony na posiedzeniu w dniu 13 grudnia 2004 r. program pod nazwą Tworzenie Publicznych Punktów Dostępu do Internetu i budowa Systemu Informacji Lokalnej w Jaśle. Jego realizacja przewidziana jest na rok 2007.

Podczas kadencji Radni i Burmistrz Miasta Jasła wiele uwagi poświecili infrastrukturze miejskiej. Wszelkie prowadzone działania miały na celu poprawę warunków życia ludności i uporządkowanie terenów miejskich. Podstawą do wszelkich poczynań w tej dziedzinie były miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego. Podczas kadencji Rady uchwalono w latach 2003/4 nowe plany Zagospodarowania Przestrzennego dla następujących terenów miasta:

  • dla Dzielnicy Przemysłowo Składowej – część południowo wschodnia i osiedle Bryły I,
  • dla Osiedla Gamrat po odrzuceniu sprzeciwu części mieszkańców w związku z planowaną budową w rejonie zakładów chemicznych składowiska odpadów,
  • dla osiedla: Brzyszczki strefa składowo-przemysłowa,
  • dla obszaru Kazimierza Wielkiego nr 37,
  • dla dzielnicy Śródmieście,
  • dla północno-zachodniej części dzielnicy przemysłowo-handlowej,
  • dla dzielnicy targowej,
  • dla dzielnicy Rafineria nr 33,
  • dla osiedla Warzyce,
  • dla Warzyce II.

W czasie kadencji Rady uchwalono nowe statuty dla wszystkich osiedli miejskich.

W latach 2003-2005 na remonty, modernizację i rozbudowę instalacji służącej zaopatrzeniu w wodę wydatkowano ponad 4 ml zł, na rozbudowę kanalizacji służącej oprowadzaniu ścieków blisko 3,2 mln zł oraz budowę urządzeń służących w zaopatrzeniu w ciepło 4,3 mln zł. W ramach realizacji przyjętego przez Radę Miejską Jasła „Planu rozwoju i modernizacji urządzeń wodociągowych” – Miejskie Przedsiębiorstwo Gospodarki Komunalnej sp. z o.o. w Jaśle w dniu 14 listopada 2003r włączyło do eksploatacji przepompownię strefową wody dla części zabudowy osiedla Górka Klasztorna. Koszt całego przedsięwzięcia, na które złożyła się rozbudowa i połączenie rozdzielczych sieci wodociągowych o długości 650 m i przepompowni, zamknął się kwotą 110 tys. zł. Podobna strefowa przepompownia powstała przy ulicy Sobniowskiej. Na przełomie 2003 i 2004 r. trwały prace, w ramach których wykonano na osiedlu Krajowice kanalizację grawitacyjną o długości 2421 metrów i kanalizację tłoczną o długości 261 metrów, ponadto pompownie i 98 studzienek kanalizacyjnych. Na osiedlu Gądki wykonano 2751 m kanalizacji i 137 studzienek. Rozbudowano również kanalizację na osiedlu Kaczorowy, budując w sumie 3846 metrów kanalizacji i 143 studzienki. Prace te realizowane były ze środków Phare w ramach programu „Rozwój Turystyki w okolicach Jasła”.

Rozstrzygnięto ostatecznie problem zaopatrzenia w ciepło mieszkańców osiedla Rafineryjnego oddając do użytkowania w 2005 roku lokalną kotłownię gazową. Starano się wesprzeć działania MPGK i poprawić przez to poziom świadczonych dla mieszkańców usług. Służyły temu między innymi postanowienia Rady umożliwiające wniesienie do MPGK przez miasto wkładu niepieniężnego w postaci wodociągów miejskich i kanalizacji miejskiej, oraz kanalizacji sanitarnej i ogólnospławnej.

Wiele programów realizowanych było w ramach Związku Gmin Dorzecza Wisłoki. W ramach tej współpracy wspólnie z sąsiednią gminą Dębowiec budowano sieć kanałów. W ramach ochrony środowiska opracowano zatwierdzony na posiedzeniu w dniu 9 maja 2005 r. program poprawy czystości zlewni rzeki Wisłoki, którego celem jest uporządkowanie gospodarki wodno-ściekowej w ramach Związku. Miasto zobowiązało się w nim do rozbudowy sieci kanalizacyjnej i budowy zbiornika wyrównawczego. Inwestycja połączona jest z modernizacją stacji uzdatniania wody i budową zbiornika wyrównawczego. Na posiedzeniu w dniu 15 grudnia 2005r Rada przyjęła Plan rozwoju i modernizacji urządzeń wodociągowych i kanalizacji MPGK.

