Camposampiero

I. Dotychczasowa współpraca

Kontakty nawiązano w maju 2002 roku – burmistrz Jasła przebywał prywatnie w Camposampiero. W listopadzie 2002 roku gościła w Jaśle robocza delegacja władz samorządowych Camposampiero oraz przedstawiciele stowarzyszenia SPERANZA. Nawiązano wstępne kontakty pomiędzy szkołami średnimi oraz stowarzyszeniami. Przeprowadzono pierwsze rozmowy gospodarcze pomiędzy firmami (Jasielska Huta Szkła oraz huta szkła z regionu Veneto). Wymianę młodzieży prowadzi Zespół Szkół Ekonomicznych z Jasła i średnia szkoła z Camposampiero.

II. Władze samorządowe miasta

Burmistrz Miasta – MACCARRONE KATIA
Z-ca Burmistrza Miasta – MARZARO ATTILIO

III. Dane teleadresowe

Urząd Miasta
35012 CAMPOSAMPIERO –
Piazza Castello 35
Italia

Tel. 0039-49 9315226
Fax 0039-49 9315200
www: www.comune.camposampiero.pd.it
email: info@comune.camposampiero.pd.it

IV. Krótko o mieście

Miasteczko Camposampiero leży w północnych Włoszech koło Padwy nad rzekami: Tergolino, Vandura, i Muson Vecchio. Obecnie liczy około 10 tyś. mieszkańców. Obszar miasta wynosi 21 km2.

Historia miasta

Nazwa „Camposampiero” pojawiła się przed dziewięcioma wiekami. Wywodzi się ze związku frazeologicznego wyrazów „campo” [pol. „pole”] i małej kapliczki poświęconej Świętemu Piotrowi [wł. „San Pietro”] . Jest to miejscowość położona na wsi. Przecina ją droga mająca dwa tysiące lat. To Via Aurelia, którą Rzymianie wytyczyli, aby połączyła Padwę z Asolo oraz Belluno. Nazywana jest również drogą Świętego Antoniego, który na niej wydał swe ostatnie tchnienie. W tej części Via Aurelia powstała rzymska „kratownica”. Z ówczesnych osad pozostały do dziś świadectwa tamtych czasów takie jak: monety, przedmioty użytkowe z żelaza, wazy z terakoty, urny do przechowywania prochów zmarłych.

Po upadku Cesarstwa Rzymskiego dochodziło tu do najazdów barbarzyńskich plemion z Północy Europy, które spowodowały, że historia i kultura na setki lat pogrążyły się w cieniu. Aż do roku tysięcznego, kiedy to bogaci właściciele ziemscy przyjęli nazwę Camposampiero, postanowili tu wybudować zamek, wykarczowali lasy, wykopali rów nawadniający, zasilany wodami rzeki Vandura. W 1229 roku z inicjatywy wolnej gminy Padwy, uzupełniono fortecę o mury obronne. Z tej złożonej konstrukcji do dnia dzisiejszego zachowały się jedynie wieża Ratusza i wieża zegarowa. Pierwsza z nich mierzy 40 m i znajduje się w pobliżu siedziby władz miejskich , mieszczącej się w Pałacu Tiso, zawierającej w swej górnej części współczesny wizerunek Matki Boskiej. Druga z wież, zwana też Wieżą Zegarową lub Wrotami Padwy, odrestaurowana w 1985 roku , mieści się przy Via Rialto, ukryta wśród okolicznych domostw.

Późną wiosną 1231 roku Tiso Camposampiero zaprosił Świętego Antoniego z Padwy, zaledwie 35-letniego wówczas lecz noszącego już wyraźne ślady upływającego czasu, z powodu trudów długich podróży i wielu godzin poświęcanych na żarliwą modlitwę. W pobliżu zamku, przy kościele pod wezwaniem Świętego Jana Chrzciciela , Tiso polecił wybudować niewielki klasztor, w którym Święty miałby swoją celę klasztorną dokładnie na wprost kościoła. Według przekazów właśnie ta cela była świadkiem ukazania się Antoniemu Jezusa pod postacią dzieciątka opierającego się na książce, należącej do Antoniego. Kilka dni po przyjeździe do Camposampiero , podczas spaceru po lesie otaczającym tutejszy zamek. Święty spostrzegł stuletni orzech, którego gigantyczne gałęzie rozpościerały się szeroko. Wtedy w jego głowie narodził się pomysł , aby w tym miejscu wybudować chatę zawieszoną pomiędzy niebem a ziemią. Niemal natychmiast spełniono jego życzenie. Poza tym, że był orzech miejscem medytacji, z czasem stał się także swojego rodzaju , sugestywną amboną, z której wygłaszane przez niego kazania przyciągały coraz liczniejsze rzesze wiernych.

Sanktuarium przy Orzechu i Cela Objawienia to dziś dwa cenne elementy, będące świadectwem obecności Świętego w Camposampiero. Sanktuarium powstało w miejscu, gdzie zgodnie z tradycją niegdyś rósł orzech.

