Sambor

Podpisanie Umowy Partnerskiej

Zamiast tego z Węgier przywożono wino, konie, garbowane skóry, tkaniny, owoce. Sambor często był burzony i odbudowywany. W 1498 r. i 1515 r. niszczyły go najazdy Turków i Tatarów. W 1530 r. starosta Krzysztof Odrowąż Szydłowiecki otoczył miasto głębokimi fosami i kamiennymi murami. Ważnym centrum administracyjnym miasta był zamek (w miejscu, gdzie obecnie jest Plac Zamkowy). Drewniany zamek spłonął w 1498 r. podczas najazdu Tatarów i nie został już odbudowany. W 1530 r. został wybudowany nowy, kamienny zamek, tak zwany królewski. Od 1569 r. w pałacu przebywał starosta i 75 osób załogi – piechota i kawaleria. Całe to wojsko ochraniało Sambor i okolice przed watahami rozbójników-opryszków, które przychodziły z ówczesnych Węgier, dzisiejszego Zakarpacia. W pałacu kilkakrotnie gościli królowie Polski.

W 1498 r. spłonął również ratusz i wszystkie okoliczne domostwa. Na początku XVI w. wybudowano nowy, parterowy ratusz z niewysoką wieżą i zegarem. Ten ratusz również spłonął w 1637 r., a na jego miejsce w 1668 r. wzniesiono murowany ratusz z 40-metrową ośmiościenną wieżą.

Ród Odrowążów władał Samborszczyzną do 1536 r., później przejęła ją królowa Bona, jako część tzw. oprawy wdowiej. W 1553 r. królowa Bona zakazała Żydom handlu na rynku, a Ukraińcom pozwoliła wybudować cerkiew w śródmieściu. W 1568 r. w Samborze było 127 domów.

Na przełomie XVI i XVII w. starostą Sambora był Jerzy Mniszech. Przyjął on w samborskim zamku królewskim Grigorija Otriepiewa, który podawał się za Dymitra, syna cara moskiewskiego Iwana Groźnego. Maryna, córka Jerzego Mniszcha, została wydana za Dymitra Samozwańca.

W 1648 r. mieszkańcy Sambora obronili miasto przed oddziałem Kozaków wysłanym przez Bohdana Chmielnickiego, a w 1657 r. przed wojskami siedmiogrodzkimi Jerzego Rakoczego.

W 1667 r. król Jan III Sobieski nadał starostwo samborskie Stanisławowi Skarszewskiemu (12.09.1883 r. w kościele pod wezwaniem Matki Boskiej i Ścięcia Św. Jana Chrzciciela zawieszono żeliwną tablicę z napisem ku pamięci Jana III Sobieskiego). W 1732 r. August II udzielił Żydom przywileju stawiania domów na terenie zamku i otwierania w nich sklepów.

W Samborze istniały klasztory bernardynów, dominikanów i jezuitów. Wszystkie one zostały skasowane przez władze austriackie.

Ze względu na to, że miasto było zamknięte w murach na małej przestrzeni, często się paliło. W 1585 r. pożar zniszczył połowę miasta. Pożar w 1637 r. był jeszcze straszniejszy – ocalała tylko jedna ulica. W 1779 r. ogień zniszczył 144 budynki. Nie mniejszym niebezpieczeństwem były również powodzie, wywoływane przez karpackie rzeki. Miasto zostało całkowicie zatopione w 1688 i 1700 roku. W 1705 r. dwie trzecie mieszkańców Sambora zmarło na zarazę. Cmentarz był przepełniony i zmarłych grzebano w lesie. Ocalało tylko 1300 mieszkańców. W 1771 r. epidemia zabrała w żydowskiej dzielnicy Sambora 400 osób. W sumie zmarło wtedy 3000 osób.

Dzisiaj w centrum Sambora znajduje się gotycki kościół pod wezwaniem Matki Boskiej i Ścięcia św. Jana Chrzciciela przebudowany na przełomie XV i XVI wieku. Obok kościoła znajduje się budynek dawnego kolegium. Obecnie mieści się tam muzeum. W centrum Sambora znajduje się Ratusz z XVII wieku. Warto zaznaczyć, że w Samborze znajdują się dwa budynki dawnych synagog, pozostałości po żydowskich mieszkańcach sprzed II wojny światowej.

W Samborze działa oddział Towarzystwa Kultury Polskiej Ziemi Lwowskiej, Dom Polski oraz Szkoła Języka Polskiego im. Jana Pawła II.