Na posiedzeniu w dniu 29 listopada 2005r. Rada podjęła uchwałę o realizacji inwestycji wieloletniej pod nazwą: Termomodernizacja budynków użyteczności publicznej w Gminie Miejskiej Jasło. Celem jest docieplenie budynków i oszczędność energii, a co za tym idzie ograniczenie emisji zanieczyszczeń.

Na posiedzeniu w dniu 28 października 2004 r. radni zobowiązali Burmistrza do opracowania Planu Rewitalizacji Miasta Jasła. Został on przyjęty przez Radę na posiedzeniu w dniu 8 listopada 2004 r. Plan Rewitalizacji stanowi kompleksowe opracowanie zmierzające do ożywienia gospodarczego i społecznego oraz zwiększenia potencjału gospodarczego i turystycznego miasta Jasła. Ostateczne przyjęcie Planu Rewitalizacji nastąpiło w dniu 13 grudnia 2004 r. W tym samym dniu przyjęto szczegółowy Plan Rozwoju Lokalnego Miasta Jasła. W maju 2005 r. Rada uchwaliła Program Ochrony Środowiska dla miasta Jasła. Bezpośrednim efektem tych działań są między innymi działania Rady i Burmistrza Miasta Jasła zmierzające do „ożywienia” Rynku i rewitalizacji Parku Miejskiego. Uroczyste otwarcie parku po rewitalizacji odbyło się 11 listopada 2006 roku. Miasto przejęło od powiatu jasielskiego tereny Ogródka Jordanowskiego i w ramach jego remontu wybudowano nowe obiekty na placu zabaw dla najmłodszych. Została opracowana dokumentacja techniczna i czyniono starania o zapewnienie dodatkowych środków finansowych z funduszy Unii Europejskiej, które mają pokryć 85% kosztów tych inwestycji.

Władze miasta starały się kontynuować prace zmierzające do poprawy warunków komunikacji w mieście. Służyła temu przede wszystkim budowa nowych dróg i remonty już istniejących. 23 maja 2003 roku burmistrz A. Czernecki spotkał się z marszałkiem województwa podkarpackiego Leszkiem Deptułą. Jednym z poruszanych tematów były inwestycje na drogach wojewódzkich przebiegających przez Jasło. Wśród nich budowa chodnika przy ul. Świętego Jana z Dukli na osiedlu Żółków , którego budowę rozpoczął w 2002 roku Podkarpacki Zarząd Dróg Wojewódzkich. Gmina Miejska Jasło dofinansowała jego budowę kwotą w wysokości 25.000 zł. Burmistrz zwrócił się do marszałka województwa z prośbą o przeznaczenie środków finansowych na dokończenie budowy.