Na jego ścianach widnieją freski, odtwarzające niektóre z cudownych wydarzeń z życia zakonnika, pędzla Girolamo Tessari – ucznia Tycjana i Bonifacego Pitati. Natomiast retabulum ołtarza, dzieło Bonifacego Pitati z XVI wieku, przedstawia scenę nawiązującą do jednego z licznych kazań głoszonych przez Świętego. W celi objawienia, w kościele Świętego Jana Chrzciciela zachowała się drewniana płyta, na której Święty wydał swe ostatnie tchnienie. W piątek 13 czerwca 1231 roku Antoni dotknięty nagłą chorobą, z trudem opuścił swą celę i wyraził życzenie powrotu do Padwy. Jego współbracia umieścili go na wozie i udali się w drogę. Ta smutna podróż trwała niemal 6 godzin. Osiągnąwszy cel podróży, o zmierzchu Antoni wyzionął ducha.

W roku 1234 nazwa Camposampiero pojawia się w statutach gminy Padwy, pod której jurysdykcją znalazło się i w wydarzeniach jej dotyczących weźmie udział. Kiedy nadszedł kres panowania rodu Carrara, w 1405 roku także i tutaj rozpoczął się okres dominacji weneckiej. Camposampiero staje się siedzibą burmistrza, który swą władzą obejmuje 27 gmin wiejskich. W tym czasie zostają uregulowane nurty trzech głównych rzek w mieście. Te rzeki to Tergolino i Vandura, płynące równolegle wzdłuż głównej ulicy oraz Muson Vecchio, która okala ścianę wschodnią miasta.

Po upadku Republiki Św. Marka następuje okres panowania Napoleona, który w osobach wielu tutejszych mieszkańców znalazł swych sympatyków i zwolenników. Miasto zostaje wybrane na siedzibę Zastępcy Prefekta o szerokim zasięgu działania, obejmującym również miejscowości takie jak Cittadella i Mediolan. Wraz z upadkiem Napoleona tereny te zostają przekazane Cesarstwu Austriackiemu. Mieszkańcy Camposampiero mają swój udział w walkach o wyzwolenie i zjednoczenie Włoch.

Lokalna gospodarka od początku ściśle związana była z rolnictwem. Już w XVI wieku uwagę zwraca produkcja wełny. A od połowy dziewiętnastego wieku także produkcja jedwabiu, wytwarzanego w oparciu o własne hodowle jedwabników.

Próby industrializacji z lat 50-tych nie powiodły się. Natomiast 10 lat później udała się ona częściowo. Dopiero w sektorze usługowym Camposampiero odkryło swoje prawdziwe powołanie. Transformacja była powolna lecz nieunikniona. Przyśpieszył ją w latach 50-tych i 60-tych rozwój tutejszego szpitala miejskiego założonego w 1858 roku przez jednego z najwybitniejszych mieszkańców – Pietro Cosmę. Ze zwykłego gestu miłosierdzia wobec bliźniego szpital stał się siłą napędową całej lokalnej gospodarki. Liczba personelu medycznego z początkowych kilkudziesięciu osób wkrótce osiąga 1200. Szpital cieszy się do dnia dzisiejszego powszechnie dobrą opinią, będąc jedną z najbardziej znanych struktur na tle całego regionu.

Również Dom Opieki utworzony przez Annę Moretti Bonora spełnia ważną rolę społeczną i jest znany szeroko poza granicami gminy. Powstał dzięki darowiźnie przekazanej przez mieszkankę Camposampiero – Annę Moretti Bonora. Dziś gości około 280 osób w starszym wieku.

Sektor usługowy w Camposampiero tworzy nowe miejsca pracy, stając się punktem odniesienia dla jednostek lokalnych służby zdrowia, zespołów szkół, instytucji i organów sądownictwa takich jak sądy pierwszej instancji, sędziowie pokoju, stowarzyszenia opieki i pomocy społecznej .

Tak władze gminne jak i sektor prywatny wykazują różnorodne inicjatywy popierające i sprzyjające rozwojowi działalności kulturalnej. Za najbardziej udaną, o zasięgu ogólnokrajowym uważany jest odbywający się co dwa lata Konkurs Poezji Religijnej, którego krzewicielem i zwolennikiem jest Przewodniczący Komisji Oceniającej – David Maria Turoldo.

Aby wesprzeć przeżywające kryzys rolnictwo lansuje się regionalne Święto Truskawek, Święto Rolnictwa, czy lokalne Święto Zootechniki. Pierwsze z wymienionych reprezentuje poparcie dla rolników producentów owoców i warzyw wyhodowanych w szklarniach, drugie natomiast podkreśla znaczenie hodowli bydła i drobiu.

Tradycje gastronomiczne mieszkańców Camposampiero pozostają w ścisłym związku z rolnictwem, z bogatą ofertą owoców i warzyw występujących w różnych porach roku.Wśród pierwszych dań króluje risotto z warzywami sezonowymi, takimi jak np. radicchio. W przypadku drugich dań , absolutne pierwszeństwo mają potrawy i przysmaki z sporządzone z udziałem mięs perliczki, kaczki, królika czy drobiu – zwierząt wyhodowanych przy użyciu tradycyjnych metod często nieodbiegających od tych, które stosowano w przeszłości.