Na posiedzeniu w dniu 24 lipca 2003r. Rada postanowiła zwiększyć środki przeznaczone na remonty dróg i wykonać sygnalizację świetlną na skrzyżowaniu ulic Piłsudskiego i Kasprowicza. Było to uzupełnieniem planów modernizacji drogi południowej. W zakres czynności wchodziły ponadto: przygotowanie materiałów przetargowych na odcinek drogi południowej od mostu do ul. Bieszczadzkiej, opracowanie projektów obejmujących przebudowę ul. Metzgera, opracowanie raportu oddziaływania na środowisko całości drogi południowej. Prace przy budowie obwodnicy rozpoczęły się w dniu 16 czerwca 2004 r. Ostatnim etapem tej inwestycji był remont ulicy Metzgera z budową ronda przy zbiegu ulic Metzgera, Kościuszki i Piłsudskiego. Rada zaakceptowała podwyższenie wydatków na budowę drogi KZ1, KZ3,KZ4 i zezwoliła na zaciągnięcie na ten cel kredytu. Władze miejskie w porozumieniu z Generalną Dyrekcją Dróg Krajowych i Autostrad wspólnie finansowały budowę chodnika na odcinku drogi krajowej nr 73 od skrzyżowania z ul. Witosa do skrzyżowania z ul. Krajowicką. W fazie projektów jest przebudowa ulicy Fabrycznej. O zaangażowaniu miasta w poprawę infrastruktury komunikacyjnej mogą świadczyć nakłady ponoszone na te cele w 2004 r. Wyremontowano wówczas chodniki przy ulicach: Skalnej, Konopnickiej, Grunwaldzkiej i Słowackiego. Wyasfaltowano ulice: boczne Szopena, Mickiewicza, Bieszczadzkiej, 17-ego Stycznia, ulicę Wodną, Hankówka. Na posiedzeniu w dniu 13 maja 2005r. Rada uchwaliła podjęcie inwestycji wieloletniej pod nazwą Budowa ulicy Dobrzańskiego i w drodze przetargu wyłoniono wykonawcę tej inwestycji, na tym samym posiedzeniu podjęto decyzję o budowie drogi dojazdowej i uzbrojeniu stref gospodarczych i inwestycyjnych. W ramach porządkowania systemu dróg miasto przejęło od Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad na utrzymanie gminy drogę krajową na odcinku od Ronda Solidarności do skrzyżowania ulic 3-go Maja i Metzgera. Jednocześnie z dróg gminnych wyłączony został odcinek drogi przebiegający ulicami Metzgera, Piłsudskiego, Towarową do skrzyżowania z ulicą Bieszczadzką. Rada na posiedzeniu w dniu 15 listopada 2005r. podjęła uchwałę w sprawie przejęcia w zarząd od powiatu jasielskiego ulicy Floriańskiej. Obecnie trwają przygotowania do remontu nawierzchni i chodników Na posiedzeniu w dniu 30 stycznia 2006 r. Rada zobowiązała burmistrza do rozpoczęcia wspólnej inwestycji pod nazwą Budowa chodnika na odcinku drogi krajowej 73 przy ulicy Krakowskiej. Rozpoczęto prace przygotowawcze do budowy ulicy KG2 łączącej drogę południową z rondem Solidarności. W sierpniu 2005r podpisano porozumienie z Dyrekcją Generalną Dróg Krajowych i Autostrad. Przewidywany termin realizacji tej inwestycji to lata 2008-2010. W ciągu czterech lat powstało wiele nowych ulic, przy wielu rozpoczęto prace budowlane, wiele przygotowano pod względem dokumentacyjnym. Wnioskami o dotację ze środków Unii Europejskiej objęto budowy 6 ulic. W 2006 r. by poprawić infrastrukturę komunikacyjną w mieście miedzy innymi podjęto decyzję o budowie kładki na Jasiołce na osiedlu Hankówka, odwodnieniu ulicy Kaczorowy, oświetleniu ulicy bocznej Kadyiego i W. Pola, ulicy Na Kotlinę, mostu w Krajowicach. Rozstrzygnięto również przetargi na:budowę ulicy ks. Bełcha, budowę ulicy Podwale, modernizację parametrów jezdni i chodników w Jaśle, wykonanie nawierzchni ulic w Jaśle, budowę oświetlenia przy ulicy Szopena i Podzamcze i wiele innych. Na 2006 r. przewidziano między innymi remonty chodników i nawierzchni jezdni, a także budowę przedłużenie Kasprowicza do P.Skargi oraz ulicy I. Pinkasa.

Rada Miejska wraz z Burmistrzem Miasta Jasła starała się zabezpieczyć interesy miasta w planowanej budowie sieci autostrad. Upoważniono Burmistrza do starań w sprawie budowy węzła drogowego na planowanej trasie autostrady A4 w Pilźnie.

Nadano nowe nazwy ulicom: na osiedlu Ulaszowice Władysława Mendysa, Albina Pietrusa i Józefa Krzyżowskiego. Rada postanowiła również na posiedzeniu w dniu 10 maja 2004 r. nadać terenom pomiędzy ulicami Asnyka, Sokoła i Czackiego nazwę Placu Inwalidów Wojennych. Na posiedzeniu w dniu 11 kwietnia 2005r. Rada Miejska postanowiła o nadaniu nazwy ulicy Wincentego Pola, została ona nadana ponownie, gdyż w archiwach miejskich nie zachowały się dokumenty o pierwotnym nadaniu nazwy tej ulicy. Wobec różnic w pisowni wymagane było uregulowanie tej sprawy. Na posiedzeniu w dniu 26 sierpnia 2005 r. Rada nadała nazwę nowo wybudowanemu rondu u zbiegu ulic Kazimierza Wielkiego, Lwowskiej i 17-tego Stycznia nazwę Ronda Solidarności. Przetarg na jego budowę został rozpisany w 2004 r. W ramach konkursu jako wykonawcę wybrano Przedsiębiorstwo Robót Drogowo Mostowych z Jasła. 30 grudnia 2005 r. nadano nazwę ulicy Farnej.

Miasto starało się zabezpieczyć funkcjonowanie transportu publicznego na terenie miasta. Służyły temu konsultacje z władzami okolicznych gmin w sprawach współfinansowania ZMKS, gdyż to właśnie mieszkańcy okolicznych gmin dojeżdżający do pracy na terenie Jasła są jej najliczniejszymi użytkownikami. Nie uzyskano porozumienia w tej sprawie.

Miasto wspierało budownictwo wielorodzinne, miedzy innymi wspierając finansowo w formie pożyczek Towarzystwo Budownictwa Społecznego. W ramach tej działalności powstały nowe budynki wielorodzinne. W dniu 3 listopada 2003 r. miało miejsce uroczyste otwarcie nowego bloku TBS ABK. W uroczystości uczestniczyła między innymi pani poseł Elżbieta Łukacijewska. W 2005 r. oddano do użytku 49 mieszkań w nowo wybudowanym bloku przy ul. Krasińskiego 70, a w trwała budowa kolejnego bloku przy ul. Krasińskiego z 60 mieszkaniami. Prowadzona była również nadbudowa istniejących obiektów. Dzięki temu udało się wygospodarować dodatkowo 3 mieszkania w nadbudówce przy ul. Kościuszki 31 A. Rozpoczęła się budowa 9 mieszkań w nadbudówce bloku przy ul. 3-go Maja17.

Jednym z priorytetów Rady i Burmistrza było dążenie do zapewnienia niezbędnej opieki obywatelom, którzy znaleźli się w trudnej sytuacji materialnej. Na posiedzeniu w dniu 30 czerwca 2003 r. Rada uchwaliła Lokalny Plan Pomocy Społecznej, którego celem była kompleksowa pomoc dla mieszkańców Jasła i zapobieganie na przyszłość powiększaniu się sfery ubóstwa. Na posiedzeniu w dniu 27 września 2004r. Rada podjęła uchwałę w sprawie zasad realizacji zadań własnych gminy w zakresie pomocy społecznej.

W ramach tego programu oprócz pomocy świadczonej w ramach MOPS miasto uruchomiło świetlice we wszystkich szkołach prowadzonych przez miasto, wspierano materialnie świetlicę prowadzoną przez Stowarzyszenie „Arka Młodych”. Finansowano darmową jadłodajnię Caritas, noclegownię Brata Alberta i jasielskie hospicjum.

Miasto starało się zapewnić również godziwe warunki egzystencji dla bezdomnych. 15 lutego 2004 roku przy ulicy Konopnickiej otwarto schronisko dla bezdomnych mężczyzn.

Aby poprawić warunki funkcjonowania szpitala w Jaśle zdecydowano się na umorzenie zaległych podatków w wysokości ponad miliona złotych. Wspierano również remont i doposażenie przychodni przy ulicy Mickiewicza. Aby uczynić miasto bardziej dostępnym dla osób niepełnosprawnych realizowano program „Miasto bez barier”, na posiedzeniu w dniu 8 września 2003 r. Rada zobowiązała Burmistrza do kontynuacji tego programu i przeznaczono na ten cel 250.000 zł. W ramach działań urzędu wszelkie remonty oraz nowe inwestycje musiały uwzględniać ten program. Remontując czy budując chodniki zwracano uwagę, aby zjazdy i podjazdy na przejściach spełniały ściśle określone kryteria i nie stanowiły przeszkody dla osób niepełnosprawnych.

Duże nakłady ponoszono na inwestycje mające na celu rozbudowę infrastruktury sportowej. Między innymi na stadionie na osiedlu Hankówka wybudowano szatnię. Wyplantowano i odchwaszczano tereny rekreacyjne na Gądkach odzyskując 7 ha terenów. Rozpoczęto prace przy budowie pierwszych ścieżek spacerowych, na odzyskanych dzięki temu terenach organizowano z powodzeniem imprezy plenerowe.

Władze miejskie starały się o poprawę bezpieczeństwa mieszkańców. Podstawowym instrumentem w tym względzie jest utrzymywanie Straży Miejskiej. Podczas kadencji zwiększono stany osobowe straży i zacieśniono współpracę z policją. Miasto wsparło remont Komendy Powiatowej kwota 50.000 złotych i przekazało działkę pod budowę nowej Komendy. W dniu 13 lutego 2004 r. władze Jasła przekazały do Powiatowej Komendy Policji nowy aparat do pomiaru stężenia alkoholu.

Miasto ponosiło koszty utrzymania i konserwacji istniejącego systemu monitoringu, opracowano plany jego dalszej rozbudowy, złożono wniosek do ZPORR pod nazwą „Poprawa bezpieczeństwa na terenie miasta Jasła”. Jego idea opiera się na rozbudowie i modernizacji monitoringu, oświetlenia ulicznego z wprowadzeniem centralnego systemu jego zarządzania. W ramach poprawy bezpieczeństwa ludności Rada uchwaliła na posiedzeniu w dniu 29 sierpnia 2005 r. uchwałę o upoważnieniu Burmistrza do opracowania i finansowania wieloletniego planu unowocześnienia służb zarządzania kryzysowego w celu zabezpieczenia społeczeństwa przed skutkami powodzi. Między innymi zakupiono sprzęt przeciwpowodziowy dla miejskiego magazynu przeciwpowodziowego, doposażono Ochotnicze Straże Pożarne i Straż Miejską.

Podczas kadencji wiele uwagi poświecono sprawie obwałowań Wisłoki w Gądkach. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego zakwestionował pozwolenie na budowę i zażądał rozebrania obwałowań. NSA uchylił postanowienie Podkarpackiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego. Dzięki zdecydowanej postawie władz miejskich ostatecznie odstąpiono od rozbiórki wałów przeciwpowodziowych. Konieczność budowy obwałowań znalazła swe tragiczne potwierdzenie w trakcie powodzi w dniu 4 czerwca 2006 roku. Podtopionych zostało wówczas 200 domów na osiedlu Gądki i 150 w innych częściach miasta. Do Jasła przybył minister spraw wewnętrznych i administracji Ludwik Dorn. Poparł on starania władz miejskich i uzyskano zgodę na budowę obwałowań. Jasło otrzymało również 6,5 mln zł na ten cel. Miasto przyznało również zasiłki pieniężne dla powodzian. Aby przeciwdziałać na przyszłość powodziom w dniu 11 września 2006 r. w Urzędzie Miasta w Jaśle odbyło się spotkanie Wójtów i Burmistrza Jasła w sprawie finansowania monitoringu przeciwpowodziowego w na rzekach przepływających przez powiat jasielski.

Opracowano program pod nazwą „Unowocześnienie służb zarządzania”. Burmistrz Miasta złożył wniosek o jego dofinansowanie w ramach Programu INTERREG IIIA. Jednocześnie Rada podjęła uchwałę o inwestycji wieloletniej pod nazwą Poprawa Bezpieczeństwa Obszarów Rewitalizowanych Miasta Jasła.

Na bezpieczeństwo ludności w dużej mierze wpływ maja czynniki środowiskowe, jakość i stan środowiska naturalnego. Poczynania zmierzające do poprawy parametrów środowiska naturalnego realizowane były między innymi w ramach współpracy Związku Gmin Dorzecza Wisłoki. Uzyskano dodatkowe fundusze ze środków unijnych o łącznej wartości 196 mln zł netto. W tej kwocie Jasło otrzymało dotację w wysokości 12,6 mln zł.

Udało się również podczas kadencji Rady wybrać teren i zabezpieczyć dokumentację pod budowę przyszłego zakładu utylizacji odpadów komunalnych na terenie ZTS Gamrat.

W grudniu 2002 r., w kolejnej edycji konkursu „Przyjaźni Środowisku” miasto Jasło otrzymało „Przedłużenie Znaku” w kategorii „Gmina Przyjazna Środowisku”, w szczególności za prowadzone działania w zakresie edukacji ekologicznej. 3 lutego 2003 roku w gmachu Sejmu RP zostały wręczone certyfikaty i medale, W Jaśle powstały między innymi doświadczalne poletka wikliny przy oczyszczalni ścieków, prowadzi się segregację odpadów . W 2006 r. prezydent Lech Kaczyński przyznał na wniosek Krajowej Rady Ekologii dla Gminy Miejskiej Jasła Certyfikat „Mecenas Polskiej Ekologii”. W tym samym roku Jasło w ramach piątej edycji programu „Gmina Fair- Play zostało jego Laureatem uzyskując certyfikat w kategorii „ Gmina Fair- Play – Certyfikowana Lokalizacja Inwestycji”. W ramach zacieśniania współpracy i z sąsiednimi miastami w październiku 2006r. w ramach środków z programu INTERREG IIIA PL.-BY-UA złożono projekt o nazwie „Trójmiasto Podkarpackie”. Z Polskiej strony uczestniczy w nim Jasło Krosno i Sanok, a ze strony Ukraińskiej Użgorod, Truskawiec i Lwów. W dniach 28-30 września 2006 r. delegacja władz miejskich przebywała w mieście Camposampiero we Włoszech, gdzie podpisano umowę partnerską pomiędzy miastami. Przewiduje ona wymianę kulturalną i gospodarczo-handlową.

Jakość i warunki kształcenia dzieci i młodzieży to jedno z priorytetowych zadań, jakie realizowano podczas kadencji Rady i Burmistrza. Wiele inwestowano w tym czasie w budynki szkolne i obiekty towarzyszące. Największym sukcesem w tej dziedzinie było z pewnością oddanie do użytku nowoczesnej i spełniającą wszelkie obowiązujące standardy Szkoły Podstawowej na osiedlu Rafineryjnym. Prace budowlane zakończono w lipcu 2004 r., a uroczystego otwarcia dokonano w dniu 1 września. W związku z budową tej placówki powstał problem z zagospodarowaniem dotychczasowej siedziby szkoły podstawowej nr 6. Część mieszkańców Niegłowic zawiązała Stowarzyszenie Edukacyjno-Regionalne „Nasza Szkoła” i powołało do życia Społeczną Szkołę Podstawową. Wychodząc na przeciw żądaniem społeczności lokalnej władze miejskie postanowiły przekazać budynek dawnej SP nr 6 z wyposażeniem nieodpłatnie na trzy lata do 31 sierpnia 2007r. W dniu 26 marca 2004 roku oddano do użytku salę gimnastyczną przy Szkole Podstawowej Nr 8. Całkowity koszt budowy zamknął się w kwocie 779.208 zł. Rozpoczęto budowę sali gimnastycznej przy Gimnazjum Nr 1. Na posiedzeniu w dniu 22 listopada 2004 r. Rada zobowiązała Burmistrza do zaciągnięcia kredytu na pokrycie kosztów dokumentacji tego obiektu. Przygotowano dokumentację i złożono wniosek o dotację na termomodernizację budynków SP1, Gimnazjum Nr 2. Przeprowadzono wymianę stolarki okiennej, a zaplanowano również ocieplenie ścian i remont elewacji. Zamierza się również dokonać termomodernizacji Przedszkola Miejskiego nr 9. Rada na posiedzeniu w dniu 13 grudnia postanowiła wyasygnować środki na remont przedszkola nr 12.

16 kwietnia 2003r. Rada nadała Gimnazjum nr 2 z oddziałem integracyjnym imię Ignacego Łukasiewicza. Na posiedzeniu Rady w dniu 10 maja 2004r. nadano Gimnazjum Nr 1 imię Świętej Jadwigi Królowej. Podczas posiedzenia w dniu 22 listopada Radni podjęli również decyzję o wyposażeniu Szkoły Podstawowej Nr 11 w Jaśle w obiekt sportowy, zlokalizowany w Jaśle przy ul. Mickiewicza. W skład obiektu sportowego wchodzą: boisko sportowe o pow. 0,42 ha ogrodzone siatką o wys. 2,5m na słupach stalowych wraz z bramą wjazdową i furtką; budynek szatni wyposażony w 2 natryski, sanitariaty, pomieszczenie magazynowe i sale dla sportowców, w instalację elektryczną, wod.-kan. ciepłą wodę i ogrzewanie elektryczne.

Decyzją Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 23.07.03 siedziba Wyższej Szkoły Hotelarstwa i Turystyki z Leska przeniesiona została do Jasła. Tym samym zrealizowano kolejne zadanie przyjęte w Strategii Rozwoju Miasta. Od października Wyższa Szkoła Hotelarstwa i Turystyki rozpoczęła swą działalność w Jaśle. Kształci w systemie dziennym i zaocznym blisko 600 studentów. Rada zdecydowała się oddać w nieodpłatna dzierżawę na potrzeby Wyższej Szkoły Hotelarstwa i Turystyki na 10 lat budynek dawnego Zakładowego Domu Kultury Rafinerii.

W Jaśle powstał nowy zamiejscowy oddział Wyższej Szkoły Humanistycznej w Łodzi.W 2005 r. studenci wszystkich pięciu działających w Jaśle szkół wyższych tj. WSHiT, WSH w Łodzi, AE w Krakowie, AGH w Krakowie i WSZ w Krośnie zorganizowali Juwenalia Jasło’2005.

Nie zapomniano również o najmłodszych. Na posiedzeniu w dniu 10 maja 2004 r. Rada ustaliła wielkość dopłat do wyżywienia dzieci w stołówkach szkolnych oraz wyznaczyła granice obwodów dla szkół podstawowych, gimnazjów i przedszkoli.

Rada starała się wspierać materialnie zdolnych uczniów szkół zarządzanych przez Gminę Miejską. Służył temu między innymi Regulamin Udzielania Pomocy Materialnej o Charakterze Socjalnym uchwalony na posiedzeniu w dniu 11 kwietnia 2005 r.

Podczas kadencji Radni i Zarząd Miasta wiele uwagi poświęcili zapewnieniu odpowiednich środków na zabezpieczenie funkcjonowania instytucji kultury w mieście. Jako jednostki miejskie funkcjonują: Dom Kultury, Miejska Biblioteka Publiczna, Muzeum Regionalne i Miejski Ośrodek Sportu i Rekreacji. Opracowane zostały plany przebudowy MOSiR. Miasto starało się również o zabezpieczenie spuścizny historycznej będącej w posiadaniu i zarządzie osób prywatnych. Na posiedzeniu w dniu 15 listopada Rada podjęła uchwałę w sprawie ustalenia zasad przydziału środków i zasad rozliczeń za opiekę nad zabytkami niestanowiącymi własności gminy, a wpisanymi do rejestru zabytków. Z własnych środków sfinansowano prace konserwatorskie figury Św. Nepomucena, nierozłącznego elementu płyty Rynku. Prace wykonała firma konserwatorska „Konserwacja Dzieł Sztuki” Przemysława Michalskiego z Krosna, zgodnie z opinią Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków. Koszt prac wyniósł 7.200 zł. Zgodnie z postanowieniami Rady z dnia 11 kwietnia 2005 r. Urząd Miasta podjął się w ramach przejęcia zadań od administracji rządowej wykonać remont cmentarzy z I wojny światowej w Ulaszowicach i na Podzamczu. Miasto przejęło również jako zadanie zlecone opiekę nad kwaterą wojskowa na Starym Cmentarzu w Jaśle. W ramach pomocy finansowej dla Samorządu wojewódzkiego Rada na posiedzeniu w dniu 1 kwietnia uchwaliła wesprzeć kwotą 100 tys. zł w latach 2005-2007 budowę Skansenu Archeologicznego w Trzcinicy. Odnowiono również budynek Towarzystwa Gimnastycznego Sokół i wmurowano w jego elewacji tablicę pamiątkową ku czci „Inwalidów Wojennych”.

W trakcie kadencji Rady przypadła 640 rocznica nadania praw miejskich. W Jaśle odbyła się sesja naukowa upamiętniająca to wydarzenie, a na posiedzeniu w dniu 22 kwietnia 2005 r. Rada podjęła uchwałę o inicjatywie budowy pomnika króla Kazimierza Wielkiego i upoważniła Burmistrza do starań w tej sprawie. W czasie kadencji miasto wspierało działalność instytucji kultury i sprawowało nad nimi nadzór merytoryczny. Powołano między innymi Radę Muzeum. Rada na posiedzeniu w dniu 1 grudnia 2003 r. znowelizowała przepisy dotyczące procedury nadawania Obywatelstwa Honorowego. Wprowadzono wówczas nowe wyróżnienie – Zasłużony Dla Miasta Jasła. Z godnie z nowymi przepisami na posiedzeniu w dniu 16 lutego 2004 r. tytuł Zasłużonego dla Miasta Jasła otrzymał Michał Rymarz za działalność na rzecz kultury. Na posiedzeniu w dniu 2 czerwca 2003 r. Rada nadała tytuły Honorowych Obywateli miasta Jasła uczestnikom „Akcji Pensjonat” : Stanisławowi Dąbrowie Kostce, oraz pośmiertnie: ppr Zenonowi Sobocie ps. Korczak , ppr Zbigniewowi Cerkowniakowi ps. Boruta, plut. pchor. Zbigniewowi Zawile ps. Żbik, plut. Józefowi Okwiece ps. Trójka, Na posiedzeniu w dniu 27 września 2004 r. Rada nadała tytuł Zasłużony dla Miasta Jasła Zdzisławowi Świstakowi. Za ratowanie życia mieszkańcom Jasła w czasie okupacji na posiedzeniu w dniu 13 grudnia 2004 r. Rada nadała tytuły Honorowych Obywateli Miasta Jasła: Florentynie Madejewskiej „Łukaszowej”, Ludwikowi Madejewskiemu „Łukaszowi”, Ludwikowi Stanisławowi Madejewskiemu pseudonim „Krupa”, Zdzisławowi Madejewskiemu, phm. Janowi Henrykowi Magurze ps. „Koliber, Pirat”, Kazimierzowi Pietruszce ps. „Arab, Pałka”, Romanowi Seibowi ps „Bies”., Stanisławowi Magurze ps. Paw.

Na posiedzeniu w dniu 14 lutego 2005r. Rada nadała tytuł Zasłużonego dla Miasta Jasła profesorowi Mieczysławowi Wieliczce za zasługi w dziedzinie oświaty, nauki i kultury.

W dniu 26 września Rada nadała pośmiertnie tytuł Honorowego Obywatela Miasta Jasła Janowi Hamadzie. 24 października 2005r. nadano tytuł zasłużony dla miasta Jasła pani Emilii Polak.

Na posiedzeniu w dniu 22 marca 2004r. Rada powołała Komisję Pamięci Narodowej Miasta Jasła, jako komisję doraźną. W jej skład weszli Wiesław Hap, Jan Kosiba, Adam Pawluś, Józef Piękoś , Bogusława Wójcik. Celem komisji było przygotowanie projektu uchwały określającej wysokość strat materialnych i niematerialnych, jakie poniosło miasto Jasło i jego mieszkańcy podczas okupacji hitlerowskiej. Efektem jej prac było zestawienie ogólne strat poniesionych podczas działań wojennych. W dniu 17 września 2004 r w Jaśle odbyła się sesja naukowa z wystawą prezentującą zniszczenia miasta.

Burmistrzowie

Niżej podane informacje i biogramy są próbą ukazania osiągnięć oraz dziejów życia włodarzy miasta Jasła.

Najwcześniejsze odnalezione informacje o burmistrzach miasta datowane są na 1531 rok. Ze względu na fragmentaryczność danych dla XVI – XVIII wieku, nie jest to lista ani pełna, ani też nie umożliwia bliższego ukazania dziejów życia i osiągnięć pierwszych obywateli naszego miasta pracujących w tych właśnie czasach. Opracowanie poniższe zostało sporządzone w oparciu o materiał przygotowany przez Mariusza Świątka – historyka pracującego w Muzeum Regionalnym w Jaśle.

Data
Imię i nazwisko
1531 Maciej Lempicki
1632 Szymon Ryglowicz
1642 Grzegorz Gaworzowic
1643 Tomasz Mikołajewicz
1648 Tomasz Mikołajewicz
1651 Jan Korpowicz
Melchior Korzycki
1653 Jan Białowież
Andrzej Jurkowicz
Jan Karpik
1654 Marcin Rusinkiewicz
1655 Jan Karpowicz
1658 Bartłomiej Gryster
Wojciech Pigłowski
1659 Wojciech Pigłowski
Melchior Korzycki
1660 Jan Białowież
1662 Jakub Ludertowicz
Wojciech Musiałowicz
1663 Wojciech Pigłowski
1665 Jan Białowież
1668-69 Szymon Szepiełowicz
1670 Szymon Wilczak
1671 Wojciech Badowski
1673-74 Wojciech Misterkowicz
1677 Wojciech Misterkowicz
1689 Jakub Furmankowicz
Marcin Kwapnowicz
August Niepsuj
1691 Andrzej Radomowicz
Stanisław Wiłoniowicz
1704 Jan Gryster
1718 Tomasz Brzostek
Data Imię i nazwisko
1820-32 Anton Grossmayer
1844-46 Andreas Waydowicz
1861-65 Jakub Głuchowski
1866-67 Ludwik Piła
1867-71 Antoni Koralewski
1871-74 Józef Biesiadzki
1875-79 Antoni Koralewski
1879-80 Stefan Majewski
1880-84 Apolinary Przyłęcki
1884-87 Antoni Koralewski
1888-1900 Alojzy Metzger
1901-06 Andrzej Pawłowski
1906-09 Alojzy Metzger
1909-14 Franciszek Józef Baranowski
1914 Józef Bernacki
1915-18 Jan Wilusz
Data Imie i nazwisko
1939 (IX-XI) Stanisław Macudziński
1940-44 Jan Pyrek
Data Imię i nazwisko
1945-46 Stanisław Kuźniarski
1946-49 Józef Krzyżowski
1949-50 Tomasz Mazur
1950-61 Józef Krzyżowski
1961-76 Józef Zychowicz
1976-82 Jan Magnowski
1982-90 Jan Szweda
Data Imię i nazwisko
1990 – 1994 Andrzej Kachlik
1994 – 1997 Janusz Rak
1997 – 2006 Andrzej Czernecki
2006 – 2010 Maria Kurowska
2010 – 2014 Andrzej Czernecki
2014 – 2024 Ryszard Pabian
2024 – obecnie Adam Kostrząb

Opracowanie zostało sporządzone przez:
Alfreda Sepioła – Dyrektora Muzeum Regionalnego w Jaśle – okres do końca II wojny światowej,
Mariusza Świątka – historyka pracującego w Muzeum Regionalnym w Jaśle – dzieje najnowsze Jasła.

Liczymy, że wielu spośród odwiedzających naszą stronę zgłosi swoje uwagi, spostrzeżenia i nowe informacje, które będą pomocne w uzupełnianiu naszej wiedzy o Jaśle.

W przypadku zainteresowania prosimy o kontakt pod adresem:

Urząd Miasta w Jaśle
ul. Rynek 12, 38 – 200 Jasło
te. 13 44 86 329

Skip to content